♥ บทที่ 46 ♥

โดมินิก คาสเตลลาโน

ผมเหลือบมองกระจกมองหลัง และเขาก็อยู่ตรงนั้น—ยืนอยู่ที่ทางเข้าคฤหาสน์ สายตาจับจ้องมาที่รถขณะที่เราขับจากไป สีหน้าของเขาฉายแววลังเล สับสน และมีความว่างเปล่าจางๆ ที่เขายังไม่เข้าใจ

แต่ผมเข้าใจ

ผมเข้าใจมันอย่างถ่องแท้

ผมเอนศีรษะพิงเบาะ เสียงหัวเราะอย่างโหดเหี้ยมและพึงพอใจหลุดรอดจา...