บทที่ 4 ชื่อของคุณคืออะไร?

เอมิลี่ปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำจนแทบทนไม่ไหว แต่ไม่มีใครสนใจเธอเลย และเธอก็ไม่กล้าเดินออกไปไหน หลังจากถูกส่งมาที่ห้องพักรอ เธอก็นั่งรอต่อไปอีกครึ่งชั่วโมง

ในที่สุด เมื่อทนไม่ไหวอีกต่อไป เอมิลี่ก็รีบเดินไปตามโถงทางเดินเพื่อหาห้องน้ำ เธอเห็นป้ายก็จริง แต่กลับเห็นคนต่อแถวยาวเหยียดอยู่ด้านนอก

แม้ว่าสมิธกรุ๊ปจะเป็นบริษัทชั้นนำที่มีห้องน้ำทุกชั้น แต่จำนวนผู้หญิงที่กำลังเติมหน้าก็เยอะจนล้นหลาม

เอมิลี่งุนงงไปหมด สมิธกรุ๊ปไม่ได้มีชื่อเสียงด้านการแพทย์และเกมหรอกหรือ? หรือว่าพวกเขาบริหารจัดการดาราและเอเยนต์ด้วย?

เมื่อไม่มีบัตรพนักงาน เอมิลี่จึงลังเลที่จะแซงคิว เพราะกลัวว่าจะสร้างความประทับใจที่ไม่ดีให้กับเพื่อนร่วมงานใหม่และส่งผลเสียต่ออาชีพการงานของเธอ

ด้วยความสิ้นหวัง เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปในลิฟต์ แต่เมื่อไม่มีบัตร เธอก็ไม่สามารถใช้ลิฟต์ได้ เธอติดอยู่ในนั้น

ขณะที่เอมิลี่เริ่มเหงื่อตกด้วยความตื่นตระหนก ลิฟต์ก็เคลื่อนตัวลงจากชั้น 18 ไปยังลานจอดรถ

เธอหันหลังกลับ ไม่อยากให้ใครเห็นเธอในสภาพที่น่าอับอายเช่นนี้ และหวังว่าใครก็ตามที่เข้ามาจะรีบไปรีบมา

เจมส์ยืนรอลิฟต์อยู่ เมื่อประตูเปิดออก เขาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนหันหลังให้เขา แม้ว่าเธอจะไม่ได้อยู่ในชุดทำงานที่เป็นทางการ แต่รูปร่างของเธอก็โดดเด่นสะดุดตา

น่าสนใจดีนี่ เจมส์คิด เขาเคยเห็นผู้หญิงมากมายเสนอตัวให้เขา แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าไม่แม้แต่จะหันหน้ามามอง

“คุณสมิธครับ...” ไทเลอร์เริ่มพูด

เจมส์โบกมือห้ามเขา ไทเลอร์จึงเงียบไป

เจมส์ซึ่งสงสัยเกี่ยวกับสภาพปัจจุบันของสมิธกรุ๊ปหลังจากห่างหายไปหนึ่งปี กำลังครุ่นคิดว่าที่นี่ยังคงเต็มไปด้วยผู้หญิงที่สนใจเพียงแค่การแต่งงานกับเขาเพื่อไต่เต้าทางสังคมหรือไม่ ถ้าเป็นเช่นนั้น เขาอาจจะไล่พวกเธอออกให้หมด

เจมส์ก้าวเข้าไปในลิฟต์ และไทเลอร์ก็กดปุ่มไปที่ชั้น 88

เอมิลี่เหงื่อแตกพลั่กจากการกลั้นปัสสาวะ เธอไม่เคยรู้สึกว่าการขึ้นลิฟต์จะใช้เวลานานขนาดนี้ ราวกับว่าผ่านไปแล้วหนึ่งศตวรรษ

“เร็วเข้าสิ เร็วเข้า...” เธอกระซิบ

เจมส์ซึ่งหูดีเป็นพิเศษ เลิกคิ้วขึ้นและมองผ่านพื้นผิวสะท้อนแสงเห็นว่าเอมิลี่กำลังกุมท้องและสั่นขาอยู่

ลิฟต์ส่งเสียงดังติ๊ง ขณะที่เจมส์เตรียมจะก้าวออกไป มือข้างหนึ่งก็ยื่นออกมาจากใต้แขนของเขา ก่อนที่เขาจะทันได้ตั้งตัว เอมิลี่ก็รีบเบียดตัวผ่านเขาไปอย่างรวดเร็ว

เจมส์และไทเลอร์มองตามเอมิลี่ที่พุ่งออกไปราวกับลมพายุ เธอทำปากขมุบขมิบขอโทษขณะที่วิ่งเข้าไปในห้องทำงานของเจมส์

นี่มันอะไรกัน? เสนอตัวเหรอ? รุกแรงเกินไปแล้ว!

เจมส์ขมวดคิ้ว ยืนอยู่ที่ประตูลิฟต์ ไทเลอร์คาดเดาจากการแต่งกายของเอมิลี่และการไม่มีบัตรพนักงานว่าเธออาจจะเป็นแฟนคลับหรือไม่ก็พนักงานใหม่ เขาจึงสบถสาปแช่งหลุยส์ในใจที่ไม่ดูแลเธอให้ดี

เจมส์คงจะโกรธมาก ไทเลอร์คิด เขาไม่กล้ามองหน้าเจ้านาย หวังว่าเจมส์จะสั่งให้เขาไปโยนผู้หญิงบ้าบิ่นคนนั้นออกไป

เจมส์ชี้ไปที่ห้องทำงาน ไทเลอร์พยักหน้าแล้วเดินเข้าไปก่อน

ห้องทำงานนั้นกว้างขวาง มีห้องน้ำส่วนตัว ห้องแต่งหน้า และห้องนอน ซึ่งแต่ละห้องมีระเบียงของตัวเอง หากไม่มีป้ายบอก ใครๆ อาจคิดว่านี่เป็นพื้นที่สำนักงานขนาดใหญ่อีกแห่งหนึ่ง

ในที่สุดเอมิลี่ก็ได้ปลดทุกข์ในห้องน้ำ ขณะที่เธอดึงกางเกงขึ้น เธอก็ได้ยินเสียงเคาะประตูและเสียงของผู้ชาย

“สักครู่นะคะ!” เธอร้องตอบ พยายามสงบสติอารมณ์ พลางนึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้ดูเลยว่าเป็นห้องน้ำชายหรือหญิง

เธอพูดซ้ำๆ ว่า “สักครู่นะคะ” ขณะล้างมือและก้าวออกมา ก่อนจะพบเจมส์และไทเลอร์ยืนอยู่ที่ประตู

“ขอโทษค่ะท่าน ฉันรีบไปหน่อย หวังว่าคงไม่ได้ชนท่านนะคะ?”

ในที่สุดเอมิลี่ก็ได้เห็นชายสองคนอย่างชัดเจน คนหนึ่งสูงราวหกฟุต อีกคนสูงราวห้าฟุตครึ่ง แม้จะไม่เห็นใบหน้า แต่ความสูงและการแต่งกายก็บ่งบอกว่าทั้งคู่หล่อเหลามาก

เอมิลี่กล่าวขอโทษอย่างสุภาพ แต่ชายทั้งสองยังคงเงียบ

“ท่านคะ ท่านจะใช้ห้องน้ำหรือเปล่าคะ? ฉันขอโทษจริงๆ ค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แล้วค่ะ”

เธอขยับหลีกทาง พายมือให้พวกเขาเข้าไปก่อน

เจมส์สังเกตเห็นเล็บที่สะอาดสะอ้าน ไม่ได้ทาสีของเธอ เป็นผู้หญิงประเภทที่ดู “สะอาด” ในแบบที่เขาชอบ

“เป็นวิธีเข้าหาที่น่าสนใจดี” เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำราวกับเสียงเชลโล่

เอมิลี่รู้สึกว่าเสียงนั้นคุ้นหูแต่ก็นึกไม่ออก เมื่อเธอมองหน้าเจมส์ เธอก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นเขามาก่อนหรือไม่ เพราะเธอเป็นพวกจำหน้าคนไม่ค่อยได้