บทที่ 6 ตอนที่6
“พรุ่งนี้งานวัดเกิดแม่ฉัน แม่เธอจะไปรึป่าวเจ้าหญิง?”ขุนเขาเอ่ยขึ้นเมื่อเขาเดินมาหาฉันที่โต๊ะเรียน ฉันจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขา ใบหน้าขาวหล่อคิ้วดกดำริมฝีปากสีชมพูของผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้าฉันทำให้ฉันกลืนนำ้ลายดังอึกใหญ่และผ่อนลมหายใจออกมาอย่างรู้สึกโล่งอกที่วันนี้ตามใบหน้าของเขาไม่มีร่องรอยบาดแผลอะไร
“หญิงก็ไม่รู้เหมือนกัน”ฉันตอบขุนเขาไปพลางเอื้อมมือมาเปิดโน้ตบุ๊คที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเรียนของฉันและกรอกรหัสนักเรียนเพื่อเปิดใช้โน้ตบุ๊ค
“แม่เธอสนิทกับแม่ฉัน เเม่เธอมาอยู่แล้วล่ะ แล้วเธอล่ะจะไปด้วยไหม?”ขุนเขาเดินมานั่งลงบนโต๊ะเรียนของฉัน ทำให้ฉันกระพริบตาพริบๆมองเขาอย่างกลัวๆ
“ม่ะไม่รู้เหมือนกัน”ฉันตอบขุนเขาไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ไม่ต้องกลัวฉันหรอกน่ะ!!”ขุนเขาตะโกนใส่หน้าฉันนั่นยิ่งทำให้ฉันตกใจรีบหลับตาปี๋
“ฮืฮๆๆ”ฉันร้องไห้ด้วยความตกใจที่อยู่ดีๆขุนเขาก็เอื้อมมือมาจับไหล่ของฉัน
“ขุนเขาปล่อยเจ้าหญิง!!”เสียงมินิดังอยู่ใกล้ๆฉันทำให้ฉันค่อยๆลืมตามองก็พบว่าขุนเขามองหน้าฉันอยู่แววตาของเขาแข็งกร้าวส่วนมินิก็มองหน้าขุนเขาด้วยความไม่พอใจเช่นกันมือเล็กของเธอเองก็จับเเขนทั้งสองข้างของขุนเขา
“เธอจะกลัวฉันทำไม ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอกน่ะ!!”ขุนเขาจับไหล่ฉันเขย่าเบาๆทำให้ฉันตกใจยิ่งกว่าเดิม ถึงเขาจะทำแบบนี้กับฉันบ่อยๆแต่ฉันก็ยังไม่ชินสักที
“ไม่เห็นเหรอว่าเจ้าหญิงกลัวนายน่ะ!!”มินิเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ
“เจ้าหญิงเธอกลัวฉันเหรอ?”ขุนเขาละสายตาจากมินิมามองหน้าฉันและเอ่ยถามฉัน ฉันก็มองหน้าเขา
“ฉันถามเธอไม่ได้ยินเหรอ?!”
“ดะได้ยิน ก็เธอเสียงดัง”ฉันก้มหน้าตอบขุนเขาไป เขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างเสียงดังและเขาก็ปล่อยมือออกไปจากไหล่ของฉัน
“ฉันขอโทษ”ขุนเขาเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงแผ่วเบาทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขาอย่างตกใจไม่คิดว่าเขาจะขอโทษฉัน
“ที่ฉันมาที่นี้เพื่อจะแค่มาถามเธอแค่นี้ ถ้าเธอไม่ไปฉันก็คงจะบังคับอะไรเธอไม่ได้ ฉันไปแหละ”ขุนเขาเอ่ยขึ้นและเดินหันหลังออกไปจากห้องเรียนของฉันทันที
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหมเจ้าหญิง?”มินิรีบมาจับไหล่ของฉันด้วยความเป็นห่วงและเอ่ยถามฉัน ฉันก็ส่ายศีรษะไปมาว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร ไม่เจ็บตรงไหนเลย ถึงขุนเขาจะมีบุคลิกที่ดุดันและแข็งกร้าวแต่เขาก็ไม่เคยทำร้ายร่างกายฉันจนรู้สึกเจ็บเลยสักครั้ง
“ฉันว่าแหละว่าขุนเขาน่ะโกหกไม่มีทางที่เด็กอันธพาลพันนั้นจะใช้เวลาแค่ปีเดียวสอบขึ้นห้องเอได้”มินิเอ่ยขึ้นพลางมองไปยังประตูทางออกที่ขุนเขาเดินออกไป ฉันก็มองไปยังประตูทางออกเช่นกัน ขุนเขาคือผู้ชายอันตรายที่ผู้หญิงไม่ควรเข้าไปยุ่งเด็ดขาดเพราะเขาทีอารมณ์ที่รุนแรงและน่ากลัว บ้านของเขาอยู่ติดกับบ้านฉันตอนเด็กๆเขามักจะมาเล่นกับฉันอยู่เป็นประจำ แต่พอเขาโตขึ้นเริ่มมีเพื่อนผู้ชายเขาก็เปลี่ยนไป เขาเริ่มเที่ยวกลางคืนและเขามีธุรกิจส่วนตัวของเขาซึ่งฉันเองก็ไม่ได้ถามอะไรคุณพ่อต่อ
“เจ้าหญิงต้องอยู่ห่างๆเขาไว้น่ะอย่าไปเข้าใกล้เขาเด็ดขาด”มินิหันมาเอ่ยบอกฉันด้วยน้ำเสียงจริงจัง ฉันก็พยักหน้าเข้าใจและเราสองคนก็เริ่มหันไปให้ความสนใจโน้ตบุ๊คบนโต๊ะต่อเพราะอีกสิบนาทีอาจารย์จะเข้าสอนแล้ว
“หวัดดีเจ้าหญิง^_^”
“เจ้าหญิงหวัดดีจ๊ะ^_^”
“หวัดดีจ๊ะ^_^”ฉันหันไปทักทายเพื่อนๆในห้องกลับเพื่อนๆก็มีคนเดิมๆทั้งหมดเพิ่มเติมคือมินิคนเดียว
“ขุนเขาหล่อโหดดิบเถื่อนมากกกก”
“ใช่ ขุนน่ารักเนอะ^_^”
เสียงเพื่อนผู้หญิงในห้องฉันต่างพากันพูดถึงขุนเขา ถึเขาจะโหดดิบเถื่อนยังไงแต่หน้าตาที่ดูดีของเขากลับทำให้เขาดูหล่อและดูเท่ห์ไปเลยในสายตาพวกผู้หญิง ห้องฉันส่วนมากจะมีแต่เด็กเรียนแต่พวกเธอก็ให้ความสนใจขุนเขาเหมือนกันอย่างงั้นเหรอ?
“เขาหล่อขนาดนั้นเลยเหรอไง?”เสียงมินิพึมพำขึ้นพลางเบะปากมองบน ฉันก็ยิ้มกับท่าทางของเธอ
ติ๋ง
พี่ชาย:น้องหญิงครับเดี๋ยวพี่ไปรับสี่โมงเย็นนะ
เจ้าหญิง:ค่ะ^_^
พี่ชาย:แต่พี่ต้องแวะไปเอาชีสงานของอาจารย์ประจำวิชาที่โรงพยาบาลก่อน น้องหญิงไปกับพี่นะครับ
เจ้าหญิง:ได้ค่ะพี่ชาย^_^
พี่ชาย:น่ารักที่สุดเจ้าหญิงของพี่^_^
“พี่ชายมารับเหมือนเดิมเหรอเจ้าหญิง?”
“จ๊ะ^_^”ฉันหันไปตอบมินิเธอก็พยักหน้าเข้าใจ และเราสองคนก็เริ่มเรียนกันเพราะอาจารย์เข้ามาสอนแล้ว ฉันจึงเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าเรียนและเริ่มตั้งใจเรียนและฟังอาจาสรย์ที่ปรึกษาพูดแนะนำเรื่องต่างๆ
โรงพยาบาลQ
16:30น.
เจ้าหญิง อัยย์ญาดา...
“รอพี่อยู่ตรงนี้นะครับ ห้ามไปไหนนะ”พี่ชายเอ่ยขึ้นพร้อมกับปล่อยมือให้ฉันนั่งลงบนโซฟาราคาแพงตรงหน้าทางเดิน
“ค่ะ^_^”ฉันเอ่ยตอบพี่ชายไปพลางนั่งลง พี่ชายก็ยื่นมือมาขยี้ผมฉันเล่น
“น่ารักที่สุด เดี๋ยวพี่มานะครับ^_^”พี่ชายเอ่ยบอกฉัน ฉันก็พยักหน้ารับคำเขา และพี่ชายก็ค่อยๆเดินหายไปตามทางเดิน ฉันก็ทอดสายตามองไปรอบๆโรงพยาบาลที่เวลานี้ค่อนข้างจะเงียบเพราะหมดเวลาทำการของโรงพยาบาลนี้แล้วและชั้นนี้คงจะเป็นชั้นพักผ่อนส่วนตัวของพวกแพทย์ใหญ่ๆเก่งๆแหละมั่งเพราะบนนี้ไม่มีคนไข้เดินผ่านไปผ่านมาเลย
“เงียบจัง”ฉันพูดขึ้นและกรอกสายตามองไปอย่างหวาดระแวงเพราะที่นี้เป็นสถานที่โรงพยาบาลที่มีคนป่วยนับพันเข้ามารับการรักษาและใครจะหายหรือจะมาจบชีวิตลงที่นี้ซึ่งตรงนี้ทั้งฉันและคนอื่นๆไม่สามารถรู้ได้
