บทที่ 5 🐅ใต้อาณัติ EP : 3 คนที่พอจะช่วยได้
บทที่ 3
"เจ็บมากไหมคะ...ถ้าเจ็บบอกได้นะ" มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาช่วยประคองเธอนอนบนเตียงและยังทำแผลด้านหลังให้ซึ่งไม่ได้เกิดแผลมากมาย แต่เป็นรอยช้ำมีเลือดออกตามรอยเข็มขัดเพียงเล็กน้อย แต่ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากการระบมนั้นมันมากแค่สัมผัสก็ปวดไปทั่วร่างกาย
ผู้หญิงคนนั้นทำแผลให้โดยการใช้น้ำยาและประคบเย็น เธอมองไปที่น้ำตาลและเอ่ยถามหญิงสาวนอนร้องไห้หันหน้าไปอีกทาง
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...ฉันเจ็บมามากกว่านี้อีกทำไมคุณถึงมาช่วยฉันล่ะคะ"
"ฉันถูกสั่งมาค่ะ....ให้มาดูแลคุณฉันทำแผลให้คุณเสร็จแล้วนะคะขอตัวก่อน" ผู้หญิงใจดีคนนั้นลุกขึ้นจากเตียงน้ำตาลเธอจึงหันกลับไปมองผู้หญิงคนนั้นทันทีและลุกขึ้นตาม มือน้อยคว้าจับมือของผู้หญิงคนนั้นเอาไว้สายตามองด้วยความอ้อนวอน
"คุณช่วยฉันออกไปจากที่นี่ได้ไหมคะ คุณพาฉันไปจากคนใจร้ายได้ไหม เขากระทำกับฉันเหมือนไม่ใช่คน! เขาไม่ฟังเหตุผลและรับฟังในสิ่งที่ฉันไม่ได้ทำเลย"
ผู้หญิงใจดีคนนั้นที่ทำแผลให้เธอนั้นดึงมือออกเธอไม่สามารถช่วยผู้หญิงคนนี้ได้ เธอไม่สามารถช่วยคนๆ นี้ได้เพราะเธอรู้ดีว่าถ้าทำไปชีวิตของเธอจะเป็นยังไง
"ฉันไม่สามารถช่วยคุณได้จริงๆ คุณเตโชไม่เหมือนกับคนอื่นเขาน่ากลัว" เสียงถอนหายใจของผู้หญิงใจดีคนนั้นดังขึ้น ก่อนที่จะสะบัดมือออกแล้วเดินไปหน้าประตูเธอหยุดชะงักยังไม่ทันได้จับประตูลูกบิดจึงเอียงคอหันกลับมามองน้ำตาล
"ถ้าในสิ่งที่คุณพูดเป็นความจริง คุณไม่ได้ผิดสักวันเขาจะรู้เองค่ะ" เพียงแค่นั้นผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกไปจากห้อง
ขนาดฟ้าหลังฝนที่เขาบอกว่าย่อมสวยงามเสมอยังไม่มีจริงยังไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวเธอเลยแล้วคนแบบเขาที่ไม่รับฟังอะไรจะรู้ได้ยังไงว่าเธอไม่ผิด
มือน้อยทั้งสองข้างก้มหน้าของตัวเองแล้วก้มหน้าลง
"ฉันควรทำยังไงดี"
ประตูเปิดอีกครั้งน้ำตาลรีบคว้าผ้าห่มคลุมร่างกายของตัวเองแต่ไม่ใช่เขาที่เข้ามาเป็นลูกน้องของเขาที่เดินเข้ามา
"ลุกขึ้นนายบอกว่าให้คุณกลับไปที่บ้าน" น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยสั่งให้น้ำตาลนั่นลุกขึ้น
"ได้สิ" เธอนั้นคิดอะไรบางอย่างในขณะที่เดินลงไปด้านล่างต้องเจอคนมากมายพวกเขาต้องช่วยเธอได้แน่ๆ
น้ำตาลเธอใช้เสื้อคลุมนั้นคลุมชุดของตัวเองเดินตามลูกน้องของเขามาด้วยความว่าง่ายสายตาของเธอพยายามมองรอบๆ มีตรงไหนที่เธอจะหนีได้หรือว่าใครจะพอช่วยได้จนกระทั่งเดินมาถึงด้านล่าง ซึ่งทุกคนกำลังสนุกอยู่กับสาวๆ แต่น้ำตาลมองไปเห็นคนนึงสวมใส่ชุดราชการ
เขาเป็นเจ้าหน้าที่จะต้องช่วยเราแน่ๆ
"คุณตำรวจคะ คุณตำรวจช่วยฉันด้วยพวกเขาจับฉันมา" น้ำตาลไม่รอช้าซึ่งลูกน้องคนสนิทของเตโชนั้นโมโหมากที่น้ำตาลทำแบบนี้เธอรีบจับแขนของเจ้าหน้าที่คนนั้น
"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ"
"พวกเขาจับฉันมาทำร้าย...คุณตำรวจดูสิคะช่วยฉันด้วยนะคะ"
เธอเปิดเสื้อคลุมนั้นออกจากและรีบหันหลังเพื่อให้เจ้าหน้าที่มองเห็นรอยแผลที่เกิดขึ้นจากการถูกตี
"ขอโทษนะครับคุณเตโชบอกว่าให้คุณไปหาที่ห้องก็ควรไปหาคุณเตโชไม่ควรยุ่งกับผู้หญิงของเขา" ลูกน้องคนสนิทนั้นจับแขนของน้ำตาลกระชากออกและบอกให้เจ้าหน้าที่คนนั้นไปหาเจ้านายตัวเอง
"คุณตำรวจคะ...ช่วยด้วย"
"อย่าพยายามและดื้อแบบนี้ ผมบอกแล้วว่ามันไม่สำเร็จ คุณไม่มีวันหนีเจ้านายของผมได้กลับบ้า"
ทำไมเจ้านายกับลูกน้องถึงได้ใจร้ายเหมือนกันเลยแม้แต่คำพูดและการกระทำ
"นี่มันอะไรกันวะ"
ลูกน้องของเขานั้นหยุดชะงักในขณะที่จับแขนของเธอกระชากให้เดินตามมีเสียงทุ้มพูดขึ้นจากทางด้านหลัง เขาจึงหันกลับไปมองเมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นสายตาของลูกน้องก้มลงเพียงเล็กน้อยแต่ยังคงจับแขนของน้ำตาลเอาไว้
"ช่วยฉันด้วยค่ะ....คุณช่วยฉันด้วย"
น้ำตาลเอ่ยขอให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเข้ามานั้นช่วยจึงถูกลูกน้องของเตโชนั่นบีบแขนเพื่อเป็นการห้ามการกระทำขของเธอ
"โอ๊ย ฉันเจ็บคุณช่วยฉันด้วย" สายตาอ้อนวอนของน้ำตาลมองเขาที่ดูเหมือนเป็นคนใจดีหวังว่าเขาจะช่วยเธอได้
"คุณเฉินครับ...ถ้าคุณเตโชรู้คงไม่อยากให้คุณยุ่งกับผู้หญิงคนนี้" ผู้ชายคนนั้นที่ยืนล้วงกระเป๋ามองหน้าลูกน้องคนสนิทของเตโชเฉยๆ เขายิ้มด้วยมุมปากเดินขยับเข้าไปใกล้ๆ คว้าจับแขนของน้ำตาลกระชากออกมาจนแนบชิดกับตัวของเขา
เฉินโอบกอดเอวของน้ำตาลเอาไว้
"ไปบอกกับนายของแกด้วยนะว่าผู้หญิงคนนี้ฉันขอ" น้ำตาลไม่รู้เลยว่าเขานั้นเป็นคนดีจะช่วยเธอหรือว่าจะทำอะไรกับเธอกันแน่ แต่ลูกน้องของเตโชไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งของผู้ชายคนนี้แสดงว่าเขาจะต้องเกี่ยวข้องอะไรกับเตโชอย่างแน่นอน
"ช่วยฉันด้วยนะคะ" เฉินพยักหน้าให้กับน้ำตาลพร้อมกับยิ้มก่อนที่จะพาน้ำตาลเดินออกมารถส่วนตัวของตนเอง
"ฉันขอบคุณคุณมากๆ นะคะ ฮึ๊ก! บุณคุณในครั้งนี้ฉันจะไม่มีวันลืมเลย ขอตัว...ว๊าย! อื้ม!"
อยู่ๆ คนที่ช่วยเธอนั้นจับประคองใบหน้าและพุ่งจูบบดขยี้เรียวปากน้อยโดยที่ไม่ปล่อยให้เธอได้หายใจ เธอพยายามขัดขืนและผลักเขาออกแต่ก็ไม่สำเร็จ
"อื้มอ๊อย"
ใจแทบขาดแต่เขานั้นก็ยังไม่ยอมปล่อยจนกระทั่งมีบางอย่างกระชากเขาออก เตโชว์กระชากจับไหล่ของเฉินกระชากออกและต่อยหน้าจนเฉินนั้นล้มลงไปกับพื้นริมฝีปากของเขามีเลือดออกเตโชจ้องมองเฉินพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กวาดสายตามองมาที่น้ำตาล
"สำส่อนแบบเธอมานี่" น้ำตาลถูกกระทำจากคนนั้นที่คิดว่าจะช่วยกลายเป็นเธอที่สำส่อนจูบกับคนอื่น เตโชพาน้ำตาลกลับขึ้นมาบนห้องพาเธอเข้าไปในห้องน้ำกดหัวของน้ำตาลใส่อ่างล้างหน้าและเปิดน้ำใส่
"สกปรก มันสกปรกมันน่าขยะแขยง" ด้วยความโมโหของเตโชที่เห็นเฉินนั้นจูบน้ำตาลเขาพยายามที่จะให้น้ำล้างสิ่งสกปรกออกจากใบหน้าและริมฝีปากเธอ
"เฮือก โอ๊ย อึกๆ"
ร่างกายที่หมดแรงนั่งกองอยู่กับพื้นในสภาพที่ทรุดโทรมทั้งแผลที่หลังที่เพิ่งเกิดขึ้นชุดเดรสที่หลุดลุ่ยเหลือเพียงแต่บราลูกไม้
"ฆ่าฉันเลยสิมันจะได้จบ" ผู้ชายตรงหน้าที่เธอเงยมองอยู่นั้นเป็นผู้ชายที่น่ารังเกียจและเป็นคนที่เธอเกลียดมากที่สุดในตอนนี้ เมื่อก่อนตอนที่เรียนด้วยกันเขาเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟกต์ผู้ชายที่อบอุ่นและเป็นผู้ชายคนเดียวที่เธอนั้นอยากเป็นแฟน
"ฉันเคยบอกเธอแล้วไงน้ำตาล! ชีวิตเธอมันตายง่ายๆ ไม่ได้หรอกมันต้องทรมานอีก จูบกับมันเป็นยังไงบ้างห๊ะ! มันมากไหม" คนใจร้ายนั่งยองๆ ลงด้านข้างบีบปากของเธอด้วยมือจ้องมองในระยะใกล้ชิด
น้ำตาลเธอจึงสะบัดหน้าและยิ้มทั้งน้ำตา
"ฟินมากเลยแหละ โคตรรู้สึกดีเลย ปากของเขานั้นนุ่มและยั่วยวนจนฉันอยากจะถวายร่างกายให้เขาเลยแหละ อย่างว่านะเฉินคงจะมีดี"
"ผัวะ" ใบหน้าน้อยหลับตาพริ้มสะดุ้งเพราะเขานั้นยกมือต่อย ซึ่งเธอคิดว่าจะถูกต่อยแต่ไม่ใช่ เตโชต่อยเข้าด้านข้างผนังซึ่งด้านข้างของหน้าเธอ
"ปากดีแล้วกลัวทำไมล่ะ...หลบทำไม"
"ก็เอาสิ ในเมื่อนายต้องการที่จะฆ่าฉันจะทำทุกอย่างให้ฉันเจ็บปวดก็เอาเลย แล้วสักวันนายจะรู้ว่าการกระทำของนาย..."
"อื้มม!!!" น้ำตาลไม่ทันได้พูดจบ
มือหนาคว้าต้นคอของเธอดันใบหน้าขึ้นและจูบปากโดยที่บดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างแรงๆ แรงกว่าการกระทำของเฉินที่ทำกับเธอก่อนหน้านี้
"เฮือก ฮึก" มือน้อยทั้งสองข้างพยายามผลักเขาออก แต่เตโชนั้นส่งความซาดิสม์โดยการกัดริมฝีปากของเธอจนเลือดซึมออกมาก่อนที่จะปล่อยออก
เขาลุกขึ้นยืนยกยิ้มด้วยมุมปากจับคราบเลือดของเธอนั้น
"จำเอาไว้ว่าเธอคือคนของฉันอย่าร่าน!!" เขาเอ่ยประโยคทิ้งท้ายเอาไว้ด้วยคำด่าก่อนที่จะหันหลังเดินออกไปจากห้องน้ำ
"ฮึ๊ก นายมันคนใจร้ายเตโช"
