บทที่ 1
ในวันที่เอมิลี่ วอร์ด ตรวจพบว่าเป็นมะเร็งเต้านมระยะลุกลาม สามีของเธอกำลังง่วนอยู่กับการฉลองวันเกิดให้ผู้หญิงคนอื่น
เธอรอเขาตลอดทั้งวัน จวบจนค่ำมืดแล้ว อเล็กซานเดอร์ ฟอสเตอร์ ก็ยังไม่กลับบ้าน ไม่มีแม้แต่ข้อความส่งมาหาเลยสักฉบับ
แต่แล้วบนเฟซบุ๊ก เธอก็บังเอิญไปเห็นโพสต์ของเขา...ในโบสถ์ที่ตกแต่งอย่างโรแมนติก เขากำลังจ้องมองโซฟี โลรองต์ ด้วยแววตาอ่อนโยนบนใบหน้าหล่อเหลา... แววตาที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อนเลย
ในวินาทีนั้น เอมิลี่รู้สึกหนาวเยือกไปถึงขั้วหัวใจ เธอตระหนักได้ว่าสามีไม่ได้รักเธอเลย แต่เขากำลังหลงรักผู้หญิงอีกคนอย่างสุดหัวใจต่างหาก
ด้วยหัวใจที่แหลกสลาย เอมิลี่ร้องไห้จนหลับไป ในช่วงเช้ามืด ขณะที่กึ่งหลับกึ่งตื่น เธอรู้สึกถึงมืออุ่นคู่หนึ่งที่ลูบไล้มาตามต้นขา ก่อนจะเลื่อนลงมาปลดชั้นในของเธอออก
ร่างกำยำของบุรุษเพศทาบทับลงมา ปลุกให้เธอตื่นเต็มตา เธอมองขึ้นไปเห็นดวงตาสีน้ำเงินเข้มของอเล็กซานเดอร์ที่เปี่ยมไปด้วยแรงปรารถนา
เขาต้องการจะมีเซ็กซ์กับเธอ
แต่บนตัวเขากลับคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงคนอื่น!
“ไม่นะ!” เอมิลี่ขัดขืนอย่างรุนแรง
แต่อเล็กซานเดอร์รู้จักจุดอ่อนไหวของเธอทุกแห่งหน เขาหยอกเย้าและปลุกเร้า ไม่นานเอมิลี่ก็ตัวสั่นสะท้าน สติเหตุผลถูกกลืนกินด้วยแรงปรารถนา
เมื่ออเล็กซานเดอร์สอดใส่เข้ามา เอมิลี่ก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
ดวงตาสีฟ้าเย็นชาของเขาวาวโรจน์ขึ้นอย่างเย้ยหยัน “สำออยขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
เอมิลี่รู้สึกเจ็บแปลบในอก
เธออยากจะบอกเขาว่าเธอไม่ได้สำออย... แต่มันเจ็บจริงๆ
“อเล็กซานเดอร์ ฉันกำลังจะตาย” เอมิลี่คว้าแขนเขา จ้องลึกเข้าไปในใบหน้าที่หล่อเหลาจนแทบหยุดหายใจของเขา เพื่อมองหาแม้เพียงเศษเสี้ยวของความห่วงใย
แต่เขากลับเพียงแค่ยกมุมปากขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ “แค่เพราะฉันไปงานวันเกิดของโซฟี เธอก็เลยต้องโกหกกันแบบนี้เลยเหรอ?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวใจของเอมิลี่ก็แตกสลายลงทีละชิ้น
เมื่อเขาไม่รักเธอแล้ว ทุกสิ่งที่เธอทำก็ดูเหมือนเป็นเรื่องโกหกในสายตาของเขาทั้งนั้น
เธอหลับตาลงช้าๆ รอยยิ้มเย็นเยียบปรากฏขึ้นบนริมฝีปาก “คุณเป็นสามีของฉัน แต่คุณกลับทิ้งนัดตรวจร่างกายของฉันเพื่อไปฉลองวันเกิดให้ผู้หญิงคนอื่น ฉันไม่มีสิทธิ์จะโกรธเลยหรือไง?”
เอมิลี่พูดอย่างหนักแน่น ที่ผ่านมาเธอแทบไม่เคยใช้สถานะภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาเลย เพราะรู้ดีว่าอเล็กซานเดอร์มองว่าการแต่งงานของพวกเขาน่าอับอาย เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากจะเอ่ยถึง
ก่อนหน้านี้ เอมิลี่รักเขามากพอที่จะยอมรับความเย็นชาของเขาได้
แต่ตอนนี้ เธอกำลังจะตายแล้ว
ในเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความตาย ทำไมเธอจะใช้ชีวิตตามใจตัวเองสักครั้งไม่ได้กัน?
ชายผู้ซึ่งเมื่อครู่ยังเต็มไปด้วยไฟปรารถนากลับถอนตัวออกไปทันที ทั่วทั้งร่างแผ่รังสีแห่งความเย็นชาและเป็นปรปักษ์ออกมา
“เอมิลี่ เธอกำลังล้ำเส้น” พูดจบ อเล็กซานเดอร์ก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง
เอมิลี่ลุกขึ้นนั่ง ความคลื่นไส้ระลอกหนึ่งซัดเข้าใส่เธอ หญิงสาวโซซัดโซเซไปที่ห้องน้ำและอาเจียนออกมาอย่างรุนแรง
เมื่อมองใบหน้าที่ซูบซีดของตัวเองในกระจก เธอก็คิดกับตัวเอง ‘พอแล้ว ปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระ และปล่อยเขาไปด้วย!’
คืนนั้น เอมิลี่ติดต่อทนายความและร่างเอกสารหย่า
เธอไม่ต้องการอะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นบ้าน รถ หรือทรัพย์สินใดๆ ขอเพียงแค่ได้จบชีวิตแต่งงานกับอเล็กซานเดอร์ให้เร็วที่สุด
เมื่อถือกระดาษบางๆ แผ่นนั้นไว้ในมือ เอมิลี่กลับรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด
ชีวิตแต่งงานที่เธอเคยปรารถนานักหนาได้กลายเป็นภาระไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
เมื่อเธอนำข้อตกลงหย่าไปที่ฟอสเตอร์กรุ๊ป เจมส์ ผู้ช่วยของอเล็กซานเดอร์ ก็เข้ามาขวางเธอไว้หน้าห้องทำงาน
“คุณวอร์ดครับ ถ้าผมจำไม่ผิด แผนกกฎหมายไม่ได้อยู่ชั้นนี้นะครับ”
อเล็กซานเดอร์ไม่เคยบอกใครในบริษัทเรื่องการแต่งงานของพวกเขา ในสายตาของคนนอก ซีอีโอแห่งฟอสเตอร์กรุ๊ปยังคงสถานะโสด โดยมีข่าวลือว่าเขากำลังคบหากับโซฟี โลรองต์ ด็อกเตอร์ด้านเภสัชกรรมที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ
ด้วยเหตุนี้ เจมส์จึงปฏิบัติต่อเอมิลี่อย่างเย็นชาเสมอมา โดยมองว่าเธอเป็นเพียงที่ปรึกษากฎหมายรุ่นเยาว์ที่พยายามจะไต่เต้าเท่านั้น
เอมิลี่ไม่มีแรงเหลือพอจะไปต่อล้อต่อเถียงกับคนนอก เธอส่งซองที่บรรจุเอกสารหย่าให้เขาด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่า
“ฝากเอกสารนี่ให้คุณฟอสเตอร์ด้วยนะคะ” พูดเพียงเท่านั้นเอมิลี่ก็หันหลังเดินจากไป
เจมส์ขมวดคิ้ว ปกติแล้วเขาคงไม่ทำตามคำขอของเอมิลี่ แต่วันนี้เธอดูซีดเซียวและโงนเงน อ่อนแออย่างเห็นได้ชัด
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เคาะประตูห้องทำงาน
เสียงของอเล็กซานเดอร์ดังออกมา เจือไปด้วยความหงุดหงิดและความเย็นชา “เข้ามา”
เจมส์เดินเข้าไปด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง “คุณฟอสเตอร์ครับ คุณวอร์ดฝากให้ผมนำเอกสารนี้มาให้ครับ”
อเล็กซานเดอร์เหลือบมองแฟ้มเอกสารเพียงเล็กน้อย ไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะเปิดมันดู “ของอะไรก็ตามที่เธอส่งมา นายก็รู้ว่าต้องจัดการยังไง”
เจมส์ลอบถอนหายใจ นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาดูถูกเอมิลี่
ทั้งที่เห็นได้ชัดว่ามีความสามารถ แต่เธอกลับไล่ตามอเล็กซานเดอร์ผู้มีคนอื่นในใจอยู่แล้ว ช่างเป็นภาพที่น่าหงุดหงิดใจเสียจริง
หลังจากนำเอกสารไปเก็บไว้ในตู้เพื่อให้ฝุ่นจับ เจมส์ก็หันหลังเตรียมจะจากไป แต่แล้วอเล็กซานเดอร์ก็เรียกเขากลับมา “เดี๋ยวก่อน ฉันมีงานจะมอบหมายให้เอมิลี่ กำชับให้เธอเป็นคนจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง”
“อะไรนะคะ” เอมิลี่แทบไม่เชื่อหูตัวเอง
เจมส์พูดซ้ำ “คุณลอรองต์จากสถาบันวิจัยเภสัชกรรมกำลังเผชิญกับคดีหมิ่นประมาท คุณฟอสเตอร์ต้องการให้คุณรับผิดชอบคดีนี้เป็นการส่วนตัว และต้องชนะคดีเพื่อคุณลอรองต์ให้ได้!”
ทุกคนในแผนกกฎหมายต่างก็รู้เรื่องคดีนี้
ในฐานะนักเภสัชศาสตร์สาวผู้ปราดเปรื่อง โซเฟียย่อมมีคนที่ไม่ชอบเธอตั้งแต่กลับมาที่ประเทศ
มีบัญชีผู้ใช้นิรนามปล่อยข่าวลือว่าโซเฟียเป็นมือที่สามที่เข้ามาแทรกแซงชีวิตแต่งงานของอเล็กซานเดอร์
โดยปกติแล้วเรื่องซุบซิบไร้มูลเช่นนี้คงไม่มีใครสนใจ
ทว่าบัญชีนิรนามนั้นกลับโพสต์ภาพจากงานเลี้ยงอาหารค่ำของครอบครัวฟอสเตอร์ได้
แม้ใบหน้าของทุกคนจะถูกเบลอ แต่ชาวเน็ตตาดีก็สังเกตเห็นว่าผู้หญิงที่นั่งข้างอเล็กซานเดอร์ไม่ใช่โซเฟีย
แฮชแท็ก #โซเฟียลอรองต์เป็นมือที่สาม พุ่งขึ้นสู่อันดับหนึ่งของเทรนด์อย่างรวดเร็ว
โซเฟียตอบโต้ด้วยการฟ้องร้องบัญชีนิรนามในข้อหาหมิ่นประมาท
ทีมกฎหมายต่างคาดเดากันว่าเมื่อไหร่อเล็กซานเดอร์จะก้าวเข้ามาจัดการสถานการณ์นี้เพื่อโซเฟีย แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าคดีนี้จะตกมาถึงโต๊ะของเอมิลี่
เอมิลี่ตัวสั่นด้วยความโกรธ
ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าภรรยาตัวจริงว่าโซเฟียเป็นมือที่สามหรือไม่!
คืนที่นอนไม่หลับเหล่านั้น รูปภาพลามกอนาจารเหล่านั้น ข้อความเสียงสุดสยิวเหล่านั้น—ทั้งหมดล้วนถูกส่งมาจากโซเฟียผู้ที่ใครๆ ก็มองว่าเป็นคนดี!
ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าโซเฟียว่าเอมิลี่ป่วยเป็นมะเร็งเต้านมได้อย่างไร
แล้วตอนนี้ อเล็กซานเดอร์กลับต้องการให้ภรรยาของเขาช่วยเมียน้อยให้ชนะคดีหมิ่นประมาทอย่างนั้นหรือ เขายังเห็นว่าเอมิลี่เป็นคนอยู่หรือเปล่า
“คุณวอร์ดครับ ได้ยินที่ผมพูดไหมครับ” เจมส์ถามย้ำ
เอมิลี่หลุดจากภวังค์และปฏิเสธโดยไม่ลังเล “ฉันไม่รับคดีนี้ค่ะ”
เจมส์ไม่แปลกใจกับปฏิกิริยาของเธอ ในมุมมองของเขา อเล็กซานเดอร์กำลังเตือนเอมิลี่ให้เจียมตัวอยู่เป็นนัยๆ มิฉะนั้นทำไมเขาถึงมอบหมายงานนี้ให้เอมิลี่ ทั้งที่มีคนที่มีคุณสมบัติเหมาะสมกว่าในแผนกกฎหมาย
“คุณวอร์ด โปรดจำไว้ว่าคุณยังเป็นพนักงานของฟอสเตอร์กรุ๊ป คุณไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธงานที่ได้รับมอบหมาย”
เอมิลี่ยิ้มอย่างขมขื่น เธอถอดบัตรพนักงานออกจากคอแล้วโยนลงบนโต๊ะ “ถ้าอย่างนั้นฉันขอลาออก”
เธอเดินออกจากฟอสเตอร์กรุ๊ปโดยไม่หยิบฉวยอะไรติดตัวไปเลย
“ติ๊ง!”
แอปแจ้งเตือนในโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น พร้อมกับการแจ้งเตือนที่มีเพียงวันที่ โดยไม่มีข้อความอื่นใด สีหน้าของเอมิลี่เปลี่ยนไปทันที
