♥ บทที่ 52 ♥

โดมินิก คาสเตลลาโน

ผมมองไปที่โรเบิร์ต ชายที่ครั้งหนึ่งเคยกล้าเรียกโซจองของผมว่าอ่อนแอ ตอนนี้มันกลับร้องไห้ราวกับเด็กน้อยที่สิ้นไร้หนทาง เสียงสะอื้นของมันกลบทุกความพยายามที่จะเปล่งคำพูดใดๆ

ผมยิ้ม

"ถึงตาแกแล้ว โรเบิร์ต"

ผมไล้นิ้วไปบนเครื่องมือที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ เลือกอย่างพิถีพิถันราวกับศิลป...