♥ บทที่ 110 ♥

โดมินิก คาสเตลลาโน

แล้วผมก็ตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลและเห็นสีหน้าหวาดกลัวของเบบี้ของผม ผมยึดตามแผนเดิม แกล้งทำเป็นจำอะไรไม่ได้เลย ผมบงการร่างกายตัวเองให้ร้องไห้ ให้ดูเปราะบาง สำนึกผิด มันช่างน่าอัศจรรย์ที่ได้เห็นว่าเขาดูแลผมอย่างไร ความทุ่มเทของเขา การยอมจำนนอย่างสมบูรณ์

เขาให้อภัยผม มันช่างน่าทึ่งที่...