บทที่ 5 โดนรังแก
ในห้องเรียนของชมพู วันแรกที่เธอกลับมาเรียน
โครม... เสียงเก้าอี้อีกตัวกระแทกเข้ากับเก้าอี้ตัวที่พิมพ์เพชรนั่ง
"หน้าด้านเหมือนกันนะ ถึงขนาดจะต้องเอาตัวเข้าแลกเลยเหรอ" สิ้นเสียงของอริสาทุกคนในกลุ่มของหญิงสาวก็หัวเราะเสียงดัง ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนผู้ชายที่อยู่ในห้องนั้น ทุกคนจับจ้องมองใบหน้าของพิมพ์เพชรเป็นตาเดียวกัน
ภาพที่พิมพ์เพชรเปลือยหน้าอกที่ถูกปรินต์ออกมาจากคอม ท่อนบนของเธอมีแต่เสื้อชั้นในปกปิดเท่านั้น รูปเหล่านั้นถูกโปรยทิ้งลงมากองตรงหน้าของเธอ พิมพ์เพชรเงยหน้าขึ้นสบตากับอริสา
"แล้วไง...สรุปพี่เล็กเขาอายมาก เขาอายจนไม่กลับมาเรียนในเทอมนี้ ดรอปเรียนไปเลยอะ" น้ำเสียงหยามหยัน
ชมพูขบกรามแน่น ก้มหน้า กลั้นลมหายใจระงับความโกรธ นับหนึ่งถึงสิบภายในใจ และกดนิ้วลงไปในอุ้งมือของตัวเองจนรู้สึกเจ็บในเนื้อ
"นี่เธอ...รู้ไหมว่าเธอนะทำให้พี่เล็กเกือบตาย ทะเล่อทะล่า ซุ่มซ่าม ทำอีท่าไหนคะ"
"ใช่....ไปทำอีท่าไหนให้พี่เขาต้องลงไปช่วยเธอที่ข้างล่าง ยายชมพู เธอรู้ไหมว่า... พี่เล็กเกือบตาย"
"ใช่ ๆใช่ ๆ"
"ซวยนะ"
"อย่าเข้าใกล้ยายชมพู เดี๋ยวพวกเราจะติดเชื้อซวยไปด้วย"
ปัง....โครม..... เสียงเท้ากระแทกเข้ากับประตู ก่อนร่างหนาใหญ่ของกำแหงจะโยนเก้าอี้ขึ้นทุ่มใกล้ ๆ ฝูงชน พรรคพวกของอริสาแตกฮือ
"อี...ไอ้...พวกไม่รู้จริง ปากปีจอ น่าจะเอาเลือดปากออกสักทีนะ" น้ำเสียงดุดันและใบหน้าแดงเถือกไปด้วยความโกรธ
"ไป๊..." เขาตวาดดังลั่น ทุกคนสลายตัวไปในทันที
เขาก้มลงไปหยิบรูปของชมพูขึ้นมาเก็บทุกใบ
"อย่าให้รู้ว่าใครทำ ใครมันเป็นคนทำแบบนี้อีก และถ้ากูรู้ว่ารูปนี้มีอยู่ในกล้องของใคร อยู่ในมือถือของใคร กูจะทุบให้แหลก..."
กำแหงเหมือนเสือบ้า เขาคำรามลั่นไปทั้งห้องเรียน ชายหนุ่มเดินเข้ามากระชากแขนของชมพูให้ลุกขึ้น ก่อนจะพาออกไปจากห้อง
พิมพ์เพชรน้ำตาร่วงไหลรินเป็นทาง หญิงสาวสะอึกสะอื้น
"อึ๊บ...ห้ามร้อง..." เขาพูดกับเธอเบา ๆ
"พรุ่งนี้...ถ้าฉันไม่ไปรับไม่ต้องมาเรียน" เขาหัวเสียมาก ๆ กำแหงหยุดเดินแล้วหันมากอดพิมพ์เพชรไว้ทั้งตัว เธอได้แต่ซุกหน้าไปกับแผงอกของกำแหงร้องไห้แบบสุดกลั้น
ทุกวันหลังจากนั้น เห็นพิมพ์เพชรที่ไหน ก็เห็นกำแหงที่นั่น
"นี่...ใจคอจะไม่กลับมาดูตาเล็กหน่อยเหรอ...?"
คุณม่านฟ้าลั่นเสียงแสดงความไม่พอใจไปตามสายโทรศัพท์
"แม่คะ ตาเล็กอยู่ในมือของหมอ อีกอย่างตอนนี้ตาเล็กก็ปลอดภัยแล้วนี่คะ" ภรินทรตอบกลับมา
"แม่ไม่คิดเลยว่าลูกสาวของแม่จะเป็นคนแบบนี้ แกเอาแต่ทำงาน ๆ แกเคยนึกคิดถึงหัวอกของลูกบ้างไหม ตาเล็กบาดเจ็บปางตาย มันคงอยากจะเห็นหน้าเห็นตาของแม่มันบ้างล่ะ ไม่ใช่ส่งมาแต่เงิน" คุณม่านฟ้าใส่ความคับข้องใจกลับไป
"แม่คะ อย่าให้เราสองคนต้องกลับมาพูดเรื่องเดิม ๆ อีกเลยค่ะ เรื่องนี้เราเคยพูดกันมาหลายครั้งแล้ว ที่หนูทำทุกอย่างก็เพื่อตาเล็กนะคะ"
"เหรอ...เหอะ ๆ... แม่จะยกแกให้กับพระเจ้าเงินตรานั่นเสียแล้ว แกขายวิญญาณไปหรือยังล่ะ" คุณม่านฟ้าหัวเราะเยาะหยันในความรู้สึก
"รอให้ฉันตายก่อนแล้วกันนะค่อยกลับมาเผาแม่"
"แม่......" ภรินทรเรียกมารดาด้วยน้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ แต่ผู้เป็นแม่ก็ตัดสายไปก่อนแล้ว คุณม่านฟ้าน้ำตาไหลด้วยความสงสารหลานชาย
ใบหน้าเซียว ๆ ที่ทำว่านอนหลับอยู่บนเตียง ได้ยินบทสนทนาทั้งหมด ทุกคำพูดเสียดแทงเข้าไปถึงหัวใจ
คุณยายหันกลับมาดูหลาน พอเห็นว่าเขาลืมตาก็ยิ้มกว้างทั้งน้ำตา
"ขวัญเอ๊ยขวัญมาลูก" นางกอดหลานชายด้วยความรัก
"ป้าเจียม ผมหิว.....หิวมาก...."
กำแหงแหกปากลั่นตั้งแต่ก้าวขาเข้าบ้านมา
"อะไรกันคะคุณเต้น ที่ขับรถผ่านถนนมาไม่มีตลาดหรือไง เซเว่นน่ะแวะสิคะถ้าหิว" เจียมเดินยิ้มปากกว้างมาพร้อมกับถาดผลไม้ใบใหญ่ มีทั้งส้ม และองุ่น
กำแหงเดินเข้าไปหาป้าเจียม พร้อมกับเอานิ้วมือทั้งสองข้างจิ้มที่เอวของนาง
"ว้าย อีหก อีหล่น" ถาดในมือแทบเทกระจาด ดีว่าเขารีบฉวยมันไว้
ป้าเจียมตีเปรี๊ยะไปที่แขนของเขา ก่อนจะต่อว่าทำตาประหลับประเหลือกให้
"ป้าเจียม ชมพูขอโทษแทนเต้นด้วยนะคะ"
"คุณชมพูไม่ต้องมาขอทงขอโทษแทนกันหรอกค่ะ เด็กอะไรไม่รู้จักโต" นางเท้าสะเอวมองหน้ากำแหงแบบไม่พออกพอใจ
พิมพ์เพชรเดินเข้าไปหา กอดเอวป้าเจียมไว้หลวม ๆ หอมแก้มนางฟอดใหญ่ เจียมยิ้มออกมาทันที
กำแหงยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปของทั้งคู่เอาไว้
"ตาย...คุณเต้น ห้ามเอารูปป้าไปโพสต์ที่ไหนนะ ป้ายังไม่สวย" คำพูดของนาง ทำให้สองหนุ่มสาวหัวเราะปากกว้าง ยิ้มอย่างมีความสุข
"ป้าเจียมสวยเสมอในใจของชมพูค่ะ" หญิงสาวพูดเอาใจ
"ค่ะ ป้ารักคุณหนูนะคะ ขอบคุณคุณเต้นที่เป็นธุระมารับส่งคุณชมพูทุกวัน ค่อยหายห่วงหน่อย"
"ได้อยู่แล้วครับ แต่ว่าตอนนี้ ผมหิว..." เขายังลากเสียงยาว
เจียมทำหน้ามุ่ยเข้าใส่
"โอเค... เดี๋ยวจะหาว่าคนแก่รังแกเด็ก เจียมไปตั้งโต๊ะเลยนะคะ" นางหันมาบอกหญิงสาว เธอพยักหน้า
"อ๋อ...คุณพ่อโทรมาจากเวียดนาม บอกว่าจะไม่ได้กลับมาก่อนนะคะ แต่พอป้าเล่าเรื่องคุณหนูตอนที่ไปเที่ยวป่า โดนต่อว่าซะเละเลย สั่งห้ามไม่ให้คุณชมพูไปทำกิจกรรมกับทางมหา’ลัยทุกอย่างนะคะ"
พิมพ์เพชรใบหน้าเจื่อนลง เธอไม่ได้เสียใจที่พ่อสั่งห้าม แต่รู้สึกน้อยใจว่าสุดท้ายคุณพ่อก็เห็นงานสำคัญกว่าเธอเสมอ
