บทที่ 5 5
“คุณไปเรียนต่อเถอะนะคะเคน และคงไม่ต้องติดต่อกลับมาหาลูกสาวของฉันอีกแล้ว”
“ทำไมล่ะครับ ผมแค่อยากพบญาญ่าอีกสักครั้ง”
“เธอไม่อยากพบคุณอีกแล้วล่ะค่ะ เพราะมันอาจไม่เหมาะสม”
“มีอะไรที่ไม่เหมาะสมอย่างนั้นหรือครับ ในเมื่อก่อนหน้านี้เราก็คบกันแล้ว”
“ฟังนะคะ คุณเคน คลีฟตัน...ฉันอยากจะบอกคุณว่ายะหยาเขาคบกับคุณไม่ได้ เพราะเขากำลังจะหมั้นกับคนที่จะเลี้ยงดูเขาได้ ผู้ชายคนนั้นเป็นผู้ใหญ่และมีเงินมากพอจะเลี้ยงดูให้ลูกสาวฉันสบาย”
“ผู้ใหญ่เหรอครับ เขาเป็นใคร?”
“ไม่จำเป็นที่คุณจะต้องมารับรู้หรอกนะคะ เพราะอีกไม่กี่วันเขาก็จะมาหมั้นกับลูกสาวฉันแล้ว กลับไปซะเถอะนะคะ ฉันได้ยินว่าคุณกำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศ คุณยังเด็กมากเคน เด็กมาเกินกว่าที่จะปกป้องยะหยาได้ ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นลูกคนรวยก็เถอะ แต่ยะหยาบอกกับฉันว่าไม่แน่ใจเลยว่าคุณจะเลี้ยงดูเขาได้”
“ญาญ่าอยู่ที่ไหนครับ ขอให้ผมได้พบเธอสักครั้งก่อนเดินทางไปเรียนต่อที่เบลเยี่ยม”
“ไม่ค่ะ ยะหยาไม่อยู่ที่นี่แล้ว เธอบอกว่าไม่อยากพบคุณ กลับไปซะเถอะค่ะ!”
บทสนทนาสุดท้ายระหว่างเขาและมารดาของมษยาแทรกเข้ามาในความคิด และนั่นเป็นความทรงจำสุดท้ายของเขาที่มีต่อผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาทั้งรักและแค้นฝังใจ ตอนนี้ถึงเวลาแล้วสินะที่เขาจะได้ทำอะไร...อย่างที่หัวใจของเขา เรียกร้องให้ทำ!
บทที่ 3 ลวงให้รัก
“ฉันยังไม่ได้แต่งงานกับใคร...เอ้อ...ฉันพึ่งได้งานทำที่นี่เป็นที่แรกด้วยค่ะ”
โกหกหน้าด้านๆ! เสียงนั้นดังอยู่ในสำนึกของชายหนุ่มทว่าเขากลับยกยิ้มมุมปากและมองหญิงสาวด้วยแววตาอ่อนโยน
“ผมเข้าใจว่าหลังจากที่เราไม่ได้พบกันหลายปีคุณจะมีใครไปแล้วเสียอีก”
“ฉันยังไม่มีใครเลยค่ะ”
เธออยากพูดต่อด้วยซ้ำว่ายังฝังใจกับความรักครั้งแรกในครั้งนั้นหากแต่สิ่งที่เธอทำได้ ณ เวลานี้คือการปกปิดความรู้สึกที่แท้จริง พยายามไม่แสดงให้เขาเห็นว่าเธอก็ปวดร้าวมากขนาดไหนที่เป็นฝ่ายหันหลังให้เขาเพื่อหวังจะได้เห็นคนที่ตัวเองรักประสบความสำเร็จในชีวิตมากกว่าการต้องจมปลักอยู่กับผู้หญิงที่ต่ำต้อยและไม่มีอะไรเลยเช่นเธอ
“คุณมาเริ่มงานที่นี่เป็นที่แรก...อย่างนั้นหรือ ?”
เคนถามขึ้น เสียงของเขากลบความเงียบงันภายในห้องที่ได้ยินแต่เสียงแอร์ครางต่ำ ๆ มษยายิ้มให้เขาขณะมือทั้งสองยังประสานไว้เบื้องหน้า
“ค่ะ...ฉันพึ่งได้งานทำที่นี่เป็นที่แรก”
“ผมขอแสดงความยินดีด้วย มิสดารินทรา”
“เคนคะ...เอ้อ...ท่านประธาน”
“มีอะไรที่คุณอยากบอกผมอย่างนั้นหรือ?”
“ฉันดีใจมากเลยนะคะที่ได้เจอคุณอีกครั้ง”
“ผมก็ดีใจมากเช่นกัน”
เคนตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบและออกจะนุ่มนวลมากด้วยซ้ำทั้งที่ภายในของเขาระอุร้อนด้วยความเคียดแค้นที่ครั้งหนึ่งถูกมษยาสลัดทิ้งไปหาผู้ชายคนอื่น ด้วยเหตุผลที่ว่าเขายังไม่เป็นผู้ใหญ่พอและปกป้องเธอไม่ได้ เขาเจ็บจำกับการกระทำของเธอและจะไม่มีวันลืมจนวันตาย รักครั้งแรกที่ถูกทำลายด้วยการหันหลังให้ของผู้หญิงเห็นแก่ตัว มษยาฉีกหัวใจของเขาเช่นไร เขาก็จะฉีกหัวใจของเธอให้แหลกสลายยิ่งกว่าที่เธอเคยทำกับเขา!
“คุณคงยังไม่มีชุดฟอร์มของบริษัทสินะ”
ชายหนุ่มกล่าวพลางกวาดสายตามองไปทั่วเรือนร่างของหญิงสาวภายใต้ชุดกระโปรงสวมทับด้วยเสื้อสูทซึ่งเธอสวมใส่มาในวันแรกเพื่อรายงานตัว ประกายในดวงตาสีน้ำเงินดุจท้องฟ้าเหนือห้วงมหาสมุทรทำให้มษยารู้สึกร้อนผ่าวจนหน้าแดง เธอก้มลงมองตัวเองก่อนช้อนตามองเขาอย่างเคอะเขิน
“ยังไม่มีเลยค่ะ ฉันยังไม่มีชุดฟอร์มของบริษัทเลยค่ะ แต่คิดว่าจะรีบตัดหลังจากนี้”
“ผมจะจัดให้ช่างวัดตัวและตัดให้คุณสิบชุด”
มษยาเบิกตากว้าง “สิบชุดเลยเหรอคะ! เอ้อ...จริง ๆ แล้วแค่สองชุดก็พอแล้วนะคะ”
“คุณต้องทำงานสี่สิบชั่วโมงต่อสัปดาห์ ฉะนั้นแล้วชุดทำงานก็ต้องให้มีความเหมาะสมสำหรับเวลางานของคุณ”
เคนกล่าวจบก็ลุกจากเก้าอี้และยืนสอดมือทั้งสองไว้ในกระเป๋ากางเกง เขายังคงจ้องมองมาที่หญิงสาวซึ่งยืนหน้าแดงก่ำโดยไม่รู้ตัว มษยาไม่รู้ว่าจะยิ้มหรือทำสีหน้าอย่างไรดี การได้พบกับ คนเคยรัก กันครั้งนี้มันทำให้เธอทำตัวไม่ถูกเลยจริงๆ
“ขอบคุณนะคะ...ขอบคุณมากค่ะเคน”
“เชิญคุณกลับไปที่แผนกได้”
“ขอบคุณมากค่ะ”
“ญาญ่า...”
คำกล่าวสุดท้ายนั้นทำให้ร่างบอบบางหยุดชะงักขณะที่หันหลังให้และกำลังจะเดินกลับไปที่ประตูห้อง หญิงสาวยืนนิ่งสักครู่ก่อนหันกลับมายัง ท่านประธานอีกครั้ง ความรู้สึกบางอย่างพลุ่งพล่านขึ้นมาในวินาทีนั้น วินาทีที่เธอและเขาสบตากันและกันราวกับว่ากลิ่นอายของอดีตได้หวนกลับมา มันอยู่รอบตัวเธอและเขา หญิงสาวมือสั่นและกดเกร็งจนต้องดึงชายเสื้อสูทขณะสายตาคู่งามจับจ้องบนใบหน้าหล่อเหลา ประสานนัยน์ตาของเขาที่จ้องมองมาเหมือนมีบางอย่างที่กำลังอัดอั้นและอยากระบาย มษยาอ้าปากจะพูดแต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงอินเตอร์คอมบนโต๊ะทำงานของท่านประธานที่ดังขึ้น เคนเลื่อนมือไปกดรับสาย
“ว่าไง...ซิดนี่ย์”
“ประทานโทษนะคะท่านประธาน มีคนขอพบท่านประธานค่ะ”
“ใคร?”
“คุณเอริณ เอ็ม.ครอว์ฟอร์ดค่ะ”
“ให้เธอเข้ามา”
เขาออกคำสั่งและไม่ทันถึงนาทีบานประตูก็เปิดออกพร้อมกับร่างระหงของใครคนหนึ่งก้าวเข้ามา และเมื่อมษยาหันกลับไปมองก็ต้องพบกับความประหลาดใจอย่างที่สุด
“เอ...”
