บท 164

"อืม" ซ่งเจี๋ยหน้าแดงด้วยความอาย อดไม่ได้ที่จะครางเบาๆ "พี่ชาย ออกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะรับสาย อ๊ะ อ๊ะ"

ไอ้ของสั่นบ้านี่ ทำให้ทั้งร่างของซ่งเจี๋ยชาไปหมด คลื่นความสุขซัดเข้าใส่ร่างอันบอบบางของเธอเป็นระลอก ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากอันอ่อนนุ่มอ้าออก เหมือนลูกพีชที่สุกงอม รอให้ใครสักคนม...