บทที่ 5 รู้สึกแปลก
“โธ่นม นมแก่แล้วนะ”
“อีกอย่างฉันก็กลับมาแล้วเห็นไหม”
“เอ แต่จะว่าไปถ้านมออกมาเร็วกว่านี้นะ เฮ้อ” จินดาหันไปมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ
“ถอนหายใจอะไรขนาดนั้นคะ”
“ปะ ๆ เข้าไปนั่งข้างในกันก่อน”
“ฉันมีเรื่องจะเล่าให้นมฟัง” จากนั้นคุณวิภาก็เดินเข้ามาประคองคนแก่เดินกลับเข้าบ้านโดยให้เด็กรับใช้ที่คอยดูแลจินดา เข้าไปเอาน้ำมาให้ที่ห้องโถงใหญ่
“วันนี้ฉันไปเดินแถว ๆ หน้าไร่ใช่ไหม”
“แล้วฉันเกิดหน้ามืด”
“ตายแล้ว” จินดายกมือขึ้นทาบอก ก่อนจะถามออกไป
“แล้วเป็นอะไรมากไหมคุณ”
“ถือว่าโชคดีนะ”
“ที่ไปเจอร้านกาแฟที่เปิดอยู่หน้าไร่น่ะ”
“เจ้าของร้านน่ารักมากแถมคู่แฝดคู่นั่น”
“นม ไม่รู้ฉันคิดไปเองไหม”
“คะ?”
“ที่เห็นคู่แฝดเหมือนพี่อคินของนมน่ะ” เมื่อได้ยินคนข้าง ๆ เล่าให้ฟัง คนแก่ถึงกับหันมามองอย่างแปลกใจ
“นม อย่ามองฉันแบบนั้น”
“ฉันยังไม่แก่ขนาดหูตาฝ้าฟางนะ”
“เหมือนจริง ๆ ทั้งโครงหน้า แววตา”
“เอางี้ พูดไปก็จะหาว่าฉันพูดไม่จริง”
“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้นมไปที่ร้านนั่นกับฉันนะ”
“จะได้ไปซื้อผักมาทำอาหารกันด้วย” จินดาก็ได้แต่พยักหน้ารับเพราะรู้ดีว่าถ้าคนตรงหน้าอยากทำอะไรแล้วก็ต้องทำให้ได้ แถมยังส่งต่อนิสัยนี้ให้กับบุตรชายคนเดียวด้วย
ช่วงสายของวันต่อมา คุณวิภาที่แต่งตัวสบาย ๆ กว่าเมื่อวาน เพราะเริ่มรู้แล้วว่าอากาศที่นี่เหมาะกับการใส่ผ้าฝ้ายมากว่าผ้าอย่างอื่น
“นี่เด็ก ๆ ไปดูนมจินดาสิ ว่าเสร็จหรือยัง” คุณวิภาเรียกหาเด็กรับใช้ในบ้านเสียงดัง แม้จะรู้ว่าตอนนี้ยังเช้าเกินไปที่จะไปที่ร้านกาแฟข้าง ๆ ไร่
“คุณ อีฉันแก่แล้วนะ”
“อย่าใจร้อนสิค่ะ” จินดาที่เดินมาพร้อมผู้ดูแล เปรยเบา ๆ ก่อนจะส่งยิ้มอ่อนมาให้
“โธ่ นม ฉันอยากไปเจอคู่แฝดจริงๆ นี่หน่า”
“คอยดูเถอะ ถ้านมเจอนะ ก็จะเป็นแบบฉันนี่แห่” คุณวิภาเอ่ยเย้าพลางคิดไปถึงใบหน้าคู่แฝด
“ค่ะ ค่ะ งั้นก็ไปกันเถอะค่ะ” นมจินดาถึงกับส่ายหน้าเมื่อเห็นอาการของคนที่ตัวเองเลี้ยงมากับมือ จากนั้นคุณวิภาก็ให้เด็กไปตามคนรถมา เพื่อจะได้ออกไปที่ไร่ข้าง ๆ
เมื่อมาถึงไร่สองรัก
คนแก่ทั้งสองคนรอให้คนขับรถจอดรถให้สนิท ก่อนที่เด็กติดตามจะเดินลงมาเปิดประตูให้ และเข้าไปพยุงนมจินดา หนึ่งที่เห็นว่ามีแขกก็ละมือจากการจัดโต๊ะด้านข้างร้าน ก่อนเดินเข้ามาเอ่ยทักทาย
“สวัสดีครับ”
“อ้าวคุณป้าคนเมื่อวาน เชิญๆ ครับ เข้าไปข้างในร้านเลยครับ” หนึ่งที่พอเห็นว่าคนที่มาเป็นใครก็รีบเปิดประตูร้านให้คนแก่ทั้งสองคนเดินเข้ามานั่งด้านใน
“รับอะไรดีครับ” หนึ่งรีบถามเมื่อเห็นทั้งคู่ลงนั่งเรียบร้อย ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้เด็กในร้านยกน้ำมาเสริฟให้ลูกค้า
“เห็นน้องนายคุยให้ฟังว่าที่นี่ ทำน้ำแครอตผสมส้มอร่อย” คุณวิภาพูดไปยิ้มไป ก่อนจะสอดส่ายสายตามองหาคู่แฝด
“เมนูโปรดของคุณเขาล่ะครับ”
“แต่อากาศแบบนี้ ถ้าได้ดื่มจะสดชื่นมาก”
“เดี๋ยวผมให้เด็กทำให้นะครับ” หนึ่งเองที่พอได้ยินคนตรงหน้าพูดถึงหลานชายก็ได้แต่ยิ้ม
“แล้วคู่แฝดล่ะ” คุณวิภาถามออกไป
“ตามแม่เค้าไปส่งผักกับผลไม้ที่ตลาดครับ”
“สักพักก็น่าจะมาแล้ว”
“จ๊ะ จ๊ะ งั้นเดี๋ยวป้าขอเดินดูผักสักหน่อยนะ” เมื่อรู้ว่าวันนี้คู่แฝดมาที่ร้านแน่นอน คุณวิภาก็ใช้เวลารอน้ำปั่นด้วยการไปเลือกดูผักสดที่มีในร้าน
“ลุงหนึ่งครับ ลุงหนึ่ง”
“น้องนายมาแล้วครับ” น้องนายที่ส่งเสียงมาก่อนตัว เปิดประตูเข้ามาก่อนส่งยิ้มหวานมาให้คนเป็นลุงโดยที่แฝดน้องเดินตามเข้ามาอย่างเงียบ ๆ
“อุ้ย น้องนายขอโทษครับที่เสียงดัง” น้องนายที่สะดุดกับคนแก่ที่นั่งอยู่เก้าอี้ใกล้ ๆ ประตู ก่อนจะหันมายกมือไหว้ขอโทษที่ตัวเองเสียงดัง
“ไม่เป็นไรจ๊ะ” นมจินดาที่เห็นคนตัวเล็กแบบเต็มตาก็ได้แต่นั่งนิ่ง ก่อนจะหันไปมองทางคุณวิภาที่เดินถือตะกร้าผักเข้ามาหา
“เหมือนอย่างที่ฉันพูดไหมนม” คุณวิภาที่เห็นอาการคนแก่ตรงหน้าก็กระซิกระซาบถามออกไปเบา ๆ
“คุณ เหมือนมาก ยิ่งคนน้องยิ่งเหมือน อีฉันขนลุก” นมจินดาบอกออกไปก่อนจะลูบแขนตัวเองไปมา
“นั่นสิ ฉันถึงอยากให้นมมาด้วยก็เพราะแบบนี้ไง” ก่อนที่จะพูดอะไรต่อ นิ่มก็ยกแก้วน้ำปั่นที่สั่งออกมาให้พลางส่งยิ้มไปให้
“คุณป้า สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีจ๊ะหนูนิ่ม ไปถึงไหนกันจ้ะ”
“ดูท่าน้องนายจะสนุกมากว่าน้องนิลนะ” คุณวิภาถามก่อนจะหันไปมองที่คู่แฝดที่นั่งดื่มน้ำในขวดน้ำของตัวเอง
“ไปส่งผักที่ร้านอาหารในเมืองค่ะ”
“ร้านที่สั่งเป็นร้านของเพื่อนค่ะ”
“แล้วบ้านโน้นก็มีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันด้วย คู่แฝดเลยสนุกกับการเจอเพื่อนค่ะ” นิ่มบอกออกไป ก่อนจะขอตัวไปช่วยหนึ่งจัดขนมเข้าตู้
“คุณยายครับ หายดีแล้วใช่ไหมครับ” น้องนายที่เห็นว่าคนที่นั่งอยู่เป็นคุณยายที่ตัวเองเจอเมื่อวาน ด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ที่อยากเข้าไปอยู่ใกล้ ๆ เลยทำให้น้องนายที่ทานน้ำเสร็จก็เดินตรงเข้ามาหาทันทีพร้อมจูงมือแฝดน้องเดินตามไปด้วย
