♥ บทที่ 53 ♥

โดมินิก คาสเตลลาโน

เสียงสะอื้นอู้อี้ของเด็กชายดังไปทั่วห้อง กรีดผ่านความเงียบงันราวใบมีดล่องหน ชั่วขณะหนึ่ง ความทรงจำอันห่างไกลพยายามจะผุดขึ้นมา—ภาพของผมในวัยเดียวกัน เปราะบาง ไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเหตุใดตนจึงถูกทอดทิ้ง แต่ผมก็ปัดความคิดนั้นทิ้งไปในวินาทีถัดมา

ความอ่อนแอไม่มีที่ยืนที่นี่ เพราะผมไม่ใช...