บทที่ 39 กว่าความวุ่นวายจะสงบ

ท่ามกลางความอึมครึ้มที่โรยตัวอยู่ภายในบ้าน เด็กหนุ่มรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่มาจากนัยน์ตาสามคู่ที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ ใช่ว่าข้าวปั้นไม่รู้สึก..

“เราขอบใจนะปั้น อุตส่าห์แลคเชอร์ไว้ให้เราด้วย นี่ถ้าไม่มีปั้นเราคงต้องแย่แน่ๆ เลย”

“ไม่เป็นไรสำหรับมึงแล้วกูทำให้ได้หมดแหละ” มือหนาเอื้อมไปลูบผมคนตัว...