บทที่ 5 ตอนที่ 5. เชลยปากร้าย/2
ไอ้โจรชั่วมันจับเธอกดน้ำจนหมดสติ หญิงสาวหันไปมองรอบกายพบว่าตัวเองนอนอยู่ในเต็นท์ แสงจากกองไฟสว่างเรืองรองอยู่ด้านนอก
มองเห็นเงาคนสองคนกำลังนั่งอยู่ข้างกองไฟ คนอยู่ทางซ้ายมือตัวโตผมยาวรุงรัง คงเป็นไอ้โจรถ่อย เห็นแค่เงาเธอก็จำมันได้ขึ้นใจ
“ไอ้เลว ทำร้ายผู้หญิงไม่มีทางสู้ อย่าให้ฉันหนีรอดไปได้นะ ฉันจะเอาตำรวจมาจับแกเข้าคุก”
จอมขวัญก่นด่าโจรชั่วด้วยความแค้น หญิงสาวสำรวจตัวเองพบว่ายังอยู่ในชุดเดิม ข้าวของในเต็นท์มีเพียงผ้าห่มกับผ้าขนหนูที่ถูกม้วนให้เธอหนุนแทนหมอน
ไอ้โจรมันคงพาเธอขึ้นฝั่งแล้ว ร่างเล็กค่อยๆ คลานออกมาส่องดูภายนอก ฟ้ามืดแล้วรอบกายมีแต่ต้นไม้ เสียงสัตว์กลางคืนดังแว่วมาเป็นระยะ
ที่กองไฟมีปลาตัวโตเสียบไม้กำลังย่างได้ที่ ส่งกลิ่นหอมมาตามลมชวนน้ำลายสอ ตั้งแต่ถูกจับตัวมายังไม่มีอะไรตกถึงท้อง นอกจากน้ำที่เจ้าตัวเผลอกลืนลงไปตอนสำลัก
“คำปันคืนนี้แกอยู่ยามผลัดสองนะ ผลัดแรกฉันจะเฝ้าเอง ฟ้าโล่งแบบนี้ ฝนคงไม่ตก”
เสียงคุ้นหูของเจ้าโจรชั่วสั่งการลูกน้อง จอมขวัญย่นจมูกใส่แผ่นหลังกว้างอยากเอาหินปาหัวให้แตกนัก แต่ทำแบบใจคิดไม่ได้เมื่อมองไม่เห็นทางรอด หากเธอไปทำร้ายมันเข้า
แค่เผลอด่าพ่อแม่มันจับกดน้ำแทบตาย ไอ้โจรนี่คงอารมณ์ร้ายไม่ใช่เล่น ขืนไปงัดข้อตรงๆ อาจโดนฆ่าหมกป่าไม่ได้กลับไปหาพ่อกับพี่ชาย
“นาย เอ๊ย! ลูกพี่ ผู้หญิงคนนั้นฟื้นแล้วครับ”
คำปันหันมามองเจอจอมขวัญมุดออกมาจากเต็นท์พอดี เลยบอกผู้เป็นนายให้รู้
“จะไปไหน!”
เสียงตวาดดังขึ้น ทำให้จอมขวัญสะดุ้งโหยง หันไปมองเจ้าของเสียงที่เดินมาหา แล้วเชิดหน้าใส่
“ฉันปวดฉี่ อยากไปฉี่”
“มันมืด อยากโดนเสือคาบไปกินหรือไง”
เขามองร่างเล็กๆ ที่ยังคงไม่ทิ้งมาดคุณหนูจอมหยิ่งอย่างหมั่นไส้
“แถวนี้งูชุมด้วย”
“งูเหรอ...”
เสือเธอไม่กลัว แต่งูนี่ที่สุดของความหวาดกลัว จอมขวัญทำหน้าแหย ลูบแขนตัวเองไปมา ได้ยินแค่ชื่อก็ขนลุกเกรียวไปหมด
“อื้อ ตามมานี่”
เขาจับข้อมือลากพาเดินไป จอมขวัญสะบัดมือออก
“ไม่ต้องมาจูง ฉันเดินเองได้”
“ตามใจ เดินไปเหยียบงู จะหาว่าไม่เตือน”
เกริกเดินนำหน้า ปล่อยให้หญิงสาวจ้ำเท้าเดินตาม ในมือของชายหนุ่มมีไฟฉายกระบอกโต เขากราดไฟมองทางเดิน แล้วสาดไฟไปมาใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง
“ไปฉี่ตรงนั้น”
จอมขวัญ รีบเดินไปยังจุดที่เขาชี้บอก อีกฝ่ายยืนส่องไฟให้ ทำให้หญิงสาวกระดากอายไม่กล้าทำธุระส่วนตัว ใครจะกล้าถอดกางเกงนั่งฉี่ต่อหน้าคนอื่นแบบนี้
“หันไปทางอื่นสิ”
“เรื่องมากจริง รีบฉี่จะได้รีบกลับ ฉันหิวข้าว”
เขาบอกแล้วหันหลังให้ ปล่อยให้หญิงสาวทำธุระส่วนตัวอยู่ครู่หนึ่ง เสียงที่เงียบไปนานทำให้เกริกนิ่วหน้า
คิดระแวงว่าเธอจะแอบหลบหนีเลยหันไปมอง ก่อนจะส่ายหน้าเมื่อเห็นจอมขวัญยืนตัวแข็งทื่อ ตาเบิกโพลง
“เป็นอะไรอีกล่ะ”
“งะ งู งู ฮือ มันอยู่บนหัวฉัน”
จอมขวัญหน้าซีดไม่กล้าขยับ เมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังดิ้นดุกดิกอยู่บนศีรษะ เหงื่อแตกพลั่กด้วยความหวาดกลัวสุดขีด
หากเธอไม่ปัสสาวะไปแล้วคงมีเล็ดกันบ้าง
“หือ งู เหรอ อยู่นิ่งๆ ก่อนนะ”
เกริกสาดไฟฉายส่องดู ก่อนจะยกมือให้เธออยู่นิ่งๆ บนต้นไม้งูเหลือมตัวใหญ่กำลังขดตัวอยู่บนกิ่งไม้ มันห้อยหัวลงมาแต่ยังไม่ทันโจมตัวเหยื่อ
ถึงจะไม่มีพิษแต่งูชนิดนี้ก็มีเขี้ยวและหากมันรัดเหยื่อก็ไม่มีทางรอด นึกโมโหตัวเองที่ไม่ทันสังเกตเพราะมัวแต่ต่อปากต่อคำกับหญิงสาว
“ค่อยๆ นั่งลง ย่อตัวแล้วคลานมาหาฉัน”
เขาบอกเสียงเบา สาดแสงไฟใส่ตางูให้มันอยู่นิ่ง จอมขวัญทำตามคำสั่ง ค่อยๆ คลานออกมาด้วยหัวใจเต้นระทึก ก่อนจะถอนหายพรูเมื่อออกมาจากตรงนั้นได้
“มันคงอิ่มอยู่ ไม่อย่างนั้นเธอก็คงโดนกินไปแล้ว”
เขาดึงร่างสั่นเทามาอยู่ใกล้ตัว จอมขวัญโผเข้ากอดรัดเขาไว้แน่น หญิงสาวตกใจเกินกว่าสมองจะสั่งการ นอกจากต้องการคนปกป้องตัวเองได้
“ไป ไปจากที่นี่เถอะ”
เสียงสั่นร้องบอก มือจับต้นแขนเขาไว้แน่น ท่าทางเชิดหยิ่งไม่หลงเหลือ
“กลัวรึไง” เขาถามเสียงกลั้วหัวเราะ
“บ้า ! งูนะ ไม่ใช่ไส้เดือน แกมากอดฉันทำไม ยี้”
เสียงเล็กแหวใส่ ลืมความกลัวไปชั่วขณะ ผลักอกเขาเมื่อนึกขึ้นได้ว่าถูกอีกฝ่ายกอดรัดอยู่
ใบหน้ารกเรื้อบึ้งตึงทันที “เป็นคนโผเข้ามากอดฉันเองแท้ๆ ไปกลับที่พัก หรือจะอยู่นี่นอนกับงู” เขาลากแขนพาเดินกลับ
“โอ๊ย ! เบาหน่อยสิ”
จอมขวัญแหวเข้าใส่ เมื่อถูกเขาลากจนหัวซุน อีตานี่ คุ้มดีคุ้มร้าย เมื่อกี้ยังพึ่งพาได้ ตอนนี้กลับมาร้ายกาจอีกแล้ว
“กลับมาแล้วเหรอลูกพี่ ผมปิ้งปลาเสร็จพอดี มากินกัน”
คำปันจัดแจงเตรียมอาหารไว้รอท่า เขามองผู้เป็นนายกับหญิงสาวที่หายไปกันนาน แล้วอมยิ้มเมื่อเห็นมือของนายจับข้อมือเล็กของเธอเอาไว้
ปากบอกว่าเกลียดแต่จูงมือเขาเดิน มันจะเหมือนในละครหลังข่าว ที่พวกสาวๆ ชอบดูกันหรือเปล่า พระเอกเกลียดนางเอกสุดท้ายก็รักกัน
