บทที่ 70 บทที่ 70

จัสมินนั่งร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่าอยู่ในห้อง จนกระทั่งเวลาล่วงเข้ายามเย็น ประตูห้องของเธอก็ถูกเคาะเบาๆ จัสมินหันไปมองประตูเพียงแว่บเดียว แล้วก็หันกลับมาทางเดิม เธอไม่สนใจเสียงเคาะประตูห้องเลย แต่จนแล้วจนรอด เสียงเคาะประตูก็ยังดังไม่หยุดหย่อน จนร่างบางผุดลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู และตั้งท่าจะต่อว่าคนที่ม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ