บทที่ 15 ผ่านพ้นไปเหมือนความฝัน

“พี่เมฆินทร์จ๋า ฮื้อ... ฉันมีความสุขที่สุดเลยจ้ะ” เพ้อพร่ำรำพัน หัวจิตหัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

เพราะหรีดหริ่งเรไรพร้อมใจกันเงียบ เสียงดูดน้ำโยนีซู้ดซ้าดตะกละตะกลามจึงดังแทรกขึ้นมาก้องป่า

พ่อหมอซุกหน้าคาเนื้อสาวบดเคล้าความนุ่มหวานอย่างซ่านอารมณ์ ทั้งกลิ่นและรสชาติได้ดั่งใจเขา น้ำอมฤตจึงถูกกวาดเลียเ...