บทที่ 8 🐅 ใต้อาณัติ : 🐅ใต้อาณัติเตโช EP : 7 ลบรอยสัก
บทที่ 7
น้ำตาลรักษาตัวและอาการดีขึ้นสภาพที่ทรุดโทรมเริ่มมีน้ำมีนวลผลจากการที่ได้กินอิ่ม นอนหลับ และได้พักผ่อน เป็นช่วงเวลาหลายวันหลังจากออกโรงพยาบาล ลูกน้องคนสนิทของเขานั้นได้พาเธอกลับมาส่งที่บ้านหลังเดิมที่เหมือนนรก
"เมื่อไรฉันจะหลุดพ้นจากตรงนี้สักที" เสียงถอนหายใจของน้ำตาลนั้นดังขึ้นในรถนี้มีเพียงแค่ลูกน้องคนสนิทของเขาและลูกน้องอีกหนึ่งคนพร้อมกับคนขับรถ
"เจ้านายของผมจริงๆ แล้วเขาเป็นคนใจดี"
"อย่ามาเข้าข้างเลย เจ้านายกับลูกน้องก็คงเหมือนกันนั่นแหละ! ถ้าเจ้านายของนายเป็นคนดีจริงๆ คงไม่ทำแบบนี้กับฉัน"
น้ำตาลลงมาจากรถเดินตรงเข้ามาในบ้านซึ่งเธอไม่สามารถหนีเขาได้ต่อให้เธอพยายามหนีก็ถูกจับกระชากมาอยู่ดีสู้เธอเดินเข้าไปประชันหน้าและยอมให้เขาทำตามความต้องการของเขา
สายตาคู่ร้ายกวาดมองมาที่น้ำตาลในขณะที่เธอเดินตรงเข้ามาหาเขา คนตัวโตนั่งไขว์ห้างกระดกดื่มไวน์อยู่ตรงโซฟา
"จะให้ฉันไปเข้าห้องขังเลยใช่ไหม" เธอไม่รู้จะพูดอะไรเมื่อเห็นหน้าของเขาก็รู้สึกขยะแขยงและเกลียดจนไม่อยากสู้หน้า เมื่อเธอเอ่ยถามว่าให้เธอนั้นไปเข้าห้องใต้ดินเลยหรือเปล่าร่างบางนั้นเดินมุ่งหน้าไปทางนั้นจริงๆ และแขนของเธอถูกจับและกระชากกลับ
"กล้าดีมากนะ...ปากดีมากเหรอ"
"ก็ดีพอสมควร แล้วก็ปากดีกับคนชั่วแบบคุณ" สายตาคู่น้อยมองเขาด้วยความเกลียดเอ่ยพูดด้วยความประชดจนเขานั้นกระชากตัวของเธอหมุนกลับไปแนบชิดกับแผงอกของเขาโอบกอดจากทางด้านหลังกระชับตัวของเธอแน่นไม่ให้ขยับหนีส่วนอีกมือนั้นกระชากชายเสื้อขึ้น
"รักมันมากเหรอ! สักชื่อของมันไว้บนตัวรักมันมากใช่ไหม" น้ำตาลเธอจ้องมองหน้าเธอไม่ได้สมยอมแต่ในวันนั้นเธอร้องไห้จนหมดแรงและเป็นลม เฉินได้ให้คนสักมาสักชื่อของเฉินไว้บนร่างกายของเธอตรงช่วงเอว
มือทั้งสองข้างผลักหน้าอกของเตโชออกเธอยิ้มเหมือนกับคนมีความสุขทั้งๆ ที่ในใจนั้นมีแต่ความทุกข์และปวดร้าว
"ใช่ฉันรักเขา! ฉันจึงสักชื่อของเขาไว้ที่ตัวไงรู้หรือเปล่า ว่าเขาเด็ดมากขนาดไหนจนฉันลืมผัวของฉันไปเลยแหละ! พอใจยัง"
ในความประชดของเธอทำให้คนใจร้ายแบบเขาโกรธจนใบหน้าแดงก่ำ! มือหนาจับข้อมือกระชากดึงเธอมาที่โซฟาแล้วเหวี่ยงลงจนร่างบางนั้นล้มลงไป
"กรี๊ด! จะทำอะไร" เธอถูกใส่กุญแจมือและไม่นานมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องสีเงินไม่ใหญ่มากนักซึ่งเหมือนกับกล่องที่คนสักของเฉินนั้นถือมาสักให้กับตัวเอง
"อยู่เฉยๆ!!"
เตโชนั่งอยู่ด้านข้างดึงมือที่ใส่กุญแจมือของน้ำตาลนั้นไปยังหน้าอกของตัวเองและโอบกอดเอาไว้ เขาจับชายเสื้อตรงช่วงเอวกระชากขึ้นและพยักหน้าให้กับผู้หญิงคนนั้นเพียงไม่นาน เขาเอาเครื่องอะไรออกมาสักซึ่งขนาดเหมือนแท่งลิควิดแต่มีเสียงเปรี๊ยะๆ
"ลบออกให้หมดอย่าให้เหลือ"
"แต่มันต้องเจ็บหน่อยนะคะ"
"ไม่เอา ฮื่อๆ เตโชไม่เอา" น้ำตาลหันไปมองซึ่งเขาก็พยักหน้าให้กับผู้หญิงคนนั้นไม่ฟังในสิ่งที่เธอร้องขอและอ้อนวอน เขาโอบกอดเธอแน่นจนขยับหนีไม่ได้ผู้หญิงคนนั้นจึงเริ่มลงเลเซอร์ลบรอยสักทีละนิดซึ่งมันเจ็บมากเพราะรอยสักที่เพิ่งสักมาไม่กี่วันนั้นความเจ็บยังไม่ทันจะหาย
"โอ๊ย เจ็บ ฮื่อๆ" คนตัวเล็กสะดุ้งพรวดอยู่บ่อยครั้งในขณะที่เลเซอร์กำลังลงลบสีช้าๆ เตโชได้เพียงแค่โอบกอดเอาไว้ไม่ให้เธอขยับจนกระทั่งใบหน้าน้อยที่ทนกับความเจ็บไม่ไหวนั้นซีดลงเรื่อยๆ
"จะเสร็จแล้วค่ะ...อีกนิด"
"มันเจ็บขนาดนั้นเลยเหรอ" เขาเอ่ยถามกับช่างที่มาลบรอยสักเพราะดูเหมือนว่าน้ำตาลเธอจะทนกับความเจ็บไม่ไหว
"การลบรอยสักด้วยเลเซอร์ซึ่งมันจะเจ็บน้อยกว่าลบรอยสักด้วยปากกาธรรมดาแต่มันก็เจ็บแบบแสบๆ เหมือนกับโดนไฟจี้"
เขาหันมองหน้าน้ำตาลที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นยิ่งกว่าตอนที่ตัวเองนั้นทำร้ายอีก
"พอเถอะนะจะไม่ไหวแล้ว" สายตาอ้อนวอนจ้องมองคนใจร้ายและเอ่ยปากขอ
"ลบให้หมด"
"อึ้กฮื่อๆ" ร่างบางต้องสะดุ้งเขาไม่ได้สั่งให้ช่างลบนั้นหยุดทำแต่ให้กระทำต่อจนเสร็จพยายามที่จะดิ้นแต่เขาโอบกอดไว้แน่นจนกระทั่งเสร็จ
"เรียบร้อยค่ะ...ขอตัวก่อนนะคะ"
ร่างบางได้เพียงแต่สะอื้นหลังจากที่เขานั้นออกไปแผลจากการลบรอยสักมันเจ็บมากๆ กุญแจมือถูกไขออกแล้วเหวี่ยงลงพื้นน้ำตาลขยับหนีคนใจร้าย เธอก้มหน้าลงโดยที่ใช้มือลูบใบหน้าของตัวเอง
"เมื่อไรฉันจะหลุดพ้นจากคนใจร้ายแบบนายสักที! เมื่อไรฉันจะตายจากนายเตโช"
มือข้างซ้ายถูกจับแล้วกระชากเหมือนที่เคยทำแบบเดิมอยู่ทุกๆ ครั้ง กำลังที่มีกลายเป็นลงกับเธอ
"ปากดีเหรอน้ำตาล! เธอปากดีเหรอทำไมไม่อยากลบรอยสักก็เพราะว่าอยากมีชื่อมันเหรอ" เธอผลักเขาอีกเช่นเคยดีดตัวเองออกและลุกขึ้น
"ใช่ฉันอยากมีชื่อของเฉินอยู่บนร่างกาย เพราะอะไรรู้ไหมเพราะว่าฉันหลงเขามาก เขามันน่าหลง น่ามีอะไรด้วยกันอยู่ตลอดเวลาซึ่งแตกต่างกับนาย! ที่ดูไม่มีอะไรเลยเสียใจมั้ยเหรอที่ลบชื่อของเขาออกเสียใจมากเลยแหละ ถ้าฉันมีโอกาสฉันก็จะไปสักชื่อเขาอีก! แล้วไม่ได้สักไว้ตรงข้างหลังนะจะเอาไว้ตรงนี้เลยแหละ"
คำพูดท้าทายของน้ำตาลยิ่งทำให้เขาโกรธ เธอยกมือชี้เข้าไปที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองและบอกกับเขาด้วยความประชดว่าจะสักชื่อของเฉินไว้บนหน้าอก
"มันจะมากเกินไปแล้วนะน้ำตาล!"
"มันไม่มากเกินไปหรอก! เกลียดฉันไม่ใช่เหรอ ฆ่าฉันเลยสิเอาสิ ฆ่าสิ ชีวิตฉันก็ไม่มีอะไรดีอยู่แล้ว แต่ถ้านายไม่ทำถ้ามีโอกาสฉันจะหนี หนีไปอยู่กับเฉินด้วย"
คนตัวเล็กตะเบ็งเสียงสู้จนตัวสั่นเธอไม่มีอะไรที่จะต้องเสียในเมื่อเธอไม่ได้ทำแต่ถูกกล่าวหาไม่สามารถลบล้างได้สิ่งเดียวมีในตอนนี้คือแรงที่เหลือ แต่คำพูดของเธอที่เอ่ยเถียงทำให้เขาโกรธมาก เตโชคว้าอุ้มตัวของเธอพาดไหล่ดั่งกับตุ๊กตาตัวน้อยและเดินตรงขึ้นไปบนห้องในขณะที่เธอนั้นหัวทิ่มลงเหมือนจะตกแต่คนตัวโตไม่ยอมปล่อย เธอพยายามทุบเข้าที่หลังของเขาทั้งดิ้นทุรนทุราย
"ปล่อยนะ...เตโชอย่าทำแบบนี้"
เมื่อเข้ามาในห้องลำตัวเล็กถูกโยนลงบนเตียงจนร่างบางนั้นเด้งขึ้นตามแรงสปริงเตียงนุ่ม
ไม่ทันได้ตั้งตัวหรือจะขยับหนีคนตัวโตขึ้นคร่อมจับมือของเธอทั้งสองข้างกดเอาไว้เหนือศีรษะและนั่งทับคนตัวเล็กจนขยับเคลื่อนหนีไม่ได้
"หยุดนะ"
"ปากดีนักใช่ไหมน้ำตาล! ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะปากดีได้สักแค่ไหน" ใบหน้าหนาก้มลงไปซุกไซ้ซอกคอของเธอทั้งซ้ายและขวาเธอทำเช่นเดิมทั้งใช้คำพูดที่เขาเกลียดเธอ!
"กล้าเหรอเตโช! ฉันเป็นของเหลือของคนอื่นและฉันก็เป็นของน้องชายคุณ! กล้าที่จะสวมรอยต่อเหรอไม่รังเกียจเหรอ ที่ฉันมีอะไรกับน้องชายคุณไปแล้ว" เขามองหน้าของเธอหลังจากผละใบหน้าออกจากคอ ในดวงตาคู่น้อยแดงก่ำเต็มไปด้วยน้ำตาคลอ เธอกล้าที่จะพูดให้เขาโกรธเพราะคือสิ่งเดียวที่เป็นจุดอ่อนให้เขาหยุดการกระทำแบบนี้
"แคว๊ก!" แต่ทำไมไม่เป็นอย่างที่คิดในครั้งนี้เขาไม่หยุดเสื้อของเธอถูกจับและกระชากออกจากกันจนเสื้อขาดปล่อยให้เห็นเพียงแต่บราลูกไม้ด้านใน
"กรี๊ด! เตโช! หยุด! ฮื่อๆ ไม่" มือน้อยพยายามช่วยเหลือตัวเองโดยการดิ้นและขยับแต่ถูกมือหนานั้นจับกดเอาไว้ใบหน้าส่ายไปมาไม่เป็นอย่างที่คิดในครั้งนี้ทำไมเขาถึงกล้าทำ
"อื้ม ลองดูซิว่ากูกับมันใครจะเด็ดกว่ากัน"
"ไม่โอ๊ย เจ็บฮื่อๆ"
