บทที่ 137

แล้วประตูห้องผ่าตัดชั้นในก็เปิดออก ผมผุดลุกขึ้นยืน เคนซี่ยืนอยู่ตรงนั้น ในชุดสครับที่ยังไม่ได้เปลี่ยน หน้ากากถูกดึงลงมา ผมของเธอเปียกชื้น เธอแลดูอิดโรย อ่อนล้า ราวกับเพิ่งผ่านสงครามมาอย่างสะบักสะบอมแล้วแทบไม่รอด เธอเดินตรงมาหาผม ไม่ได้สนใจคนอื่นในครอบครัวแม้แต่น้อยในชั่วขณะนั้น

“เคนซี่” ผมเอ่ยถาม เส...