bölüm 72

Lucia, ay ışığının aydınlattığı bahçede donup kalmıştı, kalbi kafeste çırpınan bir kuş gibi göğsünde atıyordu. Prens Adrian'ın onu öptüğü an bir rüya gibiydi. Ama mutlu eden türden bir rüya değil.

Hayır, bu bir kabustu. Ama şimdi, yaptıklarının gerçeği içine işledikçe, suçluluk dalgaları onu boğuyor...