บทที่ 1 การุณยฆาต
หลังจากที่เอริกตัดสินใจจบชีวิตด้วยการการุณยฆาต เขาก็ปารถนามาโดยตลอดว่าจะไม่มีวันตื่นขึ้นมาในโลกที่เเสนโสมมอีก เเต่ดูเหมือนว่าพระเจ้าจะไม่เต็มใจรับเขาเอาไว้ในอ้อมกอด
เพราะทันทีที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเขาก็พบว่าตัวเองอยู่ในโหลเเก้วขนาดใหญ่ซึ่งภายในบรรจุของเหลวสีฟ้าใสจนเต็มปริบ ทว่าร่างกายของเขากลับเปลือยเปล่า นั่งขดตัวลอยอยู่ท่ามกลางมวลของเหลวราวกับเด็กทารกเเรกเกิด
บุ๋ง!
เเละทุกครั้งที่เขาขยับพูดอะไรสักอย่างมวลน้ำรอบกายก็จะไหลทะลักเข้าปาก ทำให้เขาต้องหยุดการกระทำเเบบนั้นเอาไว้ก่อน เเต่น่าประหลาดที่เขาสามารถหายใจในน้ำทั้งๆที่มันไม่น่าจะเป็นไปได้
ปึงๆๆ!
ความอึดอัดเเละความไม่เข้าใจเริ่มทำให้เอริกตื่นกลัว ปกติไม่มีมนุษย์ที่ไหนจะถูกจับเอามาขังไว้ในโหลเเก้วเเบบนี้ ทว่ายิ่งเขาทุบสิ่งกีดขวางระหว่างเขากับโลกภายนอกมากเท่าไหร่ มือทั้งสองข้างของเขาก็ยิ่งเจ็บเเปล๊บจนน้ำตาไหลซึม
เดิมทีเอริกไม่ใช่คนอ่อนเเอ เเต่ติดจะเป็นผู้ชายตัวใหญ่ที่สูงเกือบสองเมตร กล้ามเนื้อบนร่างกายก็กำยำเเข็งเเรงดีอีกด้วย ทว่าสุดท้ายเเล้วเขาก็ไม่สามารถทลายกำเเพงเเก้วได้อยู่ดี
ซึ่งสิ่งที่เขาทำในขั้นถัดมาคือการเกาะกับผนังเเก้วเเล้วปล่อยให้ร่างกายลอยเอื่อยๆ ในขณะที่ดวงตาสีฟ้าราวกับอัญมณีจ้องมองรอบๆ ห้องสีขาวดูทันสมัยด้านนอกอย่างไม่วางตา ซึ่งพอลองสำรวจดูเเล้ว มันก็คล้ายกับห้องวิทยาศาสตร์ในหนังไซไฟไม่มีผิดเพี้ยน
"ชะ....ช่....ว...ย"
เขาพยายามส่งเสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือ เเต่เสียงที่ได้ยินมันกลับขาดห้วงราวกับคลื่นที่ถูกรบกวน เเละด้วยความงุ่นง่านที่เพิ่มพูนขึ้นเป็นเท่าตัว ดังนั้นเขาจึงกำหมัดเเน่นเเล้วออกเเรงทุบผนังเเก้วจนสุดเเรง
ปั่ก!
เปรี๊ยะ!
เเละดูเหมือนว่าคราวนี้จะได้ผล เมื่อกระจกด้านหน้าเกิดเป็นรอยเเตกร้าวตรงที่เขาทุบลงไปพอดี จนกระทั่งรอยร้าวพวกนั้นขยายวงกว้างขึ้นเรื่อยๆ เขาก็หลับตาปี๋เเล้วห่อตัวราวกับเด็กทารก ป้องกันร่างกายของตัวเองจากเเรงปะทะที่อาจจะเกิดขึ้น
เเกร๊กๆ
ซ่าาาา!
ในที่สุดความพยายามของเขาก็สัมฤิทธิ์ผล เมื่อโหลเเก้วขนาดใหญ่เเตกออกเป็นเสี่ยงๆ ทำให้สิ่งที่อยู่ภายในล้นทะลักออกมาที่ด้านนอก ไม่เว้นเเม้กระทั่งร่างขาวๆ ที่ขดตัวจนเป็นก้อนกลมราวกับตัวอ่อน
ทว่าเมื่อร่วงลงมานอนอยู่กับพื้น เขาก็ยังไม่กล้าคลายตัวออกเเต่อย่างใด เนื่องจากอุณหภูมิเย็นเฉียบที่ได้สัมผัส มันทำให้ร่างกายของเขาปรับตัวไม่ทันขึ้นมาที ได้เเต่นอนสั่นกึกๆ ราวกับลูกนกตกน้ำอยู่บนพื้นที่เจิ่งนองไปด้วยของเหลวสีฟ้าใส
"อึก!...ชะ...ช่วย...ช่วยด้วย"
"ช่...ว....ย"
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เขาต้องนอนอยู่เเบบนั้น เเต่ทุกวินาทีมันช่างเเสนทรมาน ร่างกายมันหนาวเย็นไปถึงกระดูก ศีรษะก็ปวดหนึบๆ ตลอดเวลา จนกระทั่งผ่านไปอีกหลายชั่วโมง ในที่สุดความเหนื่อยล้าเเละความทรมานก็ทุเลาลงจนกลับมาเป็นปกติ
อึก!
ขาสั่นๆ พยายามพยุงให้ตัวเองลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก ในตอนนั้นเอริกได้เเต่ตั้งข้อสงสัยว่าทำไมตัวเองถึงยังมีชีวิตอยู่ เเละเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเขากันเเน่
ซึ่งตอนนี้ร่างกายขาวซีดของเขาเปลือยเปล่าราวกับเด็กทารกเเรกเกิด ไม่มีทั้งเสื้อผ้าหรืออาหารที่เป็นปัจจัยหลักในการดำรงชีวิต เเละเขาก็หิวมาก หิวเสียจนต้องเดินสำรวจไปรอบๆ ห้องเเห่งนี้ จนกระทั่งมือเรียวเผลอไปเเตะปุ่มอะไรสักอย่าง ภาพโฮโลเเกรมก็ฉายวาบขึ้นมากลางอากาศอย่างน่าอัศจรรย์
วืดดด!
"สวัสดีมิสเตอร์เอริก กัลเดอร์เวล"
เฮือก!!
เอริกสะดุ้งเเล้วหันรีหันขวางมองที่มาของเสียงเล็กๆ เเต่ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็ไร้เงาของสิ่งมีชีวิตในห้องเเห่งนี้
"ไม่ต้องตกใจไปมิสเตอร์เอริก ฉันคือจูเลีย ระบบปฏิบัติการที่จะคอยป้อนความรู้ให้เเก่คุณ ก่อนที่จะต้องออกไปเผชิญโลกภายนอก"
เอริกเบิกตากว้างเเล้วจ้องมองโฮโลเเกรมที่ค่อยๆ เเปรเปลี่ยนเป็นเด็กสาวผมทองครึ่งตัวด้วยความตกตะลึง เเต่ยังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยถามอะไรออกไปด้วยซ้ำ ภาพโฮโลเเกรมด้านหน้าก็เอ่ยอธิบายให้เขาฟังโดยละเอียด
"นะ...นี่"
"มิสเตอร์เอริก หลังจากที่คุณทำการการุณยฆาตัวเองเมื่อ1000ปีก่อน ก็มีผู้รุกรานจากดาวดวงอื่นเข้ามากวาดล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์ครั้งใหญ่"
1000ปีก่อนเหรอ? เดี๋ยวนะ! ไม่ใช่ละ หนึ่งพันปีบ้าอะไรกัน เเล้วเขาที่ยืนอยู่ตรงนี้ รูปร่างผิวพรรณเหมือนคนอายุหนึ่งพันปีซะที่ไหนกัน
บ้าไปเเล้ว.....
"กองทัพเซิร์กคือเผ่าพันธุ์เเรกที่เข้ารุกรานดาวโลก ฆ่าล้างสิ่งมีชีวิตทุกอย่างที่ขวางหน้า เหยียบย่ำจนกลายเป็นผุยผงในชั่วพริบตา เเละกัมมันตรังสีก็ทำให้มนุษย์ค่อยๆ ล้มตายเรื่อยๆ จนเเทบจะสูญพันธุ์ ซึ่งก่อนที่อารยธรรมมนุษย์จะล่มสลาย คุณที่รอดจากรังสีพวกนั้นมาได้คือผู้ถูกเลือก"
"เดี๋ยวสิ ผู้ถูกเลือกอะไรกัน ผมไม่เข้าใจ"
เอริกเเสดงสีหน้าลนลานออกมาอย่างเห็นได้ชัด คิ้วสีน้ำตาลอ่อนขมวดมุ่นอย่างหงุดหงิด ในเมื่อเขาตั้งใจจะตายเเท้ๆ เเต่กลับกลายมาเป็นผู้ถูกเลือก นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันเเน่วะ!
"คุณคือผู้ถูกเลือกให้ดำรงค์เผ่าพันธุ์มนุษย์ต่อไป ด็อกเตอร์เมนเดลทุ่มเทเวลาชีวิตที่เหลืออยู่ ไปกับการพัฒนาเซลล์ในร่างกายของคุณให้มีการวิวัฒนาการถึงขีดสุด"
เอกริกอ้าปากค้าง จ้องมองภาพโฮโลเเกรมด้านหน้าที่เอ่ยปากอธิบายอย่างลื่นไหลสิบระดับ ริมฝีปากสั่นกึกๆ อยากจะพ่นคำด่าเต็มเเก่
"พวกคุณทำอะไรกับร่างกายของผม"
เอริกก้มสำรวจร่างกายของตัวเองอย่างเร่งด่วน เขาก็พบว่าไม่มีอะไรผิดเเปลกไปนอกจากความเหนื่อยล้าที่สะสมอยู่ตามกล้ามเนื้อตึงเเน่นก็เเค่นั้นเอง
"หลังจากนี้ไปคุณคือความหวังสุดท้ายของเผ่าพันธุ์มนุษย์ เซลล์จะซ่อมเเซมตัวเองทุกครั้งที่คุณบาดเจ็บ ร่างกายของคุณจะคงความอ่อนเยาว์ตราบใดที่ยังมีชีวิต ไม่มีอายุขัยที่เเน่นอน รวมถึงคุณจะสามารถผสมพันธุ์เพื่อให้กำเนิดทารกได้เเก่ทุกเผ่าพันธุ์"
