บทที่ 4 ตอนที่ 4
สุดท้ายของตอนใกล้ค่ำสาดมาอาบร่างสูง เห็นสายเหงื่ออาบเลื่อมที่ปั้นไหล่และอกสะท้อนเป็นมันปลาบ
ที่หล่อนเห็นก็เพราะเขานุ่งกางเกงขาก๊วยเพียงตัวเดียว เปลือยอกอวดช่วงบนตามประสาผู้ชายบ้านๆ ที่อยู่กับการทำสวนมาครึ่งค่อนชีวิต
งานในสวนที่ต้องเจอกับแดดลมเป็นประจำทำให้ผิวของโมกข์เป็นสีน้ำตาล หากแต่นวลกลับชอบสีผิวเข้มๆ แบบนี้ ชอบใบหน้าหล่อเข้มแบบนี้ มันดูคมคร้ามสมชายชาตรี เส้นขนสีดำเป็นแพแผ่กระจายทั่วอกกว้าง ยิ่งทำให้พ่อสามีอายุใกล้แตะห้าสิบปีคนนี้… ช่างดูเซ็กซี่สะดุดตาเหลือเกิน
“แล้วนวลล่ะ… อาบน้ำเสร็จแล้วหรือจ๊ะ”
โมกข์ทำทีว่าตัวเองเพิ่งมาถึง ทั้งที่แอบมองและทำสิ่งน่าอายอยู่หลังพุ่มไม้จนสะใภ้แม่ลูกอ่อนอาบน้ำเสร็จ
“หนูอาบน้ำเสร็จแล้วจ้ะ… ขอตัวก่อนนะจ๊ะ”
และในจังหวะที่หล่อนกำลังจะก้าวเดินออกมาจากสะพาน
“อุ๊ย… ”
นวลสะดุ้ง จู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีตัวอะไรสักอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในผ้าถุง
“เป็นอะไร… ”
โมกข์ทำหน้าสงสัย
“ตัวอะไรไต่อยู่ในผ้าถุงค่ะพ่อโมกข์”
นวลพยายามสลัดชายผ้าถุง โมกข์เห็นแมงกระชอนตัวหนึ่งร่วงลงมา มันวิ่งหลบเข้าไปในพงหญ้าด้วยความรวดเร็วก่อนที่นวลจะทันได้เห็น
“ปลิงหรือเปล่า… ”
ความคิดชั่วช้า แวบเข้ามาในหัวของพ่อผัวจอมหื่น กล่าวออกมาเหมือนผู้ใหญ่หลอกเด็ก
“อะไรนะ… งืออออ… มีปลิงด้วยหรือ”
นวลออกอาการกลัว
“ใช่… พ่อลืมบอกไปว่าในคลองมีปลิง… ยิ่งชุกชุมมากในช่วงฝนตก เมื่อเดือนก่อนมีป้าคนหนึ่งบ้านอยู่ถัดไปจากบ้านเราเพิ่งโดนปลิงเข้าตรงนั้น… หลังจากลงไปเก็บผักบุ้ง”
ด้วยความคิดหื่นที่ผุดวาบเข้ามาในหัวของโมกข์ ด้วยราคะกำลังครอบงำจิตใจ จึงต้องแต่งนิทานหลอกเด็ก
“ว้าย… งือ… อย่าบอกนะว่าปลิงมันเข้าไปตรงนั้นของหนู”
นวลยิ่งกลัว เมื่อได้ยินที่พ่อผัวบอก
“นั่นสิ… พ่อช่วยดูให้นะ… ชักช้าเดี๋ยวมันเข้าไปลึกจะลำบาก… พ่อมีวิธีเอาออก… รีบตามพ่อมา”
โมกข์เดินนำมาที่กระท่อมร้างหลังป่ากล้วย
ด้วยความกลัว นวลจึงรีบเดินตามมาโดยไม่ได้สงสัยว่ามันคือแผนการของพ่อผัว
“นอนลงจ้ะ… เร็วสิจ๊ะ… เดี๋ยวปลิงเข้าลึกเอาออกไม่ทันต้องไปโรงพยาบาล ต้องขึ้นขาหยั่งถ่างขาอ้าซ่าให้อายหมอไม่รู้ด้วยนะ”
โมกข์ขู่จนนวลมองเห็นภาพ หล่อนมองไปยังแคร่ไม้ไผ่ตรงหน้า โมกข์ดึงเอาใบจากออกมามวนยาเส้น
“พะ… พ่อโมกข์จะทำอะไรจ๊ะ… ”
ความกลัว ทำให้สะใภ้ทอดร่างนอนหงายลงบนแคร่ไม้อย่างว่าง่าย
หากก็ไม่วายสงสัยเมื่อเห็นพ่อผัวจุดยาเส้นสูบทั้งที่บอกว่าจะกำลังจะช่วยหาปลิงในผ้าถุง
“ควันยาเส้นกลิ่นยาเส้นจะทำให้ปลิงหนีออกมาจ้ะ”
โมกข์บอกพลางขยับมานั่งคุกเข่าที่ปลายแคร่ไม้
“พ่อขออนุญาตหาปลิงนะจ๊ะ… ”
โมกข์ก้มลงเอามือสอดรองสะโพกเต่งตึงของนวล รั้งเนื้อหนั่นนุ่มมือมาที่ขอบแคร่ไม้
“วะ… ว้ายยยย… ”
นวลอุทานตกใจ
“อย่าถือสาพ่อนะจ๊ะนวล… ถ้าไม่ทำแบบนี้เดี๋ยวพ่อช่วยไม่ทันนะ”
โมกข์ดึงขาสองข้างของสะใภ้ขึ้นมาพาดเอาไว้บนบ่าบึกบึน มือใหญ่ถลกชายผ้าถุงลายดอกขึ้นมากองไว้ที่เอว เอามือดันหัวเข่าสองข้างของนวลแบะอ้าขึ้นมาเป็นรูปตัวเอ็มชิดลำตัว
“ว้าย… งือ… ต้องทำขนาดนี้เลยหรือพ่อโมกข์”
หญิงสาวตกใจสุดขีด ไม่คิดว่าจะต้องมาถ่างขาแบะกลีบสาวให้พ่อผัวมองเต็มตา
“ใช่สิจ๊ะ… ถ้าพ่อไม่ทำแบบนี้จะเอาปลิงออกได้ยังไง”
พ่อผัวให้เหตุผล ดวงตาโมกข์เบิกโพลงแทบถลนออกจากเบ้า จ้องมองพูสวาทสวยงามของสะใภ้สาวที่เปิดเปลือยอยู่ต่อหน้า
‘โห… แม่คุณเอ๊ย’
โมกข์อุทานในใจ เพ่งมองกลีบสาวสีชมพูเอิบอิ่ม นูนแน่นราวกับเอาส้มโอสองกลีบประกบกันแล้วเสียบไว้กลางง่ามขา ยวงงามโอบล้อมไว้ด้วยเส้นขนสีดำระยับ ยิ่งตอนที่หล่อนขยับเขิน กลีบสาวยิ่งเผยออ้า อวดความฉ่ำหวานแยะแย้มออกมา ทำเอาเลือดกำเดาของโมกข์แทบสาดพุ่ง
“โอ๊วววว… ”
โมกข์สุดจะทนไหว สูบมวนยาเส้นแรงลึก ราวกับดึงอารมณ์ความต้องการเข้าปอดแล้วพ่นควันสีขาวพวยพุ่งเข้าใส่กลีบหอยของสะใภ้ที่แอ่นอ้าขึ้นด้วยความตื่นเต้นระคนหวาดกลัว
“อ๊า… ”
ลมร้อนผ่าวพ่นพรูเข้ามาในซอกเสียว ก่อนที่ดุ้นนิ้วแข็งกระด้างของพ่อสามีจะเสียบเข้ามาในร่องกลีบ
“อ๊ะ… อ๊อย… ”
นวลสะดุ้งคราง
สะโพกบิดส่ายไปมากับความเสียดเสียวของแรงเสียดสีจากลำนิ้วขรุแข็งไปด้วยข้อเอ็นปูดโปน ชำแรกเข้ามาในโพรงสาวที่ห่างหายจากสัมผัสเสียดสีของผู้ชายมานานหลายเดือน
“อูยยยย… ไม่เอาแล้วพ่อโมกข์… เอานิ้วออกไปนะ… งือออ”
สติที่คืนกลับมาในห้วงสั้นๆ ทำให้นวลร้องห้าม รู้แล้วว่ามันคือแผนการของเขา ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ถ้าหากหล่อนเผลอใจทำเรื่องแบบนี้กับพ่อสามี… หลังจากนี้จะมองหน้ากันได้ยังไง
“โถ… นวลจ๋า ปากบอกให้หยุด แต่หอยหนูขมิบนิ้วพ่อแทบขาด… ทั้งดูดทั้งรัด”
โมกข์กระตุกยิ้มอย่างรู้เท่าทันอารมณ์เปลี่ยวของหล่อน คำพูดที่ได้ยินทำเอาสะใภ้อายจนต้องเบือนหน้าหนีสายตาของพ่อผัว
