♥ บทที่ 30 ♥

โดมินิก คาสเตลลาโน

ฉันย่อตัวลง กระชากผมของมันอย่างแรงแล้วดึงรั้งศีรษะมันกลับมา มันร้องครางเสียงแผ่ว พยายามจะดิ้นหนี แต่ฉันจับมันไว้แน่น ดึงใบหน้าของมันเข้ามาใกล้

"แกคิดว่าแกจะทำลายของที่เป็นของฉันแล้วลอยนวลไปได้งั้นเหรอ" ฉันพูด พลางตบซ้ำอีกครั้ง—คราวนี้แรงกว่าเดิม เสียงตบดังก้องไปทั่วโถง มันร้องคร...