100. „Ik heb je gewoon nodig.”

Christopher's ademhaling verandert.

In het begin is het subtiel, slechts een kleine hapering, een lichte trilling in zijn schouders terwijl zijn gewicht zwaarder tegen me aan leunt. Zijn armen, nog steeds stevig om mijn middel, spannen zich met een vluchtige uitbarsting van wanhoop voordat ze iets v...

Log in en ga verder met lezen