บทที่ 92 บัวหยกน้ำค้างพันปี 2

ดวงตาเรียวเงยหน้าขึ้นจากร่างที่นอนนิ่งเหม่อมองออกยังนอกหน้าต่าง ความมืดยามราตรีในค่ำคืนนี้ให้ความรู้สึกเหงาหว่าเหว่เหลือเกิน อาจเป็นค่ำคืนแห่งการลาจากของเขา บัวหยกน้ำค้างพันปีที่หล่อหลอมกับโลหิตคนที่รักอีกทั้งรวมเป็นหนึ่งของตบะนับพันปีของตนเอง

หากไม่มีมันเขาก็เป็นเพียงจิ้งจอกขาวธรรมดาตัวหนึ่งเท่า...