♥ บทที่ 92 ♥

แจ็ค ลอว์ริส

พายุโหมกระหน่ำรุนแรงขึ้น ท้องฟ้าที่เคยมีเมฆครึ้มบัดนี้ถูกกลืนกินด้วยหมู่เมฆสีดำทะมึน—เป็นสัญญาณเตือนเงียบๆ ถึงสิ่งที่จะตามมา ผมพิงรถ อัดควันบุหรี่เข้าปอดอย่างใจเย็นพลางมองเส้นขอบฟ้าสีเทา

ตอนนั้นเองที่ผมเห็นแอชเชอร์ก้าวลงจากรถ เขาเดินเร็วผิดปกติ ใบหน้าซีดเผือด ดวงตาเบิกกว้าง เหมือนเพิ่...