♥ บทที่ 74 ♥

โดมินิก คาสเตลลาโน

ผมรีบละสายตาไปแล้วก็เห็นเขา น้ำตาไหลอาบใบหน้าไม่ขาดสาย ไหล่สั่นเทาขณะที่เขาพยายามหายใจทั้งที่กำลังสะอื้น

“ได้โปรดเถอะ คิม” เขาวิงวอน เสียงอ่อนแรงและสั่นเครือ “มันเจ็บ... ได้โปรด... ผมขอโทษ ผมทำพลาดที่รับสาย... ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย”

ดวงตาสีแดงก่ำที่บวมช้ำของเขาสบตากับผมชั่วครู่...