♥ บทที่ 85 ♥

แอชเชอร์ เบนเนตต์

ผมรีบวิ่งออกจากตึกทั้งที่น้ำตายังไหลอาบหน้า ผมรีบเช็ดมันออกเมื่อเห็นรถแท็กซี่คันหนึ่งจอดเทียบขอบทางเท้า ทันทีที่ผู้โดยสารคนก่อนก้าวลงไป ผมก็ฉวยโอกาสแทรกตัวเข้าไปแล้วรีบปิดประตู

“ไปตามที่อยู่นี้ครับ” ผมพึมพำ พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นขณะยื่นที่อยู่คฤหาสน์ของคิมให้คนขับ

ตลอดทางเง...