บทที่ 14 แนบชิด

“ฉะ...ฉันขอโทษ” ก็เสืออยู่ตั้งไกลแต่ทำไมเสียงมันดังก้องกังวานราวกับอยู่ใกล้เช่นนั้นเล่า แล้วทำไมมันถึงร้องไม่หยุด เด็กสาวกอดรัดร่างแกร่งเอาไว้แน่น

“กลับเถิดจ้ะ พาฉันกลับเรือนเถิดนะจ๊ะ”

เด็กสาวอ้อนวอนเสียงสั่น หล่อนแข้งขาอ่อนเปลี้ยทรงตัวในน้ำไม่ไหว และคงเดินกลับเรือนไปไม่ได้เป็นแน่

เวลานั้นบุหงาลืมไป...