บทที่ 45 ซุกเมีย44 ซวย

ฉันลืมตาขึ้นพบกับเพดานสีขาวแบบที่ฉันค่อนข้างเคยชิน

นี่ฉันคงอยู่ที่โรงพยาบาลสินะ ทำไมฉันถึงไม่ตาย ๆ ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปสักที

อยู่ไปก็ไม่ได้มีความหมายอะไรกับใครอยู่แล้ว

“หนู... ตื่นแล้วเหรอ มองเห็นหน้าเฮียไหม” เมื่อฉันได้ยินเสียงฉันก็เลือกที่จะหลับตาลงทันที

คงจะรู้แล้วสินะว่าฉันกลับมามองเห็นแล้ว

ฮึ!...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ