บทที่ 36

อเล็กซานเดอร์เอื้อมมือไปประคองโซฟี พลางขมวดคิ้วด้วยความเป็นห่วง

ยังไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยปาก เธอก็ชิงพูดขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเจือความเจ็บปวด “ทำไมฉันต้องมาข้อเท้าพลิกอะไรตอนนี้ด้วยนะ ฉันไม่เป็นไรค่ะ จริงๆ นะ คุณไปดูเอมิลี่เถอะค่ะ ว่าเธอเป็นอะไรไป”

การถอยของเธอไม่ใช่ความห่วงใยอย่างแท้จริง แต่เ...