บทที่ 13 เสียงของใจ
ภารันย์เห็นใบหน้าของหญิงสาวก็ยิ้มกว้างเช่นกัน ยกสร้อยขึ้นบรรจงสวมให้
“น่ารัก” เขาพูดขึ้นมาลอย ๆ ชมพูก้มหน้าลงไปมองที่สร้อย พร้อมกับจับมันอย่างแสนหวง
จุ๊บ.... ภารันย์อดใจไม่ไหว ก้มลงไปหอมแก้มที่แดงระเรื่อนั้น
“ขอบใจนะ ที่ชมพูช่วยพี่ ตั้งแต่วันนั้นพี่ก็คิดถึงแต่ชมพูนะ ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร” เขายิ้มเก้อเขิน
“.....................” ชมพูตกตะลึงไม่คาดคิดว่าเขาจะทำแบบนี้ และพูดแบบนี้ มันเหมือนฝันไป หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาที่โน้มใบหน้าอยู่ใกล้แค่เอื้อม
จุ๊บ.... ริมฝีปากหนาของภารันย์ประทับลงมาบนริมฝีปากบางที่เคลือบสีชมพูหวาน ๆ เอาไว้อย่างอ่อนโยน
พิมพ์เพชรหลับตาพริ้ม สองมือกุมเอาไว้ที่จี้ห้อยคอของตัวเองแน่น
‘ไม่จริง....’ เธอตกตะลึง
‘พี่เล็กสารภาพรักเธอ...ยายชมพู’ เธอกรี๊ดอยู่ในใจ หัวใจเต้นตึก ๆ
เขาสอดแทรกปลายลิ้นเข้ามา เธอเผยอปากรับจุมพิตของพี่เล็กอย่างลืมตัว ปลายลิ้นเรียวตวัดรัดปลายลิ้นของชมพูอย่างอ่อนโยน
“อือ...” หญิงสาวครางหวานแผ่ว ตอนนี้ตัวของเธอตกเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาเสียแล้ว เธอลืมหายใจไปชั่วขณะ รู้สึกแสงสว่างที่มีรอบ ๆ กลับมืดลงไปในพริบตา ก่อนจะสว่างโร่ตอนที่เขาถอนริมฝีปากออกไป
ภารันย์ยกมือขึ้นเกาท้ายทอย แสดงออกถึงอาการเก้อเขินของตัวเอง
“ขอโทษนะ พี่อดใจไม่ไหว” เขาพูดเบา ๆ
แต่สิ่งที่ภารันย์ทำเหมือนสตาฟพิมพ์เพชรไว้ตรงนั้น
“พี่ชอบชมพูจริง ๆ”
เธออ้าปากค้าง
กริ๊ง.... เสียงมือถือของเธอดังขึ้น
“ไม่รับเหรอ” พี่เล็กถามพร้อมกับอมยิ้ม
“ค่ะ” เธอรีบลนลาน ใช้มือควานหามือถือในกระเป๋าใบเล็ก ๆ ของตัวเองมือไม้สั่น
“ฮัลโหล...”
(“สุขสันต์วันเกิดนะครับลูกรักของพ่อ”) เสียงที่เธอรอคอยดังขึ้น
“ขอบคุณค่ะคุณพ่อ” เธอส่งเสียงดีอกดีใจ ภารันย์นั่งมองเธอเพลิน ๆ
(“มีคนหนึ่งอยากอวยพรวันเกิดของลูกจ้ะ”) คุณคชายื่นมือถือให้กับคนรัก
(“Happy Birth Day นะคะหนูชมพู”)
“ขอบคุณมากค่ะคุณแม่”
คำพูดของชมพูชโลมหัวใจคนแก่กว่า เธอยิ้มจนปากกว้าง คุณคชาที่แนบหูฟังด้วยข้าง ๆ ก็ออกอาการไม่ต่างกัน
(“ทำไมน่ารักอย่างนี้คะ แม่น้อยอยากจะเจอตัวหนูแล้วล่ะสิ”)
“หนูก็อยากให้คุณพ่อกับคุณแม่กลับมาบ้านไว ๆ นะคะ ชมพูรออยู่นะคะ”
(“แล้วหนูชมพูอยากได้อะไรเป็นของขวัญคะ”) ภรินทรถามด้วยน้ำเสียงอาทร
“ขอแค่ให้คุณพ่อคุณแม่กลับมาอยู่กับชมพูนะคะ” พิมพ์เพชรหยอดคำหวาน ๆ
ภรินทรได้ยินแล้วอึ้งจนน้ำตาไหล
(“แม่น้อยดีใจนะคะ”)
“ชมพูดีใจมากกว่าค่ะ ที่คุณแม่ทำให้คุณพ่อกลับมาอยู่กับชมพูได้ รีบกลับนะคะ จะรอคิสของคุณแม่”
(“ค่ะ”) ภรินทรปลาบปลื้มดีใจสุด
(“อ้าว ๆ...ทำไมน้ำตาไหล”) คุณคชาว่าให้คุณน้อย
(“ดีใจค่ะ”) เสียงของเธอเล็ดลอดมาทางสาย ก่อนจะวางสายไป
“ดีใจด้วยนะที่คุณพ่อคุณแม่จะกลับมาอยู่ด้วย ว่าแต่ว่าท่านอยู่ไกลเหรอ”
ภารันย์ถามด้วยความสนใจ
“ค่ะ มันไกลมากสำหรับชมพู วันนี้เป็นวันเกิดที่น่าจดจำที่สุดของชมพูเลย” พอนึกตามคำพูดไป หญิงสาวก็จำต้องหลบสายตาคมของพี่เล็ก
“ขอบคุณนะคะสำหรับของขวัญวันเกิดของพี่เล็กด้วยค่ะ มันสวยมาก”
“อย่าทำหายนะ” เขาพูดพร้อมกับขยี้ฝ่ามือลงไปบนผมของเธอเบา ๆ
“ค่ะ” เธอรับปากอย่างแข็งขัน หัวใจพองโตกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นมาในวันนี้
เธอทำเป็นลืมไปเลยที่เขาสารภาพบอกว่าชอบเมื่อกี้ หน้าแดงหูร้อนไปหมด
ภารันย์ก็รู้สึกเขินเหมือนกัน เขาคงจู่โจมเธอมากเกินไป เขายื่นมือส่งไปตรงหน้าของเธอ
“ไป..เราเดินกลับเข้าไปในงานดีกว่า...คนมากันเยอะแล้ว” เธอยกมือขึ้นมา จับมือของภารันย์ไว้ และเขากุมมันไว้ไม่ยอมปล่อย จนถึงบริเวณงาน
“ไปไหนมา มองหาอยู่ตั้งนาน” เต้นเดินเข้ามาหาคนทั้งคู่ทันทีที่เห็น
“เอ่อ...” เธออ้ำ ๆ อึ้ง ๆ
“เต้นต้องขึ้นเวทีต่อจากนี้แล้วนะ” พี่หมูแดงเดินเข้ามาบอก
“อย่าหายไปไหนอีกนะ”
เต้นใช้นิ้วมือของตัวเองทำท่าว่าเขาจะจับตามองเธออยู่ข้างบนเวที ชายหนุ่มหมุนตัวไปทำหน้าที่ของตัวเอง
“สวัสดีท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน ดิฉัน นางสาวเดือนเด่น รับหน้าที่เป็นพิธีกรของงานในคืนนี้ ต้องกราบขอบพระคุณทุกท่านที่เห็นความสำคัญของเด็ก ๆ และได้ช่วยกันมีส่วนร่วมในการสร้างห้องสมุดเพื่อน้อง ๆ .....” เสียงเดือนเด่นดังมาจากลำโพงทุกตัว
ชมพูเงยหน้ามองใบหน้าของพี่เล็กที่สายตาจับจ้องมองไปที่พี่โมเม เธอสะท้อนใจนิด ๆ ข่าวที่ภารันย์จิ้นกับพี่โมเมละ เธอชักไม่แน่ใจ และไม่เข้าใจว่าที่พี่ภารันย์จูบเธอเมื่อกี้คืออะไร แล้วที่เขาบอกว่าชอบคืออะไร
‘เขาเอ็นดูเธอเป็นน้องไง’
‘เป็นพี่น้องกันจูบกันได้ด้วยเหรอ ถ้าไม่รู้สึกพิเศษ เป็นคนพิเศษ และเขาบอกว่าชอบฉันแล้วไง’
‘ย่ะ...แม่คนสวย เธอดูพี่โมเมสิ เธอสวยสู้นางได้ไหม ยายขี้เหร่เอ๊ย...’
เสียงในหัวของเธอขัดแย้งกันเอง
“เดี๋ยวพี่ไปหาอะไรมาให้ดื่มนะ” เขาก้มลงมาพูดกับเธอ ชมพูยกหน้าขึ้นไปยิ้มให้ และมองพี่ภารันย์ไปจนลับตา
เสียงปรบมือดังกึกก้อง พร้อมกับกำแหงที่ปรากฏบนเวที พร้อมกับพี่โต๋ ที่แอบไปซุ่มเงียบซ้อมเป็นนักร้องคู่กับเต้น
เสียงสาว ๆ กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่
กำแหงดีดกีตาร์ พร้อมกับมีโต๋ส่งเสียงร้องเพลงหวาน ๆ กับบรรยากาศที่ดื่มด่ำดวงดาวเต็มท้องฟ้าในเดือนธันวาคม
เพลง เมื่อไหร่จะจำ ศิลปิน เล็ก วีรชัย รุจิตร
ฉันคิดถึงเธอ เลยเผลอกดเบอร์โทรไป ไม่เข้าใจทำไมถึงทำอย่างนี้ ก็เรานั้นเลิกกัน และเธอก็มีคนใหม่ ขอโทษที่โทรไป ทำให้เธอกับเขามีปัญหา เมื่อไหร่จะจำว่าไม่มีเธอ เมื่อไหร่จะยอมรับว่าเธอนั้นรักใคร อย่าไปรบกวนชีวิตของเขา
