♥ บทที่ 109 ♥

โดมินิก คาสเตลลาโน

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง น้ำเสียงทุ้มนุ่มของเขาก็ทำลายความเงียบลง

“มันสุดยอดมาก...” เขากระซิบ เสียงหายใจยังคงไม่สม่ำเสมอ

ผมหัวเราะเบาๆ จูบลงบนศีรษะของเขาอย่างรักใคร่

“ใช่ มันเหลือเชื่อเลยล่ะ ดีโคตรๆ” ผมพึมพำ พลางดึงเขาเข้ามากอดแน่นขึ้น

“คุณไม่รู้สึกรังเกียจเหรอ? คือ... นี่เป็นค...