บทที่ 67 Chapter 67

คมคายเกลี่ยลูกผมออกจากวงหน้าเนียน พอจะเข้าใจว่าเธอรู้สึกยังไง มัลลิกากานต์กับเด็กๆ คอลล์คุยกันแทบทุกวัน

“ไม่ต้องเศร้าไปหรอก เดี๋ยวเราก็มีเด็กๆ ของเรา”

“เอ๋”

หน้ายิ้มๆ ยิ้มค้าง พวงแก้มขาวเริ่มเห่อแดงทันตา เขาก็ทำให้เธอตาเบิกโตเพิ่มขึ้น

“ถ้าจะให้มีเร็วๆ เธอต้องเลิกกินยาคุมได้แล้ว”

“คุณรู้”

“มีอะ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ