บทที่ 016

เซียลรู้สึกราวกับหายใจไม่ออกเมื่อเซอร์ซีสอยู่ใกล้เหลือเกิน ทั้งสายตาของอีกฝ่ายก็แฝงแววอันตรายร้ายกาจ เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ปล่อยไปง่ายๆ เซียลจึงพยักหน้ารับเหมือนลูกหมาเชื่องๆ และในที่สุดเขาก็เป็นอิสระจากเงื้อมมือของเซอร์ซีส อีกฝ่ายเอนหลังพิงเบาะอย่างใจเย็น ราวกับว่าเมื่อครู่เขาไม่ได้ดูเหมือนพวกโรคจ...