บทที่ 15 เจ็บนะ
สายตาของโต๋ที่มองไปยังใบหน้าสวยสดของโมเมเต็มไปด้วยความรู้สึก มือของเขากำมือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงแน่น
‘โมเมยังไม่ได้ดูรูปที่เราส่งไปให้หรือวะ’ เขาถามตัวเองในใจ
กำแหงขยับตัวยกขึ้นให้พี่โมเมนั่งลงไปบนเก้าอี้ของตัวเอง
“ชมพูขยับไปอีกตัวหนึ่งสิ” โมเมยิ้มพร้อมทำท่าทาง ชมพูยกตัวเองขยับตามที่พี่เดือนเด่นสั่ง
“เล็กเดี๋ยวไปตักอะไรมาให้โมเมสักสองสามอย่างสิ ยืนอยู่ข้างบนเวที เห็นคนอื่นเขากินกัน โมเมก็หิวนะ” เธอทำเสียงอ้อน กิริยาที่ทำคือเธอกับเขาเป็นคนรัก
โต๋ยกแก้วเครื่องดื่มชิดริมฝีปาก ถอนหายใจช้า ๆ
ชมพูก็รู้สึกตะขิดตะขวงใจเช่นกัน เธอยอมรับว่าเธอคลั่งไคล้ และชอบพี่เล็กมาก แต่เขามีเจ้าของเขาก็ไม่ควรทำกับเธอแบบนี้ หญิงสาวเริ่มไหวหวั่นไม่มั่นใจในสิ่งที่ภารันย์ทำกับเธอ ชมพูเอื้อมมือจับจี้ห้อยคอ
“ดื่ม....” โต๋ยกแก้วของตัวเองชนกับทุกคน
“เมากันนะ คืนนี้ วันเกิดน้องชมพูทั้งที แล้วอีกอย่างเรามาฉลองที่พวกเราทำความดี”
“อันนี้หาเรื่องจะเมาเถอะ ใช่ไหมโต๋” โมเมว่าเพื่อน
“ก็ใครจะมีความสุขเท่านายเล็กจริงไหม”
โต๋แขวะเพื่อนรักทั้ง ๆ ที่ไม่เคยมาก่อน แล้วยกแก้วเหล้าของตัวเองไล่ชนกับแก้วของทุกคน
“โมเม....” มีคนเรียกพิธีกรของงาน
“ไปก่อนนะเล็ก รอโมเมทำงานเสร็จจะมานั่งด้วย” หญิงสาวรีบวิ่งกลับไปทำงานต่อ
“ใครจะอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมคะ ชมพูไปตักให้”
“พี่เล็กไปด้วย จะได้หยิบอะไรมาไว้ให้โมเม และหมูแดงด้วย”
เมื่อสองคนเดินออกไป
“สรุปพี่ถามจริง ๆ เถอะ” โต๋หันไปคุยกับกำแหงที่เดินลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งใกล้ ๆ เขา
“เต้นเป็นแฟนกับชมพูหรือเปล่า” ท่าทางของโต๋จริงจัง
“เราเป็นเพื่อนสนิท ที่สนิทกันมาก ๆ แต่ที่ผมหวงและห่วงชมพู เพราะคำว่าเพื่อนนี่แหละครับ” กำแหงส่ายหน้านิด ๆ ตอบปฏิเสธ
“จริงหรือ” โต๋ถามย้ำ
“โอ้ย...พี่ ผมชอบผู้ชาย” กำแหงพูดแล้วทำหน้าซื่อ ๆ พอเห็นโต๋ทำหน้าตกอกตกใจ เขาก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
“ฮา.....”
“แม่ง.... ไอ้บ้า.... มึงเนี่ย เล่นพี่ตกใจเลย มะ...ชน... เสียวตูดวูบ ฮา.....” โต๋และเต้นชนแก้วกันอย่างถูกคอ
ภารันย์และพิมพ์เพชรกลับมาที่โต๊ะ
“เต้นทำไมเมาแบบนี้ ไปแป๊บเดียวเอง” ชมพูทักเพื่อนทันทีที่นั่งลง เพราะเห็นใบหน้าของเต้นที่แดงเถือกไปหมด
“ก็พี่โต๋อะดิ มอม....” เต้นชี้ไปที่พิชาญ
“เฮ้ย...ยกเอา...ยกเอา... ทำเองนะโว้ย” โต๋ปฏิเสธ
“เอือก....” เสียงกำแหงดังขึ้น ก่อนจะฟุบลงไปที่โต๊ะ
“อ้าว...ไอ้นี่....” โต๋ทำเสียง และเขย่าตัวเต้นไปด้วย
“ลำบากเลยแบบนี้ ชมพูจะพาเต้นกลับบ้านไปได้ไงคะ” ชมพูนั่งถอนหายใจอยู่ข้าง ๆ สีหน้าหนักใจ
“พี่ก็ไม่คิดว่ามันจะคออ่อนแบบนี้” โต๋ส่ายหน้า
“เต้นน่ะ หกเจ็ดแก้วก็ไปแล้วค่ะ” เธอบอกพิชาญ
“ปล่อยให้นอนแบบนี้แหละ เดี๋ยวใกล้งานเลิกค่อยปลุก” ภารันย์ออกความคิดเห็นแล้วนั่งลง
“ไม่ดีมั้งเล็ก แกก็ไปส่งสองคนนี้ก่อนสิ แล้วค่อยวนกลับมา” โต๋พยักพเยิดกับเพื่อน
“แล้วรถของเต้น” ชมพูเขย่าตัวของเต้นเบา ๆ
“จอดไว้ที่นี่ไม่หายหรอก เชื่อพี่ มียามเต็มไปหมด “ ว่าพลางหันไปเขย่าตัวเต้นอีกครั้ง
“เอาไอ้คออ่อนแบบนี้ กลับไปนอนดีกว่า โธ่...น่าสงสารแท้ ๆ” พิชาญทำเสียง
“เฮ้ย... ไอ้เต้น ๆไอ้เต้น ๆ ตื่น ๆ”
กำแหงงัวเงีย ยกหัวแล้วก็ทำหัวทิ่มลงไปอีก
ป๊อก.... เสียงหัวของเขาโขกโต๊ะเบา ๆ
“รบกวนพี่เล็กไหมคะ” เธอถามเขา อีกมือช่วยจับตัวของกำแหงไม่ให้ร่วงไปจากเก้าอี้
“งั้นพี่ไปส่งเราสองคนก่อน ค่อยกลับมารับโมเม”
“ค่ะ” เธอพยักหน้ารับ
“มาช่วยกันสิวะไอ้โต๋ ผลงานของใคร” เล็กว่าให้เพื่อน
“ดีนะรถจอดใกล้ ๆ ไม่ต้องเดินไกล”
ภารันย์เหมือนจะบ่น เพราะเต้นทั้งหนักและสูง กว่าจะพาเขามาถึงที่รถ เล่นงานเอาทั้งสองคนเหงื่อแตก
“ไม่ต้องห่วงทางนี้นะ เดี๋ยวจัดการให้” โต๋โบกมือให้กับทั้งชมพูและเล็ก และมองภารันย์เคลื่อนรถออกไปอย่างช้า ๆ
‘เล็ก นายนอกใจโมเมเองนะ’ พิชาญพูดกับตัวเอง
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ กลับบ้านด้วยความปลอดภัยนะคะ เจอกันใหม่โอกาสหน้า พวกเราจะมาร่วมกันทำความดีอีกครั้งหนึ่งแน่นอนค่ะ ฝันดีนะคะ...” เสียงของเดือนเด่นบนเวทีกล่าวอำลาทุกคน
เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นจบลง
“เอ่อ...เหนื่อยแต่สุขว่ะ” หมูแดงทิ้งตัวลงนั่งใกล้ ๆ โต๋
“อ้าว...ไปไหนกันหมดแล้ว เล็กล่ะ” โมเมถามถึงภารันย์
“กลับแล้ว ไปส่งเต้นกับชมพู เมามาก ๆ”
“ใครเมา” หมูแดงถามสวนขึ้นมา
“ก็น้องรหัสของคุณหมูแดงสิครับ คอพับคออ่อนเลย”
“เฮ้ย... ให้กินดื่มกันไปช้า ๆ รอหน่อย ไม่รอกันเลย” หมูแดงบ่น
แต่เดือนเด่นทำหน้าเศร้า เรื่องราวที่เธอเพิ่งรับรู้และเห็นมันยังตำตาตำใจ เธอนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัว
“เดี๋ยวเราไปส่ง ยังไงหอพักของโมเมก็เป็นทางผ่านบ้านของเราอยู่แล้ว”
เดือนเด่นไม่พูดอะไร ได้แต่ยกแก้วน้ำสีเหลือง ๆ ที่อยู่ตรงหน้ากรอกลงไปในคอ
“โมเม...” หมูแดงทำเสียงดัง เพราะเธอเห็นโต๋เทเหล้าลงไปยังไม่ได้ใส่ส่วนผสมอื่น ๆ
“อึก...เอาะ...” เธอทำท่าจะอ้วกมันออกมา แต่ก็กลืนมันลงไปในคอ
“อยากดื่มก็ดื่มให้มันเมาสิ”
โต๋พูดดักคอ ส่งสายตาเหมือนรู้เรื่องราวบางอย่าง
เดือนเด่นมองตอบ แววตาเต็มไปด้วยความเสียใจ เธอยกขวดเหล้าเทลงไปใหม่อีกครั้ง ก่อนจะกระดกเข้าปาก
พรวด...
“อี้...” เสียงและสีหน้าของหมูแดงแสดงออกว่ามันขมคอ
“เป็นอะไร อยู่บนเวทีก็เห็นดี ๆ” หมูแดงรู้แล้วว่ามีเรื่องไม่ปกติเกิดขึ้นแน่ ๆ
“พี่หมูแดงครับ ยังไม่เสร็จกิจนะครับ” มีเสียงเรียกสายธารมาอีกครั้ง
“รู้แล้ว ๆ... ไปก่อนนะ แง ๆแง ๆ...”
หมูแดงทำท่าเหมือนจะร้องไห้ รีบวิ่งกลับไปรวมกลุ่ม
