บทที่ 7 🐅ใต้อาณัติ EP 6 เพราะโชคชะตาที่ใจร้าย
บทที่ 6
เตโชโกรธมากหลังจากที่เขากลับมาเปิดห้องแล้วไม่เจอน้ำตาลและรู้ว่าเธอนั้นกระโดดหน้าต่างหนีไปพยายามให้ลูกน้องตามหาในทุกๆ ที่แต่ก็ไม่พบ
มือหนากำหมัดเข้าหากันแน่นโกรธที่น้ำตาลนั้นหนีตัวเองไปได้
"เธอหนีไปไหนน้ำตาล...เธอโดนดีแน่ถ้าฉันเจอตัวเธอ" ในขณะที่เขากำลังนั่งกุมมือเข้าหากันครุ่นคิดว่าน้ำตาลนั้นจะหนีไปไหน เสียงแจ้งเตือนจากแอปไลน์ว่ามีข้อความเข้าดังขึ้นมา เขาจึงควักหยิบโทรศัพท์มือถือมาดูสายตาคู่นั้นต้องเบิกกว้างคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความโกรธเมื่อเห็นคลิปวิดีโอในมือถือ
ภาพคลิปวิดีโอนั้นปรากฏเป็นภาพที่น้ำตาลนอนอยู่บนเตียงผ้าปูที่นอนสีขาวโดยที่มีเฉินนอนอยู่ด้านข้าง แต่ทั้งสองคนไม่ได้ถอดเสื้อผ้ายังคงใส่เสื้อผ้าตัวเดิม เฉินขยับเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าน้อยยั่วยวนด้วยรอยยิ้มและจับเสื้อของน้ำตาลตรงช่วงเอวทางด้านหลังให้เห็นรอยสักก่อนที่เฉินนั้นจะจูบลงไปที่รอยสักบนผิวของน้ำตาลและคลิปวิดีโอก็หยุดลง
โทรศัพท์มือถือถูกเขวี้ยงเข้าข้างผนังด้วยความโกรธ
"ไอ้เฉินมึงทำมากเกินไปแล้วนะ" เขาไม่สนใจโทรศัพท์มือถือของตัวเองพุ่งตัวออกจากห้องไปทันที
เมื่อเขามาถึงโรงแรมแห่งหนึ่ง ได้เข้ามาเห็นน้ำตาลนอนอยู่บนเตียงเธอไร้สติแน่นิ่งราวกับคนเป็นลมพยายามเรียกและเขย่าก็ไม่ตื่น เตโชจึงจับชายเสื้อของเธอดึงขึ้นเห็นรอยสักปรากฏชื่อของเฉินอยู่ตรงนั้น
"นายครับ...คุณน้ำตาลชีพจรอ่อนมาก" ลูกน้องคนสนิทเห็นท่าไม่ดีในการหายใจของน้ำตาลเขาจึงจับชีพจรของน้ำตาลและรีบบอกกับเจ้านาย
เตโชอุ้มน้ำตาลในท่าเจ้าสาวออกมาจากโรงแรมแห่งนั้นและพาไปส่งที่โรงพยาบาล เขานั่งรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความกังวลอีกทั้งยังโกรธน้องชายต่างสายเลือดได้เพียงแต่นิ่งเอาไว้
"มึงโทรบอกกูด้วยว่าอาการของน้ำตาลเป็นยังไงเดี๋ยวกูมา"
เตโชลุกขึ้นด้วยความโกรธตรงมาที่บ้านของพ่อเลี้ยงเป็นครั้งที่สองในตอนนี้สว่างแล้วเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนทั้งคืน
เมื่อมาถึงคนที่ต้อนรับเขานั้นก็คือพ่อเลี้ยงเช่นเดิม
"มึงจะมาเอะอะโวยวายอะไรบ้านของกู" เสียงพ่อเลี้ยงดังขึ้นเขานั่งรถเข็นคนพิการนั้นออกมามองหน้าลูกเลี้ยงของตัวเองที่ส่งเสียงดังเรียกเฉิน
"แล้วลูกชายของคุณทำอะไรไว้ล่ะ บอกแล้วไงว่าอย่ายุ่งกับคนของผมทำไมถึงไม่ฟัง" เตโชกระแทกเสียงใส่พ่อเลี้ยงในเชิงตะคอกมือทั้งสองข้างกำหมัดเข้าหากันแน่น ถ้าเฉินอยู่ในนี้ตอนนี้เขาไม่ปล่อยมันไว้แน่นอน
"ที่โกรธมาแบบนี้ก็เพราะว่าผู้หญิงคนเดียวใช่ไหม ไหนบอกว่าแก้แค้นและเกลียดมันไง เห็นเอามันไว้อย่างดิบดีไม่ใช่ว่าหลงรักมันไปแล้วเหรอ"
เตโชหยุดชะงักเขาได้เพียงแต่มองหน้าพ่อเลี้ยง
"เรื่องนี้พ่อเลี้ยงไม่เกี่ยว! ไอ้เฉิน" เตโชจะพุ่งตัวขึ้นไปบนห้องแต่พ่อเลี้ยงพยักหน้าให้กับบอดี้การ์ดทั้งสี่คนจับตัวของเตโชเอาไว้
"มึงกล้าขัดคำสั่งกูเหรอการที่จะเข้าไปในบ้านกูโดยที่กูไม่อนุญาติเป็นการไม่เคารพกูจับมันนอนลง"
"หยุดเดี๋ยวนี้นะพ่อเลี้ยง ถ้าคุณทำผมรู้ใช่ไหมว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าผมโกรธผมก็ไม่ไว้หน้าคุณเหมือนกัน" พ่อเลี้ยงไม่เคยกลัวในคำขู่ของเตโชเมื่อเขาพยักหน้าให้กับลูกน้องเตโชถูกกดลงพื้นด้วยผู้ชายทั้งสี่คนไม่สามารถสู้กลับได้
ไม้เท้าคู่กายของพ่อเลี้ยงฟาดลงบนแผ่นหลังของเตโช
"เพี๊ยะ! เพี๊ยะ ! เพี๊ยะ !"
พ่อเลี้ยงฟาดไม้เท้าลงบนแผ่นหลังของเตโชจนเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เตโชสวมใส่นั้น ตอนนี้แผ่นหลังนั้น เต็มไปด้วยเลือด
"จำเอาไว้ว่ามึงไม่ควรขัดคำสั่งของกู" หลังจากที่พ่อเลี้ยงพยักหน้าอีกครั้งลูกน้องทั้งสี่คนนั้นปล่อยมือออกจากเตโช
เฉินที่เดินลงมาด้านล่างสวมใส่ชุดนอนทำท่าทีหาวและเดินตรงมาหาพี่ชาย
"อ้าว...คุณพ่อกับพี่ชายเล่นอะไรกันเหรอครับ ดูสนุกดีนะนี่เล่นน้ำเฮลซ์บลูบอยสีแดงกันเหรอเปรอะเปื้อนกันไปหมดเลยนะเนี่ย" เฉินเห็นทุกอย่างตั้งแต่แรกแต่เขาแค่ยืนอยู่ด้านบนไม่ได้ลงมาปรากฏตัวให้พี่ชายเห็นเท่านั้น
"ไอ้เฉิน"
เขาแทบจะพยุงตัวเองไม่ขึ้นแผ่นหลังของเขาเต็มไปด้วยเลือดหลังจากที่เตโชพยุงตัวเองโซซัดโซเซลุกขึ้นพุ่งตัวเข้าหาเฉินจะจับคอเสื้อแต่เฉินนั้นผลักจนเตโชล้มลงไปกับพื้น
"ฮ่าๆ สภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้เหมือนกับหมาตัวหนึ่งที่ถูกทุบและยังไม่ตาย! คิดจะทำอะไรคนอื่นเอาตัวเองให้รอดก่อนไหม" เฉินเดินมาที่โต๊ะอาหารเขาหยิบแก้วน้ำเย็นและเดินกลับไปหาพี่ชายโดยที่ราดน้ำนั้นใส่หัวของพี่ชาย
"สภาพจนตรอกแบบมึงจะสู้อะไรกูได้ไอ้เตโช จำเอาไว้ว่ากูมาทวงทุกอย่างคืนโดยเฉพาะในสิ่งที่มึงทำกับกู"
"ไอ้เฉินมึง" พ่อเลี้ยงพยักหน้าให้กับลูกน้องอีกครั้งทั้งสี่คนพุ่งตัวเข้าจับเตโชก็เพราะว่าเตโชนั้นพุ่งกำลังจะตัวเข้าหาเฉินลูกชายตัวเอง
"กูบอกให้มึงหยุด พวกมึงเป็นพี่น้องกันทำไมถึงทำแบบนี้" สิ่งที่พ่อเลี้ยงพูดเหมือนกับเตือนลูกทั้งสองแต่ไม่ใช่ เขาฟาดไม้เท้าของตัวเองบนแผ่นหลังของเฉินจนลำตัวของเฉินนั้นล้มก้มหน้าลงไปกับพื้น
"อึก"
"พอเถอะครับ...พ่อเลี้ยงนายเจ็บมากพอแล้ว" ลูกน้องคนสนิททนไม่ไหวที่เห็นเจ้านายตัวเองนั้นถูกลงโทษเขารีบเข้ามาพร้อมกับก้มหัวขอให้พ่อเลี้ยงนั้นหยุดการกระทำชายชุดดำทั้งสี่ทำท่าทีจะเข้ามาทำร้ายลูกน้องคนสนิทของเตโช
"หยุด ปล่อยให้มันเอาเจ้านายของมันกลับไปทำแผลซะ! แล้วมึงก็ควรจำเอาไว้ว่าเฉินคือน้องชายของมึงที่มึงต้องปกป้องไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น อย่าให้กูต้องลงมือเองไม่งั้นแม้แต่เงาของผู้หญิงคนนั้นก็จะไม่มีอยู่บนโลกใบนี้"
พ่อเลี้ยงชี้หน้าว่าให้กับเตโชก่อนที่ลูกน้องคนสนิทของเตโชนั้นจะรีบพาตัวออกมาจากบ้าน
มาถึงรถเตโชถอนหายใจด้วยความเจ็บน้ำตาคลอไม่มีน้ำตาไหลด้วยความเป็นลูกผู้ชายและเข้มแข็งมากพอที่จะไม่ร้องไห้
"ไปโรงพยาบาลนะครับนาย" สายตาของลูกน้องคนสนิทที่มองดูแล้วว่าเจ้านายนั้นถูกกระทำจนแย่ จึงจะพาเจ้านายตัวเองไปที่โรงพยาบาลแต่เตโชนั้นปฏิเสธโดยการส่ายหน้า
"น้ำตาลเป็นยังไงบ้าง??"
เขาไม่ต้องการไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลแต่กลับถามหาน้ำตาล
"คือว่า..ปลอดภัยแล้วครับแค่เป็นลมเฉยๆ"
"อืมให้คนเฝ้าและดูแลให้ดีวันนี้กูคงไปไม่ไหว"
อาการร้อนๆ หนาวๆ เกิดขึ้นกับเขาเพราะแผลที่เกิดขึ้นจากทางด้านหลังมากมายเมื่อมาถึงบ้านลูกน้องคนสนิทได้ช่วยทำแผลให้เขาก่อนที่จะนอน
"พักผ่อนนะครับนาย...เดี๋ยวทางคุณน้ำตาลผมจะไปเฝ้าไว้เองนายไม่ต้องเป็นห่วง"
"กูมีบางเรื่องให้มึงไปสืบ"
สายตาของเตโชถึงแม้ว่าจะดูอ่อนแรงแต่เขานั้นคิดอะไรบางอย่างและอยากรู้สาเหตุที่แท้จริงจึงให้ลูกน้องคนสนิทนั้นไปจัดการสืบหาเหตุผลนี้มาให้ได้
"เดี๋ยวผมจัดการให้ครับนาย" ลูกน้องคนสนิทก้มหน้าให้กับเจ้านายและรีบเดินออกมาจากห้องนอน
"ถ้านายรู้ว่าคุณน้ำตาลไม่ได้เป็นคนปกตินายจะยังทำร้ายเธออยู่หรือเปล่าเห้อ " เสียงถอนหายใจดังขึ้นลูกน้องคนสนิทไม่มีสิทธิ์ที่จะออกความคิดเห็น เขาได้เพียงแต่ส่ายหน้าไปมาทำตามคำสั่งของเจ้านายที่จงรักภักดีและทำทุกอย่างให้เจ้านายปลอดภัย
"กรี๊ด"
"ปลอยฉัน...ปล่อย" เสียงกรีดร้องดังลั่นห้องเมื่อน้ำตาลเธอรู้สึกตัวและยังคงอยู่ในอาการขวัญผวากับฝันร้ายและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนที่เธอจะหมดสติ
"ใจเย็นๆ นะคะ คนไข้ต้องใจเย็นๆ นะคะ คนไข้กำลังฝันอยู่" พยาบาลพิเศษทั้งสองคนต่างพากันรีบจับแขนของน้ำตาลและเอ่ยห้ามเรียกสติให้เธอรู้ตัว แต่ใบหน้า
น้อยที่ส่ายไปมานั้นเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อและน้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตาทั้งสอง
"อย่าทำฉันปล่อย ฮื่อๆ"
