Hoofdstuk 235

De kamer wordt stil wanneer Shoal zijn hand opsteekt. Zijn zwarte ogen glinsteren op een manier die niet zou moeten onder het fluorescerende licht van de kamer - oud, onbeweeglijk, onleesbaar. Niemand spreekt, zelfs Wake niet, die nog steeds naast me staat te trillen. We wachten allemaal op hetzelfd...

Log in en ga verder met lezen