♥ บทที่ 29 ♥

โดมินิก คาสเตลลาโน

ผมมองตามรถที่พาโซจองของผมลับหายไปจนสุดสายตา พลางยกยิ้มอย่างพึงพอใจช้าๆ เขากำลังเริ่มเข้าใจ...แม้จะฝืนใจก็ตาม ไม่มีที่ให้หนี ไม่มีทางรอดพ้น เขาเป็นของผม และลึกๆ แล้ว...ผมว่าเขาก็รู้ดี

ผมผ่อนลมหายใจ จัดเสื้อสูทให้เข้าที่ ขณะปล่อยให้ความรู้สึกเปี่ยมสุขจากการได้ควบคุมแผ่ซ่านไปทั่วร่...