บทที่ 67 โกหก

แววตาของชาร์ลส์พลันคมกริบ “ทำหายเหรอ?”

เขาขยับเข้าไปใกล้คลาร่า “คุณน่าจะจำรายละเอียดของสร้อยเส้นนั้นได้นะ? อย่างเช่นรูปทรงของอัญมณี หรือสัญลักษณ์อะไรบนนั้น”

แผ่นหลังของคลาร่าแนบชิดกับผนังเย็นเฉียบ ฝ่ามือชื้นเหงื่อ

คืนนั้นเธอมองสร้อยเส้นนั้นแค่แวบเดียวด้วยซ้ำ จะให้จำรายละเอียดได้ยังไง?

เธอไม่มีทา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ