บทที่ 92 อย่ากวน

ชมพูฟื้นขึ้นมาเธอนอนอยู่บนเตียงในห้องพิเศษ แสงไฟนีออนที่ส่องกระทบตา เธอหลับตาลงทันที เริ่มขยับตัว

“แม่...” เสียงของตะลันต์ร้องเรียกอยู่ใกล้ ๆ มันเป็นเหมือนเสียงสวรรค์ เธอหุนหันลุกขึ้นนั่ง มีมือหนึ่งคอยประคอง

เด็กน้อยคลานเข้ามาอยู่บนตัวเธอ ชมพูกอดร่างเล็ก ๆ ร้องไห้จ้าเหมือนตัวเธอเป็นเด็ก ๆ

“เจ็บตร...