บทที่ 6 ตอนที่ 6. เชลยปากร้าย/3
“เอามาสิ มีน้ำพริกหรือเปล่า”
เกริกปล่อยมือจอมขวัญ ขยับมานั่งข้างกองไฟ รับห่อข้าวเหนียวกับไม้เสียบปลาเผามาแกะกิน ร้องหาน้ำพริกที่เขาต้องกินทุกมื้อ
“มีน้ำพริกตาแดง นี่ครับ”
คำปันส่งประปุกพลาสติกใบเล็กมีฝาปิดสีแดงให้ผู้เป็นนาย แล้วหันมาหยิบปลากับห่อข้าวเหนียวส่งให้จอมขวัญ
“ในป่า มีแต่อาหารพื้นๆ แบบนี้แหละครับ” เขาบอกหญิงสาว
“ขอบใจจ๊ะ”
จอมขวัญรับอาหารมาแกะกินเงียบๆ ปลาย่างรสชาติดีไม่เหม็นคาว เนื้อปลาหวานคงจะเป็นเพราะปลาสดมาก ข้าวเหนียวถึงจะเย็นแต่ก็นุ่มไม่แข็ง
กินกับเนื้อปลาร้อนๆ ทำให้รู้สึกอร่อยจนเคี้ยวแทบไม่ทัน หันไปมองเจ้าโจรอีกฝ่ายกำลังปั้นข้าวเหนียวจิ้มน้ำพริกแดง ท่าทางเอร็ดอร่อย
กินง่ายอยู่ง่ายเลยทำให้ตัวโตสินะ อดนึกเปรียบเทียบกับพี่ชายตัวเองไม่ได้ จอมทัพเป็นพวกเลือกกิน หากไม่อร่อย ไม่ถูกใจ หรือไม่มั่นใจว่าสะอาด
พี่ชายของเธอจะไม่ยอมกิน แม่ครัวที่บ้านต้องเปลี่ยนเมนูไม่ให้ซ้ำกัน มื้อไหนเจออาหารไม่ถูกปากก็บ่น จนคนทำร้องไห้
ต่างจากเธอที่กินง่าย กินอะไรก็ได้ ขอเพียงสะอาดปลอดภัยก็พอ
“อิ่มแล้วใช่ไหม ไปนอนสิ หรือจะอยู่เป็นเพื่อนฉันเฝ้ายาม”
อิ่มหนำสำราญแล้ว เกริกก็ไล่ให้จอมขวัญกลับเข้าเต็นท์
“ใครอยากอยู่ใกล้นาย ชิ”
จอมขวัญสะบัดเสียงใส่ เดินหนีเข้าเต็นท์ไป ปล่อยให้เกริกกับลูกน้องอยู่หน้ากองไฟ หญิงสาวมองเงาสะท้อนจากแสงไฟ เห็นอีกฝ่ายเดินไปมา
เสียงหรีดริ่งเรไรดังขับกล่อมทำให้ดวงตาหรี่ปิดลง รู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อมีความรู้สึกว่า มีใครกำลังเบียดอยู่ข้างๆ
พอลืมตาขึ้นมองก็ตกใจ อ้าปากจะกรีดร้อง แต่ถูกอุ้งมือหนาตะปบปิดปากไว้ก่อน
“กรี๊ด อื้อ”
“จะร้องโวยวายทำไม”
เสียงดุ กระซิบดังข้างหู ใบหน้ารกเรื้อยื่นมาจนชิดใบหน้างาม จอมขวัญส่ายหน้าหนี เอามือแกะมือเขาออกจากปาก
“ไปนอนข้างนอกสิ มานอนที่เดียวกับฉันทำไม”
“เต็นท์มีหลังเดียว จะให้ฉันนอนที่ไหน”
เขาถอนหายใจแรง สีหน้าเข้มดุดัน อารมณ์เริ่มเสียเมื่อง่วงนอนแต่โดนรบกวน
“ลูกน้องแกนอนที่ไหน ก็ไปนอนกับเขาสิ”
จอมขวัญขยับลุกขึ้นนั่ง ถดตัวถอยห่างร่างหนาใหญ่ เต็นท์เล็กแค่นี้เขาเข้ามาก็เกือบเต็มพื้นที่แล้ว จะนอนไปได้ยังไง
แล้วเธอก็ไม่เคยนอนใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนด้วย จะให้เขามานอนข้างๆ ทำใจไม่ได้
“นี่แม่คุณ หุบปากแล้วนอนไปเลยนะ ถ้าไม่อยากนอนก็ออกไปนอนข้างนอกโน่น”
เขาล้มตัวลงนอนหันหลังให้ ไม่สนใจว่าหญิงสาวจะโวยวาย
“แกนั่นแหละออกไป”
จอมขวัญกำหมัดทุบหลังหนาของเขาแรงๆ ไล่ให้ออกไป
“โอ๊ย ! มาทุบฉันทำไม”
มือหนาคว้ามือน้อยไม่ให้ประทุษร้ายอีก กระชากร่างเล็กจนเซล้มลงบนอก
“จะนอนดีๆ หรือให้ฉันจับโยนออกไป หรืออยากไปนอนเล่นกับไอ้งู ฉันจะจับไปมัดไว้ที่นั่น”
“บ้าสิ ปล่อยฉันนะ!”
จอมขวัญดิ้นรนตบตีเขาไม่ยอมหยุด ปลอกแขนแข็งแกร่งนั้นก็รัดแรงขึ้น จนเนื้อตัวนุ่มนิ่มบดเบียดกับแผงอกหนา ร่างเล็กเกยอยู่บนร่างของเขา ไม่ต่างจากนอนทับฟูกแข็งๆ
“อืม สงสัยไม่อยากนอน แต่อยากทำอย่างอื่นใช่มั้ย”
ดวงตาคมวาววับ ริมฝีปากไต้หนวดรกเรื้อขยับแย้มยิ้มกรุ้มกริ่ม ลมหายใจอุ่นร้อนรินรดแก้มนวลผะแผ่ว ชวนขนลุก
“อย่านะ อย่าคิดทำอะไรบ้าๆ นะ”
จอมขวัญตัวแข็งทื่อ นึกหวาดหวั่นกับท่าทีคุกคามนั้น ร่างของเขาอุ่นจัด มันรัดเธอไว้ทั้งตัวจนแนบชิดแทบจะกลืนเป็นเนื้อเดียวกัน
จนแทบได้ยินเสียงหัวใจของเขากับเสียงหัวใจของเธอดังประสานกัน
“ตัวก็นุ่มนิ่ม แก้มนี่ก็”
จมูกโด่งยื่นมาชนแก้มนวล เสียงสูดหายใจแรงๆ ดังฟอด ทำเอาจอมขวัญหลับตาปี๋
“ฟอดดด อืม หอมจริงๆ ขนาดไม่ได้ทาแป้งนะเนี่ย”
เสียงหัวเราะชอบใจดังข้างหู จมูกโด่งคลอเคลียแก้มนุ่มไม่ห่าง หนวดเคราสากคายถูไถใบหน้าจนแสบไปหมด
“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า ว๊าย!”
จอมขวัญเบือนหน้าหนี ยกมือขึ้นผลักร่างหนาขยับจะลุกหนี แต่ถูกเขาพลิกตัวทับเธอไว้ใต้ร่าง
เขาชันศอกรองรับน้ำหนักตัวไม่ให้ทับร่างงาม แต่ก็ใกล้ชิดแนบเนื้อกันจนอึดอัด
“ยั่วฉันเองนะ”
“ใครยั่วแก อี๋ หน้าอย่างแก ต่อให้ตายแล้วเกิดใหม่สิบชาติ ฉันก็ไม่มีทางชายตามอง”
“หึ ไม่ชายตามองเรอะ”
ดวงตาคู่คมวับวาวแสง มองจ้องหน้าอ่อนใสของหญิงสาวใต้ร่างอย่างโมโห
มือเลื่อนมาจับปลายคางมนไว้ ก่อนจะก้มลงไปบดขยี้ริมฝีปากร้ายกาจนั้นอย่างดุดัน
“อย่า อื้อ”
จอมขวัญกรีดร้องด้วยความตกใจ ส่ายหน้าหนีแต่ไม่อาจหลุดพ้นจากจุมพิตปลิดวิญญาณนั้นได้
เขากดริมฝีปากร้อนผ่าวลงมาบดขยี้ริมฝีปากนุ่มของเธอหนักหน่วง มือน้อยยกขึ้นยันแผงอกหนา ส่ายหน้าหนี
เสียงกรีดร้องหายไปในคอดังขลุกขลัก เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยให้เธอมีโอกาสส่งเสียง
“อืม... หวานเหลือเกิน”
เกริกครางแผ่วในคอ บดขยี้ดูดชิมลิ้มรสหวานล้ำของริมฝีปากอิ่มของลูกสาวศัตรู ปลายลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดเรียวลิ้นเล็กที่พยายามหลีกหลบ
แต่คนอ่อนเชิงหรือจะสู้ผู้เชี่ยวชาญได้ เขาไม่ปล่อยให้เธอหนีรอด ดูดดุนปลายลิ้นหวานไว้ มืออีกข้างบีบคางไว้บังคับให้เผยอปากออก
เขารู้ว่าเธอพยศร้ายนัก อาจจะใช้ฟันขบลิ้นเขาขาดได้
