บทที่ 1 ลูกสาวนอกกฎหมาย

ภายในห้องจัดเลี้ยง นิ้วมือของเอมิลี่ จอห์นสัน ขาวซีดขณะบีบก้านแก้วแชมเปญไว้แน่น สายตาของเธอทอดมองผ่านฝูงชนที่จอแจไปหยุดอยู่ที่ไซมอน จอห์นสัน ผู้เป็นพ่อ ซึ่งกำลังพูดคุยอยู่กับเหล่าสุภาพสตรีในบริเวณนั้น

ใบหน้าที่เธอเคยชื่นชม บัดนี้ดูไม่ต่างอะไรจากหน้ากากจอมปลอมของคนเสแสร้ง

เพียงไม่ถึงสามเดือนหลังงานศพของแม่ ผู้ชายคนนี้ก็ต้อนรับเซเลสต์ จอห์นสัน และคลาร่า จอห์นสัน ลูกสาวของหล่อนเข้ามาอยู่ในบ้าน

"เอมิลี่ มาหลบอยู่ตรงนี้ทำไมจ๊ะ คุณเมอร์ฟียังอยากจะคุยเรื่องความร่วมมือทางธุรกิจกับเธออยู่นะ" น้ำเสียงหวานเลี่ยนที่อาบด้วยกลิ่นน้ำหอมราคาแพงโอบล้อมรอบตัวเธอ ทำให้สันหลังของเอมิลี่แข็งทื่อขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ

เอมิลี่ปัดมือที่ไม่ต้องการนั้นออกด้วยความรังเกียจ "ไม่สนใจ"

คลาร่าซึ่งแก่กว่าเอมิลี่สามปี เป็นลูกนอกสมรสของไซมอน

ตอนที่สการ์เล็ตต์ ลูอิส แม่ของเอมิลี่ป่วยติดเตียง ไซมอนก็หน้าด้านควงเซเลสต์ เมียน้อยของเขาไปเที่ยวคลับหรูๆ ตอนนี้เขาก็พาหล่อนเข้ามาอยู่ในบ้านอย่างไม่ละอายใจ เซเลสต์เดินอวดโฉมในชุดราตรีราคาแพง ประดับตัวเองด้วยเครื่องประดับที่แม่ของเอมิลี่ทิ้งไว้ สวมบทบาทของคุณนายจอห์นสัน

คลาร่าเปลี่ยนจากลูกนอกสมรสกลายเป็นเจ้าหญิงแห่งตระกูลจอห์นสันในชั่วข้ามคืน

รอยยิ้มของคลาร่าไม่จางหายไปขณะที่เธอยื่นแก้วค็อกเทลบรรจุของเหลวสีแดงเบอร์รี่ให้เอมิลี่ "อย่าเย็นชานักสิ เราเป็นพี่น้องกันนะ ลองนี่หน่อยไหม ฉันเห็นคุณนายเบลีย์ดื่มเมื่อวันก่อน เป็นค็อกเทลตัวใหม่ชื่อ 'ภวังค์ฝันอันมัวเมา'"

ลูกเชอร์รี่ที่ประดับอยู่ขอบแก้วส่องประกายวับวาวอย่างน่าประหลาด ทำให้เอมิลี่รู้สึกปั่นป่วนในท้อง เธอไม่อาจลืมได้ว่าไซมอนเร่งเร้าให้หมอยอมแพ้และเลิกการรักษาแม่อย่างใจร้อนในวาระสุดท้ายของท่าน และเธอก็ไม่อาจลืมสีหน้าพึงพอใจอย่างยโสของเซเลสต์ในวันที่หล่อนก้าวเข้ามาในบ้านเป็นครั้งแรกได้เช่นกัน

ผู้ชายชั่วช้าคนนี้ เมียน้อยของเขา และลูกนอกสมรสของพวกเขา ได้กรีดหัวใจของเอมิลี่จนเป็นรูโหว่เปื้อนเลือดนับไม่ถ้วน

"ดื่มเองเถอะ" เธอถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ดวงตาเต็มไปด้วยการปฏิเสธอย่างไม่ปิดบัง

แต่คลาร่าแสร้งทำเป็นไม่สังเกตเห็น พลางยัดแก้วใส่มือของเอมิลี่อย่างแรง "ช่วยฉันหน่อยน่า ดูสิ มีคนมองเราเต็มไปหมด เราจะปล่อยให้พวกเขาคิดว่าเราเข้ากันไม่ได้ไม่ได้หรอกนะ จริงไหม"

เอมิลี่มองตามสายตาของหล่อนไป และก็สังเกตเห็นสายตาอยากรู้อยากเห็นหลายคู่จับจ้องมาทางพวกเธอจริงๆ สายตาเหล่านั้นเต็มไปด้วยการคาดเดาและความสนใจ

คนพวกนี้อยู่ได้ด้วยเรื่องซุบซิบนินทา หากพวกเขาเห็นเธอปฏิบัติต่อคลาร่าแบบนี้ ใครจะรู้ว่าจะมีข่าวลือที่ไม่น่าฟังแพร่ออกไปแค่ไหน

ขณะที่เอมิลี่ลังเล คลาร่าก็ลดเสียงลงต่ำ "พ่อกำชับมาเป็นพิเศษว่าให้เราทำตัวเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน อย่าทำให้ท่านอารมณ์เสียกับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้เลย"

ราวกับมีของแหลมคมบางอย่างทิ่มแทงเข้ามาในหัวใจของเอมิลี่

เธอรู้ดีว่าตอนนี้ในสายตาของไซมอนมีเพียงคลาร่ากับเซเลสต์เท่านั้น การไม่เชื่อฟังใดๆ จากเอมิลี่จะนำมาซึ่งคำตำหนิที่รุนแรงและความเฉยเมยที่เย็นชายิ่งกว่าเดิม

ยิ่งไปกว่านั้น ไซมอนยังคงควบคุมมิราจแฟชั่น บริษัทที่แม่ของเธอทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อสร้างขึ้นมา เอมิลี่ไม่อาจแตกหักกับไซมอนได้ก่อนที่จะทวงมิราจแฟชั่นกลับคืนมา

เอมิลี่ยกมือขึ้นอย่างแข็งทื่อและรับค็อกเทลแก้วนั้นมา

"อย่างนั้นแหละค่อยดีหน่อย" รอยยิ้มของคลาร่าหวานขึ้นอีก ราวกับว่าหล่อนไม่ใช่คนที่ข่มขู่เอมิลี่เมื่อครู่

เอมิลี่เงยหน้าขึ้นและจิบเพียงเล็กน้อย ของเหลวรสขมไหลผ่านลำคอของเธอพร้อมกับความรู้สึกแสบร้อนที่แปลกประหลาด

ในชั่วพริบตา ความร้อนที่ผิดธรรมชาติก็พลุ่งพล่านไปทั่วร่างของเธอ

เอมิลี่กุมปกเสื้อของตัวเองขณะที่เหงื่อกาฬไหลโซมชุดราตรีของเธอในทันที เธอมองคลาร่าอย่างไม่อยากจะเชื่อ ชัยชนะที่ฉายวาบในแววตาของคลาร่าทิ่มแทงสติสัมปชัญญะของเธอราวกับเหล็กแหลม

“เธอ...”

คลาร่ากล้าดียังไงถึงมาวางยาเธอในงานเลี้ยงสาธารณะเช่นนี้

นางบ้าไปแล้วหรือ

หรือว่าเรื่องนี้...พ่อของพวกเธอเป็นคนอนุมัติ

คลาร่าประคองร่างที่โซซัดโซเซของเอมิลี่ไว้ น้ำเสียงของหล่อนอ่อนโยนจนน่าคลื่นไส้ “เป็นอะไรไปเอมิลี่ เธอดูแย่จัง ให้ฉันพาไปพักที่ไหนสักแห่งนะ”

ขณะที่ถูกลากไปตามโถงทางเดิน สติของเอมิลี่ก็เริ่มเลือนราง

กลิ่นน้ำหอมของคลาร่าคละคลุ้งอยู่ในโพรงจมูก—เป็นกลิ่นเดียวกับที่คลาร่าใช้ในครั้งแรกที่บุกเข้าไปในห้องพักฟื้นของแม่เธอ

“ปล่อยฉัน...” เธอพยายามดิ้นรนลอดไรฟัน แต่กลับถูกผลักเข้าไปในห้องพักแขกอย่างแรง

เมื่อประตูถูกปิดลง เธอได้ยินเสียงคลาร่ากระซิบกระซาบกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ด้านนอก เสียงหัวเราะอันน่าขยะแขยงของเขาทำให้ท้องไส้ของเธอบิดเป็นเกลียว

ไฟร้อนรุ่มในกายทวีความรุนแรงจนแทบทนไม่ไหว เอมิลี่ทรุดลงบนพรม หยาดน้ำตาแห่งความอัปยศอดสูผสมปนเปไปกับเหงื่อเย็นเยียบ

เธอเกลียดไซมอนที่ใจดำอำมหิต ชิงชังคลาร่าที่ร้ายกาจ และรังเกียจตัวเองที่ต้องติดอยู่ในครอบครัวอันเป็นพิษนี้ ที่ซึ่งแม้แต่งานศพของแม่เธอก็ยังถูกคนเลวทรามคู่นั้นรบกวน

“ไงจ๊ะ คนสวย ฉันรอเธออยู่เลย”

น้ำเสียงลื่นไหลน่าขยะแขยงนั้นเสียดแทงแก้วหูของเธอ เอมิลี่สะบัดหน้าขึ้นไปมองชายพุงพลุ้ย—รอย เมอร์ฟี หนึ่งในหุ้นส่วนธุรกิจของพ่อเธอที่เคยจ้องมองเธอด้วยสายตาหื่นกระหายในงานเลี้ยงอาหารค่ำทางธุรกิจเมื่อเร็วๆ นี้ เขากำลังเดินเข้ามาพร้อมกับถูมือไปมา แหวนทองคำบนนิ้วส่องประกายแวววาวน่ารังเกียจอยู่ใต้แสงไฟ

“ออกไปให้พ้นนะ!” เธอกรีดร้องสุดแรง จิกเล็บลงบนพรมจนแน่น

ชายคนนั้นเซถอยหลังจากการผลักของเธอ แล้วก็พุ่งเข้ามาข้างหน้าด้วยความโกรธปนอับอาย “เลิกทำเป็นเล่นตัวสูงส่งได้แล้ว! ไซมอนแทบจะประเคนเธอมาให้ฉันเลยนะ! รู้อะไรไหม ขัดใจฉันสิ แล้วฉันจะทำให้ครอบครัวของเธอล้มละลายวันนี้เลย!”

ไซมอน!

แสดงว่าเขาอนุมัติเรื่องนี้!

พ่อแท้ๆ ของเธอยอมโยนเธอให้ฝูงหมาป่า!

เอมิลี่รวบรวมเรี่ยวแรงจากส่วนลึกและเตะเข้าไปที่เป้าของรอยอย่างจัง ขณะที่เขางอตัวด้วยความเจ็บปวด เธอก็รีบตะเกียกตะกายหนีออกจากประตู

เธอไม่มีวันยอมให้ไอ้สัตว์น่ารังเกียจตัวนั้นแตะต้องตัวเธอเด็ดขาด!

เอมิลี่วิ่งเท้าเปล่าไปตามโถงทางเดิน พื้นหินอ่อนเย็นเฉียบทำให้เท้าของเธอระบมไปหมด โคมไฟระย้าคริสตัลเหนือศีรษะทำให้เธอเวียนหัว แต่เธอก็ไม่กล้าหยุด

ข้างหลังเธอ เสียงสบถอย่างเกรี้ยวกราดของรอยผสมปนเปกับเสียงฝีเท้าหนักๆ ของเขา ดังกระหึ่มราวกับเสียงระฆังมรณะที่ทุบโถมเข้าใส่เส้นประสาทอันตึงเครียดของเธอ

“นังตัวแสบ! แกต้องชดใช้เรื่องนี้!”

เอมิลี่รู้สึกได้ถึงความร้อนที่เกิดจากฤทธิ์ยาซึ่งแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายอย่างไม่หยุดยั้ง สติของเธอวูบไหวไปมา ทันทีที่เธอกำลังจะล้มลง ประตูบานหนึ่งข้างหน้าก็เปิดออก ชายร่างสูงคนหนึ่งก้าวออกมาแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งประตูให้แง้มอยู่เล็กน้อย

โดยไม่ทันได้คิด เอมิลี่แทรกตัวผ่านช่องว่างนั้นเข้าไปราวกับปลา ขณะที่ปิดประตูตามหลัง เธอก็คลำหามือจับเพื่อล็อกประตู เสียงคลิกเบาๆ ตอนที่กลอนลงคือเสียงที่ไพเราะที่สุดเท่าที่เธอเคยได้ยินมา

เธอเพิ่งจะพยุงตัวเองพิงประตูได้มั่นคง ก็ได้ยินเสียงหอบหายใจหนักๆ ของรอยอยู่ด้านนอก “บ้าเอ๊ย! นังแพศยานั่นหายไปไหนแล้ววะ ถ้ากูหาเจอเมื่อไหร่ กูจะเอาให้มึงเดินไม่ได้ไปเป็นอาทิตย์เลย!”

ร่างกายของเอมิลี่สั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ ชายน่ารังเกียจคนนั้นจะพังประตูเข้ามาด้วยความโมโหหรือไม่

เธอเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง—ชั้นที่ 28 ไม่มีที่ให้หนีอีกแล้ว

ตอนนี้เธอตกอยู่ใต้อาณัติของโชคชะตาโดยสิ้นเชิงแล้วหรือ