♥ บทที่ 33 ♥

ดักลาส เอนริเก

เสียงครางสม่ำเสมอของเครื่องบินตัดผ่านความเงียบอันน่าอึดอัดระหว่างเราสามคน ผมนั่งอยู่ริมหน้าต่าง เฝ้ามองก้อนเมฆที่เลือนผ่านไป เฮเลนานั่งอยู่ข้างๆ ผม ส่วนโรเบิร์ตที่นั่งอยู่อีกฟากของทางเดินก็ดูเหมือนจะจมอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง การมีอยู่ของเขาช่างหนักอึ้งจนแทบหายใจไม่ออก

นิ้วมือขอ...