บทที่ 17 17

เคนร่ำร้องอย่างโหยหาและปวดร้าวที่แก่นกลางความเป็นชาย เขาจูบเธอจนปากอิ่มชุ่มไปด้วยหยาดฉ่ำ มษยางดงามและหอมหวานราวน้ำผึ้งป่า แล้วสัญชาติญาณดิบตัวเขาก็ถูกฉีกทึ้ง ร่างหนาใหญ่เร่าร้อนมากขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซ้ไปตามสันกรามเล็กและลำคอระหง

“เคน...อะ...อา...อา”

เสียงหวานขาดหายเป็นห้วง ๆ เขาหยัดกายขึ้นเพื่อป...