♥ บทที่ 73 ♥

โดมินิก คาสเตลลาโน

เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้อีกครั้ง เขาก็สังเกตเห็นความตึงเครียดบนใบหน้าของฉัน

“ท-...” เสียงของเขาลังเล

ฉันไม่เปิดโอกาสให้เขาพูดต่อ ฉันคว้าข้อมือเขาแล้วดึงอย่างแรง พลางจ้ำอ้าวไปยังห้องน้ำในห้างสรรพสินค้า

“ด-เดี๋ยว ช้าลงหน่อย” เขาประท้วง พยายามจะก้าวให้ทัน แต่ความโกรธเกรี้ยวของฉันแผ...