บทที่ 8 ตอนที่8
“แพทย์หญิงเวียงพิงค์ใช่ไหมครับคุณแม่ของคุณ?”คุณหมอเอ่ยถามฉันขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ธรรมดาแต่ฟังดูแปลกๆยังไงชอบกล
“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณหมอรู้จักคุณแม่ของน้องหญิงด้วยเหรอคะ?”
“ไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวหรอกครับ แต่คุณแม่ของคุณเป็นคุณหมอที่เก่งมากผมเลยรู้จักและชื่นชม”เสียงคุณหมอตอบฉันมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“อ๋อค่ะ”
“ไม่ทราบว่าคุณมีแฟนรึยังครับ?”คุณหมอที่เงียบไปนานก็เอ่ยขึ้นมา
“ยังค่ะ”ฉันตอบคุณหมอไปตามความจริง คุณหมอก็พยักหน้า และเขาก็ค่อยๆหันไปให้ความสนใจกับความเป็นสาวของฉันต่อ ฉันก็นอนเม้นริมฝีปากแน่น
“อื้ออออ”ฉันเผลอร้องเสียงน่าอายออกมาเมื่อคุณหมอใช้ปลายนิ้วเรียวขาวของเขาลูบไล้ไปกับกลีบกุหลาบของฉัน
“อดทนนิดนึงนะครับผมขอดูตรงนี้สักครู่”คุณหมอเงยหน้ามามองหน้าฉันพร้อมกับเอ่ยขึ้น ฉันที่ทำอะไรไม่ถูกได้แต่กัดริมฝีปากแน่นใบหน้าร้อนผ่าว
“เสร็จแล้วครับ”เสียงนุ่มทุ้มละมุนเอ่ยขึ้นทำให้ฉันถอนหายใจออกมาอย่างแรงและรู้สึกผ่อนคลายอย่างไวบอกไม่ถูก
“ค่ะ”
“คนไข้ไม่มีอะไรผิดปกตินะครับแต่นี่นามบัตรของผม ผมให้คุณ”เขาเอ่ยขึ้นเมื่อฉันยันตัวลุกขึ้นนั่งบนที่นอนแล้ว ฉันก็มองหน้าเขาสลับกับนามบัตรที่มีชื่อจริงเบอร์โทรของเขาอยู่ แต่เมื่อกี้เขายังไม่ได้ใส่เครื่องตรวจเข้าไปในตัวของฉันเลยนะ
“เอาไว้โทรมาปรึกษาผมเรื่องการปวดท้องประจำเดือนของคุณ^^”คุณหมอเอ่ยขึ้นพร้อมกับยักคิ้วข้างหนึ่งให้ฉัน ฉันจึงยื่นมือไปรับนามบัตรมาจากเขา
“คุณหมอรู้ได้ยังไงคะว่าน้องหญิงชอบปวดท้องประจำเดือน?”ฉันเอ่ยถามคุณหมอไปด้วยความสงสัยว่าเขารู้ได้ยังไง
“มันเป็นธรรมชาติครับ^^”เขาตอบฉันมาและเก็บอุปกรณ์เครื่องมือของเขาเก็บอย่างเรียบร้อยภาพตรงนี้ทำให้ฉันละสายตาจากเขาไปไม่ได้จริงๆ
“ผมชื่อแทนนะครับยินดีที่ได้รู้จัก เรียกผมว่าหมอแทนเฉยๆก็ได้ครับ”เขาหันมาบอกฉันพลางยื่นมือมาตรงหน้าฉัน
“ค่ะยินดีที่ได้รู้จัก น้องหญิงชื่อเจ้าหญิงค่ะคุณหมอเรียกว่าน้องหญิงเฉยๆก็ได้เหมือนกันค่ะ^^”ฉันยื่นมือไปจับกับคุณหมอและเอ่ยบอกเขา เขาก็ยิ้มให้ฉันและพยักหน้าเข้าใจ
“ชื่อหวานจัง คนก็น่าจะหวานนะครับ”คุณหมอเอ่ยขึ้นแววตาของเขาเปล่งประกายแวววาว ใจของฉันเต้นแรงขึ้นมาอีกแล้ว
“รีบใส่กางเกงชั้นในเถอะครับน้องหญิง ป่านนี้พี่ชายของน้องหญิงน่าจะคุยกับศาสตราจารย์เสร็จแล้วละครับ”คุณหมอแทนเอ่ยบอกฉัน จริงสิฉันลืมพี่ชายไปเลย พี่ชายสั่งให้ฉันนั่งรอเข้าห้ามไปไหนนี่หน่า
“อ๋อ ผมลืมขอโทษครับ”คุณหมอเอ่ยขึ้นเมืื่อฉันมองหน้าเขา เขาก็รู้และหันหลังให้ฉันทันที ฉันไม่รอช้ารีบหยิบแพนตี้ตัวจิ๋วมาจากกระเป๋ากระโปรงและรีบใส่กลับเข้าไปปกปิดของสงวนของฉันทันที
“เดี๋ยวผมเดินไปส่งนะครับ”คุณหมอเอ่ยขึ้นเมื่อเขาเห็นว่าฉันทำธุระของตัวเองเสร็จแล้ว
“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ”ฉันโบกไม้โบกมือบอกคุณหมอว่าไม่เป็นไร ถ้าเกิดว่าพี่ชายเห็นคุณหมอเดินไปส่งฉันมีหวังพี่ชายเอาเรื่องคุณหมอแทนแน่ๆ
“ครับงั้นไว้วันหลังเราไปทานข้าวกันได้ไหมครับ?”คุณหมอแทนเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มให้ฉัน
“น้องหญิงคงไปกับคุณหมอไม่ได้หรอกคะพี่ชายกับคุณพ่อไม่มีทางอนุญาตแน่นอนค่ะ”ฉันตอบคะณหมอไปตามความจริง เขาก็ยกยิ้มมองหน้าฉัน
“ครับผมเข้าใจครับงั้นไม่เป็นไร^^”
“ค่ะ น้องหญิงขอตัวก่อนนะคะคุณหมอแทน”
“ครับ ไว้เจอกันใหม่นะครับน้องหญิง^^”
“ค่ะ^^”ฉันก้มหัวให้คุณหมอแทนและค่อยๆเดินหลีกเขาออกมาจากห้องของเขาและรีบเดินไปยังที่พี่ชายบอกให้ฉันรอเขา
“เฮ้อโล่งอกไปทีพี่ชายยังไม่มา”ฉันพูดขึ้นและหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟาที่เดิมอย่างเหนื่อยเพราะฉันกึ่งวิ่งกึ่งเดินมา
“คุณหมอแทนธนาธิป กิจโภชัย คุณหมอแทนน่ารักจัง^_^”ฉันพูดขึ้นเมื่ออ่านนามบัตรที่คุณหมอให้ฉันมา ใจของฉันก็เต้นระรัวไม่เป็นสำ่
“เอาอีกแล้้วนะเจ้าหัวใจ”ฉันพูดขึ้นและยื่นมือมากุมหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองที่ตอนนี้หัวใจของฉันกำลังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเมื่อนึกถึงรอยยิ้มของคุณหมอแทน
