บทที่142

~ ดามอน ~

มันมืดมิดมีเพียงแสงไฟฉายส่องวูบวาบไปมา ดามอนแทบจะมองไม่เห็นอะไรเลย เขากำลังเดินไปตามโถงทางเดินยาวในคฤหาสน์ด้วยความเร่งรีบ แต่ก็ต้องเงียบด้วย นอกหน้าต่าง พระจันทร์ส่องแสงสว่างจ้า ช้าๆ แต่แน่นอน เขาเริ่มได้ยินเสียงฝีเท้า ไม่นานนัก ผู้ชายในชุดดำทั้งตัวกำลังเดินสวนทางกับเขา พวกเขารีบเร่งที่จะ...