บทที่ 3

เอมิลี่ฝันไป... เป็นฝันที่ยาวนานเหลือเกิน

ครึ่งแรกของความฝันนั้นช่างหอมหวาน ความรักข้างเดียวที่เธอมีต่ออเล็กซานเดอร์ได้รับการตอบรับในที่สุด โดยมีงานวิวาห์อันหรูหราเป็นเครื่องพิสูจน์ชั้นยอด

แต่แล้วทุกอย่างก็พลันเปลี่ยนไป ในตอนท้าย สิ่งเดียวที่เธอเห็นคือใบหน้าที่เย็นชาและไร้หัวใจของอเล็กซานเดอร์

“ไม่นะ!” เอมิลี่ร้องลั่นแล้วผุดลุกขึ้นนั่งทันที ทำเอาแดเนียลที่อยู่ข้างๆ ตกใจ

“เอมิลี่ เป็นอะไรรึเปล่า” เขาถามพร้อมกับประคองเธอไว้ด้วยความเป็นห่วง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและตำหนิตัวเอง

เอมิลี่มองไปรอบๆ อย่างสับสน ก่อนจะตระหนักว่าตัวเองอยู่ในห้องผู้ป่วย สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที

“พี่แดเนียล ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้ล่ะ พี่...”

เธออยากจะถามว่าเขารู้เรื่องที่เธอเป็นมะเร็งเต้านมแล้วหรือยัง แต่ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคก็รู้สึกระคายคอจนไอโขลกออกมาอย่างรุนแรง

แดเนียลรีบส่งแก้วน้ำให้พร้อมกับจ่อไปที่ริมฝีปากของเธอ “ดื่มนี่ก่อนสิ! พี่จำไม่ได้ว่าเราเคยเป็นโรคภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำมาก่อนนะ ไอ้หมอนั่นมันดูแลเรายังไงกันวะ”

ขณะที่พูด ความโกรธของแดเนียลก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง ดูเหมือนว่าการอยู่ในคุกจะทำให้อารมณ์ของเขารุนแรงขึ้น

เอมิลี่ทำหน้างง “ภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำเหรอคะ”

เธอไปเป็นโรคนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

แดเนียลอธิบายตามจริง “หมอบอกอย่างนั้นน่ะ เราเป็นลมเพราะน้ำตาลในเลือดต่ำ ตอนนี้ดีขึ้นรึยัง”

พอได้ยินแดเนียลพูดถึงภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ เอมิลี่กลับรู้สึกโล่งใจ

แดเนียลกับดอริสเป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัวไม่กี่คนที่เธอเหลืออยู่ และเธอไม่อยากให้พวกเขาต้องมากังวลเรื่องของเธอ

“ฉันดีขึ้นมากแล้วค่ะ พี่แดเนียล” เอมิลี่นึกถึงสิ่งที่แดเนียลพูดก่อนที่เธอจะหมดสติไปและอยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะเปิดประเด็น

แดเนียลสัมผัสได้ถึงความลังเลของเธอ เขาจึงขยี้ผมเธอเบาๆ ชั่วขณะหนึ่งเขาดูเหมือนผู้ชายที่สุขุมและพึ่งพาได้คนที่เธอเคยรู้จัก “เอมิลี่ พี่รู้ว่าสถานการณ์นี้มันเกินกว่าที่เราจะควบคุมได้ พี่ขอโทษที่เมื่อกี้อารมณ์ขึ้นนะ พี่ทำเราตกใจรึเปล่า”

เอมิลี่ส่ายหน้า ดวงตาของเธอเริ่มชื้นแฉะ นานเหลือเกินแล้วที่เธอไม่ได้รู้สึกว่าการได้รับความห่วงใยเป็นอย่างไร

ถ้อยคำซาบซึ้งใจจ่ออยู่ที่ริมฝีปาก แต่แดเนียลก็ชิงพูดขึ้นก่อน “คดีนั้น... เป็นคดีหมิ่นประมาทของคุณโซฟี โลรองต์ใช่ไหม”

เอมิลี่ประหลาดใจ “พี่แดเนียล พี่รู้เรื่องนี้ได้ยังไงคะ”

แววตารู้สึกผิดฉายวาบผ่านดวงตาของแดเนียล เขากระแอมสองครั้งแล้วรีบหาข้ออ้าง “ดอริสบอกพี่น่ะ”

เอมิลี่ไม่ได้ซักไซ้ต่อ เธอหลุบตาลงแล้วยิ้มขมขื่น “ค่ะ ใช่แล้ว”

เมื่อยืนยันข้อสงสัยของตัวเองได้แล้ว แดเนียลก็ดูร้อนรนขึ้นมา “เอมิลี่ เราคิดว่าคดีนี้จะชนะได้ไหม”

คำถามนั้นทำให้เอมิลี่รู้สึกแปลกๆ เธอมองเขาอย่างเคลือบแคลงสงสัย “พี่แดเนียล ทำไมพี่ถึงได้เป็นห่วงผลของคดีนี้จังเลยคะ”

แดเนียลตื่นตระหนกไปชั่วขณะ แต่ก็กลับมาสงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็วแล้วยิ้มสบายๆ “พี่แค่คิดว่า... เพื่อจะปกป้องบ้านอุปถัมภ์ที่เราโตมาด้วยกัน เราก็ต้องชนะคดีนี้ให้ได้ใช่ไหมล่ะ”

ฟังดูก็มีเหตุผล แต่เอมิลี่ก็ยังรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล

เมื่อเห็นเธอเงียบไป แดเนียลก็ถอนหายใจเบาๆ สีหน้าเศร้าสร้อยลง “มันมีอีกเหตุผลหนึ่งน่ะ พี่ติดคุกอยู่สามปีเพราะโดนกล่าวหาใส่ร้าย พี่ไม่อยากให้ใครต้องมาทนทุกข์ทรมานจากการถูกใส่ร้ายป้ายสีเหมือนที่พี่เคยเจอ”

น้ำเสียงของเขาจริงใจเสียจนเอมิลี่อดที่จะเห็นใจไม่ได้

เธออยากจะบอกแดเนียลว่าโซฟีไม่ได้ถูกใส่ร้าย... ‘ข่าวลือ’ พวกนั้นคือเรื่องจริงต่างหาก แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสายตาอันอบอุ่นและจริงจังของแดเนียล คำพูดเหล่านั้นก็จุกอยู่ที่ลำคอ

เธอควรจะสาธยายเรื่องชีวิตแต่งงานอันน่าสังเวชของตัวเองให้แดเนียลที่เจ็บปวดมามากพอแล้วฟังหรือ

“เอมิลี่กลับไปที่บ้านอุปถัมภ์คนเดียวรึเปล่า” อเล็กซานเดอร์เอ่ยถามขณะนั่งอยู่บนเก้าอี้ผู้บริหารสุดหรูโดยหันหลังให้เจมส์ น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบ

เจมส์ประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าอเล็กซานเดอร์จะใส่ใจในรายละเอียดเช่นนั้น

“เปล่าครับ คุณวอร์ดอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง อายุราวๆ ยี่สิบกว่า สูงประมาณหกฟุต รูปร่างผอมแต่หน้าตาดี พวกเขาดูสนิทสนมกันมากครับ”

แม้จะสับสน แต่เจมส์ก็ยังอธิบายลักษณะของแดเนียลให้อเล็กซานเดอร์ฟัง

ทันทีที่เจมส์พูดจบ อเล็กซานเดอร์ก็บดขยี้ถ้วยชาโบนไชน่าในมือจนแหลกละเอียด

“คุณฟอสเตอร์! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เจมส์ร้องอุทาน ตกใจกับเลือดที่หยดจากมือของอเล็กซานเดอร์

อเล็กซานเดอร์หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเลือดอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันมาจ้องเจมส์ด้วยสายตาเยือกเย็น

“เธอยอมรับทำคดีของโซฟีแล้ว นายก็เลยทิ้งเธอไว้ตรงนั้นเลยเหรอ”

เจมส์ผู้มีไหวพริบรู้ทันทีว่าตนทำพลาดจึงก้มศีรษะลง “ผมขอโทษครับคุณฟอสเตอร์ ผมนึกว่านั่นคือเป้าหมายของคุณแล้ว”

อเล็กซานเดอร์ทุบกำปั้นลงบนโต๊ะ “ไอ้โง่ที่อวดดี!”

เจมส์ตัวสั่นเทา แม้จะทำงานให้อเล็กซานเดอร์มาสองปีแล้ว—นานกว่าผู้ช่วยคนก่อนๆ ทุกคน—แต่เขาก็ยังคงหวาดกลัวความโกรธของอเล็กซานเดอร์อยู่ดี

รังสีอำนาจของชายผู้นี้กดดันอย่างท่วมท้น ไม่มีใครสามารถยืนหยัดต่อกรได้

“ได้โปรดลงโทษผมด้วยครับ คุณฟอสเตอร์” เจมส์ยังคงก้มหน้า

อเล็กซานเดอร์ใช้มือบีบสันจมูก แววตาฉายความหงุดหงิด “ออกไป!”

เจมส์จากไปอย่างเชื่อฟัง เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกได้ก็ต่อเมื่อปิดประตูห้องทำงานตามหลังแล้ว

ใบหน้าหล่อเหลาของอเล็กซานเดอร์เคร่งขรึมราวน้ำแข็ง

ถ้าเขาจำไม่ผิด วันนี้เป็นวันปล่อยตัวของแดเนียล เอมิลี่รีบร้อนไปหาเขาอย่างกระตือรือร้นขนาดนั้น—ผู้หญิงคนนี้ช่างอกตัญญูเสียจริง!

ยิ่งอเล็กซานเดอร์คิด เขาก็ยิ่งโกรธ เขาทำหน้าบึ้งตึงตลอดทั้งวัน ทำให้ผู้บริหารของบริษัทและคู่ค้าทางธุรกิจพากันหวาดกลัวจนไม่มีใครกล้าปริปาก

ในที่สุด เวลาสามทุ่ม เมื่อจัดการงานเร่งด่วนทั้งหมดชั่วคราวเสร็จสิ้น อเล็กซานเดอร์ก็ลุกขึ้นขับรถกลับบ้าน

ทันทีที่ก้าวเข้าไปในบ้าน เสียงทุ้มต่ำของเขาก็ดังขึ้น “เอมิลี่ ลงมานี่!”

เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังมาจากชั้นบน ชวนให้นึกถึงหลายครั้งในอดีตที่เธอมักจะวิ่งลงมาต้อนรับเขาอย่างตื่นเต้นดีใจ

เมื่อนึกถึงภาพเหล่านั้น ความเย็นชาบนใบหน้าของอเล็กซานเดอร์ก็เริ่มละลายลง

แต่ในวินาทีต่อมา คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันอย่างหนัก “แนนซี่? แล้วเอมิลี่ไปไหน”

แนนซี่รีบเช็ดเครื่องสำอางออกจากใบหน้าอย่างลนลาน ตัวสั่นด้วยความกลัว “คุณนายฟอสเตอร์... คุณนายยังไม่กลับบ้านเลยค่ะ!”

เธอรู้สึกว่าตัวเองถึงคราวซวยอย่างที่สุดแล้ว หลังจากแอบใช้เครื่องสำอางของคุณนายเอมิลี่มาตั้งนานโดยไม่มีใครสังเกต วันนี้กลับถูกอเล็กซานเดอร์จับได้คาหนังคาเขา!

แนนซี่สิ้นหวัง—เธอจะได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นของวันพรุ่งนี้อีกไหมนะ

ทว่าอเล็กซานเดอร์ไม่ได้สนใจความผิดนั้นเลย ในหัวของเขามีแต่คำพูดที่ว่า ‘คุณนายยังไม่กลับบ้านเลย’

หนีไปสถานกักกันเพื่อเจอผู้ชายคนอื่นระหว่างเวลางานก็แย่พอแล้ว นี่ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ

รอยยิ้มเย็นเยียบปรากฏขึ้นที่มุมปากของอเล็กซานเดอร์ เขาตามใจผู้หญิงคนนี้มากเกินไปจริงๆ!

“คงจะสนุกอยู่ข้างนอกจนเพลินสินะ แนนซี่ ไปเปลี่ยนรหัสประตู แล้วบอกพนักงานทุกคนว่าห้ามใครเปิดประตูให้เอมิลี่เข้ามาเด็ดขาด!”

เธอเป็นแค่เด็กกำพร้า ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีเพื่อนคนอื่น ถ้าไม่มีคฤหาสน์ฟอสเตอร์แล้ว เธอจะไปซุกหัวนอนที่ไหนได้