บท 157

สงเจี๋ยที่กำลังมึนงงจากการล้มไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสภาพไหน เธอเปิดขาออกตามธรรมชาติพลางครางเบาๆ "เจ็บจัง ช่วยพยุงฉันหน่อย"

หลี่เฉิงไม่มีเวลาชื่นชมภาพอันงดงามนี้อีกต่อไป เขารีบพยุงน้องสะใภ้ขึ้นมา แขนของเธอแม้จะบางแต่ก็มีเนื้อนุ่มๆ สัมผัสได้ดีมาก นุ่มนวลและสบาย

เดินไปได้แค่สองก้าว สงเจี๋ยก...