Hoofdstuk 8

De meerman leidt zonder angst mijn hand terug naar zijn buik, zijn greep stevig maar niet agressief. Mijn hart bonst terwijl ik op de rand van een beslissing balanceer: de verdoving gebruiken of niet. Het wetenschappelijke potentieel van deze interactie is enorm. Wat zou ik kunnen leren door hem door te laten gaan? Probeert hij te communiceren? Geniet hij gewoon van de aanraking? Nieuwsgierigheid wint het, en ik laat de spuit zakken.

Ik begin zijn lichaam met mijn handen te verkennen, terwijl ik mentaal elk aspect van zijn fysiologie catalogiseer. Zijn huid is verrassend warm en glad, naadloos overgaand van mensachtig vlees naar de harde, iriserende schubben die zijn onderlichaam bedekken. Ik volg de contouren van zijn borst, opmerkend hoe de krachtige spieren onder mijn aanraking bewegen, net als bij een zwemmer.

Zijn kieuwen, bijna onzichtbaar tegen de zijkanten van zijn nek, fascineren me. Ze flakkeren lichtjes terwijl hij ademt, en ik voel de zwakke puls van water dat erdoorheen beweegt. Het is een ongelooflijke aanpassing, en ik kan niet anders dan me verwonderen over de evolutionaire reis die zo'n wezen heeft voortgebracht.

Ik beweeg mijn handen lager, voelend de richels en dalen van zijn buikspieren. Ze zijn goed gedefinieerd, een bewijs van zijn kracht en behendigheid. Onder mijn vingers spannen en ontspannen zijn buikspieren, reagerend op mijn aanraking. Zijn huid gaat over in schubben net onder zijn navel, de textuur verandert van glad naar ruw. De schubben zijn diep, glinsterend blauw met hints van groen en goud, elk perfect uitgelijnd en overlappend als een pantser.

Mijn gedachten razen met vragen. Hoeveel van hem is zoogdier versus aquatisch? Zijn fysiologie lijkt de kloof tussen land en zee te overbruggen op een manier die de conventionele kennis tart. Zijn hartslag is sterk en regelmatig onder mijn handpalm, en ik voel de warmte die uit zijn kern straalt.

Terwijl ik mijn verkenning voortzet, merk ik de subtiele bewegingen van zijn lichaam op. Zijn staart, lang en krachtig, ligt opgerold onder hem, de vin zachtjes zwaaiend met de stromingen in de tank. De schubben hier zijn groter en meer uitgesproken, hun randen scherp en veerkrachtig. Ik laat mijn hand langs de lengte van zijn staart glijden, voelend de kracht en flexibiliteit die hem zo'n formidabele zwemmer maken.

Hij kijkt me nauwlettend aan, zijn donkere ogen volgen elke beweging die ik maak. Er is een diepte in zijn blik, een intelligentie die suggereert dat hij meer begrijpt dan ik hem toeschrijf. Is dit zijn manier om de kloof tussen onze werelden te overbruggen?

Ik keer terug naar zijn bovenlichaam, mijn vingers volgen de omtrek van zijn sleutelbeen en schouders. Zijn spieren zijn gespannen, maar er is een zachtheid in zijn uitdrukking die suggereert dat hij op zijn gemak is met mijn aanraking. Het is een delicate balans tussen kracht en kwetsbaarheid, en ik voel me aangetrokken tot de complexiteit van zijn aard.

Terwijl ik zijn gezicht bestudeer, ben ik getroffen door de symmetrie van zijn gelaatstrekken. Zijn kaaklijn is sterk, zijn jukbeenderen hoog, en zijn lippen vol en expressief. Er is een ruige aantrekkelijkheid aan hem, een bijna primitieve allure die onmogelijk te negeren is. Zijn haar, donker en dik, omlijst zijn gezicht, toevoegend aan de wilde, ongetemde aura die hem omringt.

Mijn hand beweegt naar zijn nek, voelend de sterke pezen en de gladde huid eronder. De kieuwen pulseren zachtjes, en ik vraag me af hoe ze zo naadloos samenwerken met zijn andere ademhalingssystemen. De integratie van zulke diverse fysiologische kenmerken is een wonder van evolutie, en ik ben gretig om meer te leren.

Ik zet mijn verkenning voort, mijn handen bewegen met een zachte nieuwsgierigheid. Elk detail is een stukje van een groter puzzel, een glimp in de buitengewone biologie van dit wezen. De wetenschappelijke implicaties zijn verbluffend, en ik voel een hernieuwd gevoel van doelgerichtheid. Dit is meer dan alleen een ontmoeting; het is een kans om ons begrip van het leven zelf uit te breiden.

Terwijl ik hem bestudeer, beweegt hij lichtjes, zijn ogen blijven onafgebroken op de mijne gericht. Er vormt zich een verbinding, een stille verstandhouding die de taal overstijgt. Hij is meer dan alleen een studieobject; hij is een voelend wezen met zijn eigen gedachten en emoties.

Ik haal diep adem, mijn gedachten bruisen van de mogelijkheden. Dit is een keerpunt, een moment dat ons begrip van de natuurlijke wereld zou kunnen herdefiniëren. Ik ben klaar om de uitdaging aan te gaan, om dieper in het mysterie van zijn bestaan te duiken.

Het gerommel dat van de meerman komt, wordt zo luid dat het voelt alsof ik van binnenuit trilt. Is dit...opwindend voor hem?

Nog voordat ik me afvraag of ik te ver ben gegaan, wijken de schubben in het midden van zijn heupen uiteen, onthullend zijn geslacht aan mij. Ik kan niet anders dan staren, zowel in verrassing als pure fascinatie door het uiterlijk ervan – werkelijk anders dan alles wat ik ooit heb gezien.

Zijn geslacht is slank en dik, en in tegenstelling tot de rest van hem die glinstert met een lichte iriserende glans, is zijn geslacht matzwart, donkerder bij de basis en vervagend naar een lichtere tint rood richting de punt om bij zijn schubben te passen. Het is langer en meer taps toelopend dan dat van een mens, met een gladde, bijna gestroomlijnde vorm die suggereert dat het is aangepast aan het leven in het water.

Ik kantel mijn hoofd, en de subtiele verschuiving onthult nog een onverwacht geheim – vage, ingewikkelde patronen langs de lengte die doen denken aan de delicate markeringen op zijn schubben, elk net iets verhoogd als een ader.

De basis van zijn erectie is omgeven door een kleine cluster van fijnere, zachtere schubben die een zachte overgang bieden van de hardere schubben van zijn onderbuik. De textuur is glad en stevig, en mijn vingers jeuken om nog verder te verkennen.

Stop, berisp ik mezelf. Je gaat te ver.

Maar het voelt alsof ik niet ver genoeg ga. Dit is een unieke kans, een die misschien nooit meer komt, om de verborgen diepten van de fysiologie van dit wezen te onthullen.

Onderzoek. Koud, klinisch en beknopt.

Wat mij betreft, heb ik een wetenschappelijke plicht om zoveel mogelijk van mijn onderwerp te leren, en er zijn veel ergere manieren om een spermastaal te verzamelen. Bovendien, gezien de gretige blik in zijn ogen en zijn vasthoudende greep op mijn pols, heb ik zijn toestemming om door te gaan...om hem te geven wat hij wil.

Ik slik hard, mijn hart bonst in mijn borst. Voor de wetenschap, zeg ik tegen mezelf, terwijl ik probeer mijn handen niet te laten trillen.

Ik reik uit en grijp de penis van de meerman met mijn hand...